Είθισται οι χώρες που διαθέτουν αποθεματικά σε χρυσό να τον φυλάσσουν εκτός από τα θησαυροφυλάκια τους και σε άλλους τόπους, ακόμη και σ’ άλλες χώρες. Στόχος αυτής της στρατηγικής δεν είναι άλλος από την εξασφάλιση. Αν δηλαδή κάποια στιγμή η χώρα βρεθεί σε ανάγκη και χρειαστεί να κάνει χρήση αυτού του αποθεματικού να το έχει ασφαλές και διαθέσιμο ακόμη κι αν η ίδια η χώρα βρίσκεται υπό πολιορκία ή ακόμη και υπό κατοχή. Δεν ξέρω αν το παραπάνω παράδειγμα είναι δόκιμο αλλά η αίσθηση που μου έχει δημιουργηθεί τελευταία είναι πως ένα μεγάλο μέρος του «αποθεματικού» του Οικουμενικού Πατριαρχείου φυλάσσεται αλλά και δημιουργείται μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την έδρα του, στην Αυστραλία.
Εκεί λοιπόν, στην άλλη άκρη του κόσμου, ο Οικουμενικός Θρόνος συγκεντρώνει αυτό το αποθεματικό, το οποίο προφανώς και δεν αφορά σε χρυσό ή σε κάποιο νόμισμα αλλά έχει να κάνει με την πιο πολύτιμη περιουσία που μπορεί να έχει μια Εκκλησία, τους ανθρώπους της.
Μια τεράστια μηχανή, που φτιάχτηκε κομμάτι κομμάτι τα τελευταία εκατό χρόνια, χάρη σε όλους εκείνους που αφιέρωσαν την ζωή τους στο όραμα μιας ισχυρής Ελληνορθόδοξης Αρχιεπισκοπής, τους ρασοφόρους όλων των βαθμίδων, από τους Αρχιεπισκόπους που την διοίκησαν μέχρι τον τελευταίο υποδιάκονο που την υπηρέτησε και από τους επιφανέστερους του Ελληνισμού της Αυστραλίας μέχρι τους πιο απλούς Ομογενείς μας, δεν κάνει απλά μια εντυπωσιακή επανεκκίνηση αλλά ουσιαστικά αναγεννάται.
Το γεγονός πως φέτος, έναν αιώνα μετά την ίδρυση της, η Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας αποκτά την δική της τοπική Σύνοδο η οποία θα συνεπικουρεί τον εκάστοτε Αρχιεπίσκοπο να ποιμαίνει και να διοικεί την 7,68 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων εκκλησιαστική επαρχία, δεν είναι απλά ένα ιστορικό γεγονός αλλά η ιστορική απόδειξη πως σε αυτή την πολύ μακρινή αλλά διόλου ασήμαντη γωνιά του πλανήτη, ο Ελληνισμός ανθεί κι Εκκλησία μεγαλουργεί κοντά του.
Ίσως αυτή η αναγέννηση να είναι και η απάντηση στην δική μας απαισιοδοξία. Στις διαπιστώσεις πολλών εξ ημών για το αβέβαιο του μέλλοντος της Εκκλησίας στην σύγχρονη πραγματικότητα. Στους φόβους που άλλοι εκφράζουν κι άλλοι αρνούνται ακόμη και να ομολογήσουν για το αύριο του Πατριαρχείου, της Διασποράς… όλων εκείνων που μέχρι σήμερα θεωρούσαμε δεδομένα.
Εκατό χρόνια πριν, το Φανάρι άναψε ένα μικρό φως στην άλλη άκρη του πλανήτη και σήμερα η λάμψη του είναι ικανή να φωτίσει ολόκληρο τον κόσμο μας.
Γι αυτό λοιπόν η άνθηση της Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας, η μετατροπή της σε μια σύγχρονη εκκλησιαστική δομή με τοπική Σύνοδο, μακριά από την «ενός ανδρός αρχή» που κάποτε ίσως να ήταν χρήσιμη αλλά όχι όμως πια, δεν είναι απλά μια αναβάθμιση αλλά μια ιστορική συγκυρία. Είναι η επιστροφή του περιστεριού στην Κιβωτό με την απόδειξη πως τα νερά έχουν αρχίσει να υποχωρούν και η γη πάνω στην οποία θα ξεκινήσει να ξαναχτίζεται ο κόσμος έχει ήδη αρχίσει να ξεπροβάλλει.