Αν ψάχναμε να βρούμε μια φράση που να περιγράφει τα όσα θλιβερά συντελούνται το τελευταίο διάστημα στον εκκλησιαστικό χώρο που, κακά τα ψέματα, δεν διάγει μια από τις καλύτερες περιόδους του, η μόνη που κατά τη γνώμη μου ταιριάζει «γάντι», βρίσκεται στους Ψαλμούς του Δαυίδ.
«Ότι εκύκλωσαν με κύνες πολλοί, συναγωγή πονηρευομένων περιέσχον με» γράφει ο Προφήτης, περιγράφοντας αυτό που, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, είναι η σημερινή ζοφερή πραγματικότητα του εκκλησιαστικού χώρου. Μια πραγματικότητα εξόχως προβληματική και διόλου αισιόδοξη αφού όπως όλα δείχνουν το τούνελ στην άκρη του δεν έχει ακόμη φως.
Θα μου πείτε βέβαια, είναι η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο συμβαίνει στην Εκκλησία; Προφανώς όχι, θα απαντήσω. Από τη μέρα που ιδρύθηκε, αυτό είναι ίσως το πιο σταθερό πρόβλημα της. Οι κύνες, οι πονηροί και ο διαμοιρασμός των ιματίων της. Κι αυτός ο διαμοιρασμός συντελείται με ιδιαίτερα επιτυχία το τελευταίο διάστημα αφού χρόνια τώρα η λεγόμενη διοικούσα Εκκλησία, αρνείται να δει, να κατανοήσει και εν τέλει να αντιμετωπίσει όλα αυτά τα ζητήματα που πολλοί έδειχναν αλλά εκείνη (σ.σ. η διοίκηση) κατά ένα περίεργο λόγο δεν έβλεπε ή τουλάχιστον αυτό ήθελε να δούμε εμείς.
Αποτέλεσμα; Νικη!
Τι είναι όμως επιτέλους αυτή η «Νίκη»; Είναι το πρόβλημα της Εκκλησίας; Είναι οι παραεκκλησιαστικές οργανώσεις; Είναι οι γεροντάδες που αφού έσωσαν την ψυχή μας αποφάσισαν να σώσουν και τη Βουλή μας; Είναι τέλος πάντων αυτός ο δάσκαλος από το Κιλκίς πιο δυνατός από ολόκληρη την Ιεραρχία; Τι συμβαίνει επιτέλους;
Αυτό που καταρχάς συμβαίνει είναι πως και στην συγκεκριμένη περίπτωση όλοι βλέπουμε την κορυφή του παγόβουνου. Όμως στην πραγματικότητα όλοι ξέρουμε πως το πραγματικό παγόβουνο βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια του νερού. Είναι η Νίκη λοιπόν το παγόβουνο; Όχι, είναι απλά η κορυφή του.
Το παγόβουνο είναι η άρνηση της διοίκησης όλα αυτά τα χρόνια να μιλήσει στον λαό και να τον ενημερώσει για τους λόγους που επιτάσσουν την ύπαρξη των θεολογικών διαλόγων. Πριν μάλιστα ενημερώσει τους απλούς πιστούς έπρεπε να είχε ενημερώσει τους κληρικούς όλων των βαθμίδων, ώστε όταν απευθύνονται στους πιστούς να ξέρουν τι να πουν… τουλάχιστον!
Το παγόβουνο είναι αυτά τα πηγαιν-έλα της εκκλησιαστικής διοίκησης σχετικά με την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης, για να «χαϊδέψουμε» τις συντηρητικές πτέρυγες της Ιεραρχίας και του ποιμνίου.
Το παγόβουνο είναι η άρνηση της εκκλησιαστικής διοίκησης να υπενθυμίσει στους κάθε φύσεως «γεροντάδες» πως η γεροντική τους αρμοδιότητα σταματά στη μάνδρα της Μονής τους και πως στον κόσμο αυτή η έννοια δεν υφίσταται.
Το παγόβουνο είναι ο φόβος της εκκλησιαστικής διοίκησης να μιλήσει καθαρά στον κόσμο για την υπόθεση του κορονοϊού, για τους λόγους που έκλεισαν οι ναοί και για το πως τα εμβόλια δεν είναι θεολογική υπόθεση.
