Κυριακή Β΄ Νηστειών
(Μάρκ. Β΄, 1 – 12)
Σήμερα, ο Ιησούς βρίσκεται στην Καπερναούμ, σε μία οικία, όπου κηρύττει το λόγο του Θεού. Το πλήθος συνωστίζεται για να Τον δει, για να Τον ακούσει. Ξαφνικά, εμφανίζονται τέσσερις άνδρες οι οποίοι μεταφέρουν έναν παράλυτο πάνω σε ένα κρεβάτι.
Αναζητούν απεγνωσμένα τον Χριστό. Θέλουν τη βοήθειά Του, γιʼαυτό παρακαλούν τους ανθρώπους να κάνουν χώρο για να μπορέσουν να μπουν στο σπίτι, όμως δυσκολεύονται. Ο χώρος είναι περιορισμένος και ο μόνος τρόπος για να εισέλθουν είναι να σκαρφαλώσουν στην οροφή και από εκεί να κατεβάσουν τον παραλυτικό στο εσωτερικό του σπιτιού, αλλά… «όταν η θέληση είναι μεγάλη, οι δυσκολίες δε μπορεί να είναι μεγάλες», αναφέρει σοφά ο Ιταλός πολιτικός και φιλόσοφος Νικολό Μακιαβέλι.
Έτσι, μετά από μία δύσκολη προσπάθεια καταφέρνουν να φέρουν το παράλυτο μπροστά στον Ιησού, άλλωστε… «δεν υπάρχει τίποτε αδύνατο γιʼαυτόν που θα προσπαθήσει», έχει πει ο Μέγας Αλέξανδρος… και ο Χριστός χαρίζει την ίαση, τη θεραπεία, αφού πρώτα του συγχωρεί τις αμαρτίες οι οποίες είναι και η αιτία της σωματικής του παράλυσης.
Μέσα στο συγκεντρωμένο πλήθος των ανθρώπων βρίσκονται και μερικοί πονηροί γραμματείς, οι οποίοι ξαφνιάζονται όταν ακούνε τον Ιησού να λέει ότι συγχωρεί τις αμαρτίες του παραλυτικού: «Ἦσαν δέ τινες τῶν γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν· τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασφημίας; τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός;».
Οι γραμματείς δε μπορούν να κατανοήσουν τα λόγια του Χριστού. Η ψυχή τους είναι στεγνή από αγάπη και η καρδιά τους παγωμένη. Διάφορες σκέψεις και λογισμοί πονηροί συσκοτίζουν το νου τους και θεωρούν ότι ο Ιησούς είναι βλάσφημος και επηρμένος, ένας περίεργος τύπος που προσπαθεί να πείσει τους ανθρώπους ότι είναι Θεός.
Ο Ιησούς ως Παντογνώστης γνωρίζει τι σκέφτονται και τι αισθάνονται οι γραμματείς, γιʼαυτό και ρωτάει: «τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;». Εκείνοι, ως δόλιοι και καχύποπτοι δεν τολμούν να αποκαλύψουν τις σκέψεις τους, άλλωστε, υποκριτές και επικίνδυνοι ήταν και παραμένουν αφού… «προσωπιδοφόροι μες στον άλλο αιώνα τις θηλιές ετοιμάζουν»…, κατά τον Οδυσσέα Ελύτη.
Όμως, ο Κύριος είναι Εκείνος που έχει τη δύναμη και την εξουσία να συγχωρεί τις αμαρτίες, γι’ αυτό προτρέπει αμέσως τον παραλυτικό να σηκωθεί από το κρεβάτι του, να το πάρει στους ώμους και να πάει στο σπίτι του, περπατώντας!
Το θαύμα έγινε και όλοι δόξασαν τον Θεό. Όλοι αναφώνησαν ότι ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχαν δει κάποιον παραλυτικό να σηκώνεται αμέσως με μία προσταγή και να περπατάει. Το θαύμα πραγματοποιήθηκε γιατί το είπε ο Ουρανός, άλλωστε… «τα θαύματα επί της γης είναι οι νόμοι του ουρανού», κατά τον Γερμανό συγγραφέα Ζαν-Πωλ.
Αγαπητοί μου…
Σήμερα, ο Ιησούς προσφέρει τη θεραπεία της ψυχής και του σώματος σε έναν ταλαιπωρημένο άνθρωπο.
Σήμερα, ο Κύριος μας λέει ότι η αμαρτία σχετίζεται με την ασθένεια του σώματος, γι’αυτό πρώτα συγχωρεί και έπειτα θεραπεύει: «τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».
Η αμαρτία, ως κακή χρήση της ελευθερίας, δημιουργεί σχίσμα στη σχέση του Θεού με τον άνθρωπο και απομακρύνει το Άγιο Πνεύμα.
Η αμαρτία φέρνει στη ζωή του ανθρώπου την ταραχή και τη θλίψη.
Η αμαρτία γεμίζει τον άνθρωπο με πάθη, με λάθη, τον μπερδεύει, τον βασανίζει και τον εγκαταλείπει μόνο και αβοήθητο, απελπισμένο και έρμαιο των κυμάτων του πελάγους των σκέψεων και των λογισμών.
Όμως…
Ο Θεός δε μας εγκαταλείπει ποτέ. Παρουσιάζεται στη ζωή μας με διακριτικό τρόπο, δίχως να παραβιάζει την ελευθερία μας.
Φίλοι μου…
Εάν επιθυμούμε τη μεγάλη αλλαγή που θα μας οδηγήσει στην πραγματική κατοικία μας, στη Βασιλεία Του, οφείλουμε να εργαστούμε… «διά της μετανοίας».
Η μετάνοια παρέχει τη συμφιλίωση, καθαρίζει τη συνείδηση και ανανεώνει το βάπτισμα.
Η μετάνοια είναι δύσκολη επιλογή, όμως… «από τις δυσκολίες φυτρώνουν θαύματα», γράφει ο Γάλλος συγγραφέας Ζαν ντε Λα Μπρυγιέρ.
Άρα, προϋπόθεση της επιστροφής αποτελεί η μετάνοια.
Προϋπόθεση της μετάνοιας… η δύναμη, η πίστη, η ελπίδα, η ομολογία.
Επιθυμούμε;
Ας αναρωτηθούμε.