Κυριακή Ε΄ Νηστειών
(Μάρκ. ι΄32 – 45)
Σήμερα, Κυριακή Πέμπτη των Νηστειών και ο Μάρκος μας προετοιμάζει με το ευαγγελικό κείμενό του για το τέλος του ευλογημένου τεσσαρακονθήμερου πνευματικού ταξιδιού, της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Σήμερα, ο Κύριος απευθύνεται στους μαθητές Του και κάνει λόγο για όλα εκείνα που πρόκειται να συμβούν… «ἢρξατο αὐτοῖς λέγειν τὰ μέλλοντα αὐτῷ συμβαίνειν».
Σήμερα, ο Χριστός ομιλεί για όλα εκείνα που ο Ίδιος πρόκειται να υποστεί από τους Ιουδαίους και τους Φαρισαίους… «ἰδού, ἀναβαίνομεν εἰς ῾Ιεροσόλυμα, καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς Ἀρχιερεῦσι καὶ γραμματεῦσι, καὶ κατακρινοῦσιν αὐτὸν θανάτῳ καὶ παραδώσουσιν αὐτὸν τοῖς ἔθνεσι, καὶ ἐμπαίξουσιν αὐτῷ καὶ μαστιγώσουσιν αὐτὸν καὶ ἐμπτύσουσιν αὐτῷ καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν», όμως… «τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται».
Ο Χριστός κάνει λόγο για ένα σταυρικό δρόμο, για μία μαρτυρική και γεμάτη από θλίψη και πόνο πορεία, για τους χλευασμούς και τα δάκρυα, για τη φρικτή και ματωμένη οδό που δεν οδηγεί στο θάνατο αλλά στη Ζωή, στο Φως και στην Ανάσταση.
Ο Ιησούς προκαλεί το ενδιαφέρον των μαθητών, οι οποίοι ακούνε προσεκτικά τα ρήματα του Διδασκάλου τους. Εκείνοι όμως, δε μπορούν να κατανοήσουν εις βάθος αυτά που τους εξιστορεί.
Οι μαθητές δεν αντιλαμβάνονται επακριβώς το νόημα των λόγων του Κυρίου. Έχουν την εντύπωση ότι ο Χριστός θα τους δώσει μία εξουσία κοσμική και μία θέση ισχυρή μέσα στην κοινωνία, γιʼαυτό και δε διστάζουν να ζητήσουν από Εκείνον, δόξα, τιμές και πρωτοκαθεδρίες.
Ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης «γλυκαίνονται» από τα λόγια του Διδασκάλου τους. Δυστυχώς όμως, δεν έχουν καταλάβει τι εννοεί όταν μιλάει για τη δόξα που θα λάβει, γιʼαυτό και σπεύδουν να προλάβουν την «ισχυρή και υψηλή» θέση: «Διδάσκαλε, θέλομεν ἵνα ὃ ἐὰν αἰτήσωμεν ποιήσῃς ἡμῖν… Δὸς ἡμῖν ἵνα εἷς ἐκ δεξιῶν σου καὶ εἷς ἐξ εὐωνύμων σου καθίσωμεν ἐν τῇ δόξῃ σου».
Ο Κύριος όμως δεν αναφέρεται σε θέσεις κοσμικές, γιʼαυτό και αποκρίνεται: «οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε!». Δεν ξέρετε τι ζητάτε!
Ο Χριστός δεν αναφέρεται σε ανθρώπινες δόξες, τιμές, πλούτη, κυβερνήσεις και βασιλείες πρόσκαιρες.
Ο Θεάνθρωπος Ιησούς δε μιλάει για εξουσία αλλά για μαρτύριο, βάσανα, θλίψεις, πόνους, χλευασμούς, πίκρες, απογοητεύσεις, προδοσίες, απαρνήσεις και βάπτισμα αίματος.
Το Ποτήριο για το οποίο ομιλεί είναι αυτό της προδοσίας, του πόνου, των βασάνων, της μοναξιάς και της θλίψης.
Το Βάπτισμα που θα λάβει είναι του αίματος, δηλαδή του φρικτού Σταυρικού Μαρτυρίου.