Το παγόβουνο είναι η παντελής ατιμωρησία όλων εκείνων των κληρικών ανά την επικράτεια που όλα αυτά τα χρόνια έχουν «πιάσει στασίδι» στους άμβωνες, στα κοινωνικά δίκτυα και όπου βρουν έδαφος, λέγοντας κατά κυριολεξία ό,τι γουστάρουν (συγχωρήστε μου την λέξη αλλά νομίζω μόνο αυτή περιγράφει την ασυδοσία τους) με αποτέλεσμα ο λαός από κάτω να παθαίνει πλήρη αποπροσανατολισμό.
Το παγόβουνο είναι όλα αυτά τα μικρά καθημερινά που η διοίκηση αφήνει να «σέρνονται» και πάνω απ’ όλα, αυτές οι συζητήσεις που δεν τολμά να ανοίξει σε μια κοινωνία που συνεχώς αλλάζει, συνεχώς προκαλείται και συνεχώς απομακρύνεται από την Εκκλησία γιατί πολύ απλά ορισμένοι βαριούνται (;) να δώσουν στην Εκκλησία την ταχύτητα που πρέπει ώστε να συμβαδίζει με την πραγματικότητα.
Αυτό λοιπόν είναι το παγόβουνο.
Κι αν θέλετε να το δούμε και αλλιώς, η απόδειξη πως η «Νίκη» δεν είναι η ασθένεια αλλά το σύμπτωμα μας έρχεται μόνη της μέσα από ένα άλλο γεγονός. Δεν έχουμε παρά να παρακολουθήσουμε τον τρόπο με τον οποίο η Εκκλησία, ή μάλλον η διοίκηση, αντιμετώπισε την περίπτωση του ιερέα που είχε το «θράσος» να ντύσει ιερόπαιδες δυο κορίτσια για να κρατήσουν τη λαμπάδα στη Θ. Λειτουργία της Πεντηκοστής.
Τις ίδιες λοιπόν μέρες που η διοίκηση βλέπει τον απόλυτο και ουδόλως παραγωγικό συντηρητισμό να ορθώνει το ανάστημα του με τόσο εμφαντικό τρόπο τόσο στην ίδια όσο και σε ολόκληρη την κοινωνία, αντί να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, μας δείχνει πόσο τρομαγμένη είναι. Πόσο αδυνατεί να πει την αλήθεια. Πόσο «όμηρος» των ζιζανίων που η ίδια επέτρεψε να αναπτυχθούν στο ίδιο της το σπίτι, είναι.
Τι κι αν οι θεολόγοι φωνάζουν; Τι κι αν οι αποδείξεις για το ορθό της πράξης του ιερέα Καρυώτογλου βρίσκονται στην ίδια τη ζωή της Εκκλησίας από τους πρώτους κιόλας αιώνες; Η διοίκηση αποφάσισε να τον τιμωρήσει προτιμώντας να ακούσει τις κραυγές των ακραίων. Στην «πυρά» λοιπόν ο παπάς που τόλμησε να βάλει γυναίκες στην Εκκλησία. Στην «πυρά» η λογική και η ιστορία της Εκκλησίας.
Και μετά ορισμένοι απορούν…
Η πραγματικότητα που δυστυχώς αρνείται να αντιληφθεί η εκκλησιαστική διοίκηση είναι πως οι εκκλησίες αδειάζουν. Σε αντίθεση με τους «προασπιστές» της πίστεως που πάντα έχουν τον τρόπο να κάνουν θόρυβο, οι ναοί αδειάζουν αθόρυβα. Και ξέρετε γιατί; Διότι αυτοί που φεύγουν δεν κάνουν θόρυβο, δεν φωνάζουν, απλά σκύβουν το κεφάλι όπως κάθε απογοητευμένος και αποχωρούν.
Η «Νίκη» είναι το παιδί της ήττας. Της ήττας της εκκλησιαστικής διοίκησης να ποιμάνει. Της ήττας της να ακούσει, να παρακολουθήσει, να κατανοήσει αυτήν την κοινωνία.
Μην τα ρίχνουμε λοιπόν στις παρεκκλησιαστικές οργανώσεις, στους γεροντάδες, στους αγιορείτες και στους κάθε λογής ψεκασμένους γιατί αυτοί δεν έκαναν τίποτα παραπάνω από αυτό που πάντα η φύση φροντίζει να συμβαίνει… κάλυψαν το κενό.
Αυτοί που φταίνε είναι όσοι το δημιούργησαν!