Ο Κύριος στη συνέχεια απευθύνει ένα αινιγματικό ερώτημα στους μαθητές Του: «δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω;».
Στο συγκλονιστικό ερώτημα του Διδασκάλου τους, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης απαντούν… «δυνάμεθα».
Οι δύο μαθητές δεν αντιλαμβάνονται το νόημα των λόγων του Κυρίου. Είναι παρορμητικοί και επιπόλαιοι. Δεν είναι πνευματικά έτοιμοι και ο Χριστός το γνωρίζει γιʼαυτό και τους λέει: «Τὸ μὲν ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω πίεσθε. καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθήσεσθε· τὸ δὲ καθίσαι ἐκ δεξιῶν μου καὶ ἐξ εὐωνύμων οὐκ ἔστιν ἐμὸν δοῦναι, ἀλλ᾿ οἷς ἡτοίμασται».
Ο Κύριος τους προετοιμάζει για τις δύσκολες ημέρες που έρχονται, για τις πίκρες που θα δοκιμάσουν και τα μαρτύρια που θα υποστούν, άλλωστε αυτή είναι η πορεία κάθε Χριστιανού σε αυτόν τον κόσμο.
Μία πορεία σταυρική, ανηφορική, που έχει όμως συνοδοιπόρο, συμπαραστάτη, συναθλητή και καθοδηγητή τον Ίδιο τον Βασιλέα της Δόξης, τον Κύριο και Θεό μας Ιησού Χριστό.
Φίλοι μου…
Οι δοκιμασίες στη ζωή του ανθρώπου, όσο σκληρές και αν είναι, έχουν σημαντικό παιδευτικό και θεραπευτικό ρόλο. Ο πόνος βοηθά τον άνθρωπο να συνειδητοποιήσει τα λάθη και τις αδυναμίες του, όπως σοφά αναφέρει ο μεγάλος συγγραφέας Ντοστογιέφσκι… «ο πόνος είναι η μόνη αιτία της συνειδήσεως».
Στη σημερινή ευαγγελική διήγηση, ο Κύριος ρωτάει τους μαθητές Του, αλλά και όλους εμάς τους σύγχρονους μαθητές και ακολούθους Του: «Δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω;».
Εμείς τι θα απαντήσουμε;
Άραγε, διαθέτουμε την πνευματική δύναμη που χρειάζεται ώστε να ακολουθήσουμε τη μεγάλη πορεία προς τον Γολγοθά, την οδό του δικού μας «πάθους», που οδηγεί στην προσωπική και κοινή Ανάσταση;
Ο Κύριος επιλέγει την οδό του μαρτυρίου Του και ο Σταυρός είναι βαρύς και ασήκωτος, εξαιτίας του πλήθους των δικών μας αμαρτιών και των αναρίθμητων λαθών… «Βαρύς δυστυχισμένε είνʼ ο Σταυρός μου, βαρύς! Ξέρεις με τι είναι φορτωμένα τα ξύλα του που θα δεχτούν εμένα; Μʼ αιώνων αμαρτίες όλου του κόσμου». (Ιωάννης Πολέμης).
Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς ῾Ιεροσόλυμα…
Ο δρόμος που οδηγεί στο τέλος της μαρτυρικής πορείας είναι ανηφορικός, όμως αξίζει, αφού το τέρμα είναι η Ανάσταση, ο Παράδεισος της αγάπης του Θεού, η πραγματική και αιώνια Ζωή.
Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς ῾Ιεροσόλυμα…
Γιʼαυτό… «ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος,καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος»… αφού, «ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν».
Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς ῾Ιεροσόλυμα… για να συναντήσουμε Εκείνον που έπλασε τον άνθρωπο, τον ήλιο, τα αστέρια, τη θάλασσα, τη γη, τον ουρανό.
Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς ῾Ιεροσόλυμα… για να συναντήσουμε Εκείνον που πρόδωσαν οι άνθρωποι τρυπώντας Του με τα σκληρά καρφιά τα χέρια… «τα χέρια που δεν ήταν για καρφιά κι όμως τα δέχτηκε ο Χριστός για σένα! Πώς να μην Του χαρίσεις την καρδιά;» (Νίκος Καμβύσης).