Ἐπῆλθεν ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως! Ἱερᾶς εὐφροσύνης φρικίασις καί ὑπεργείου ἀγαλλιάσεως πλημμυρίδα. Κηρύσσεται πανταχόθεν ὑπό τῶν Ἀγγέλων, τῶν Μυροφόρων, τῶν Μαθητῶν λίαν πρωΐ τῆς μιᾶς Σαββάτων. Tό φῶς Της ἐκπέμπεται ὑπό τοῦ ψυχροῦ μνημείου, ὅπου ἐφιλοξενήθη ἡ ἴδια ἡ ζωή. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Λυτρωτοῦ δέν θεωρεῖται μόνον ὡς θρίαμβος τῆς ἀγαθότητος καί τῆς ἰσχύος Ἐκείνου, ἀλλά συγχρόνως καί μία ἀπόδειξις τῆς ἰδικῆς μας δόξης καί θριάμβου.
Ἡ ἁμαρτία τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ δίδει τήν θέσιν της εἰς τόν Σταυρόν καί τό ἐκχυθέν αἷμα τοῦ Κυρίου δίδει πάλιν τήν ἐξουσίαν εἰς τόν ἄνθρωπο νά καταστεῖ πάλιν υἱός τοῦ Θεοῦ καί νά διεκδικεῖ τήν ἠθική τοῦ Εὐαγγελίου, πλησίον τῆς ὁποίας θραύονται οἱ πάγοι τῆς ἀπιστίας καί ἐπιλύονται τά προβλήματα τῆς ζωῆς. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου δέν εἶναι ψευδής ἐπαγγελία· ἡ θεία ἀλήθεια πού ἐμπεριέχει κατανικᾶ τό ψεῦδος, τήν ἀδικία, θριαμβεύει ἐπί τοῦ μίσους. Ὅ,τι λούεται ὑπό τοῦ φωτός Της, καθίσταται δεδοξασμένον, ὑπέρθειον.
Ὁ ἐπίλογος τῆς δραματικῆς Γολγοθαϊκῆς πορείας πού κατεστάθη οὐρανός νέας συνειδήσεως τῆς ἀνθρωπίνης καρδίας ἐπί τοῦ μνημείου τῆς Νεκρώσεως τοῦ ἀτιμωτικοῦ ξύλου τοῦ Σταυροῦ, καθίσταται κολυμβήθρα ἐξαγνισμοῦ καί δικαιώσεως τοῦ ἁμαρτωλοῦ γένους, τῆς ὁποίας ζωογόνος ἀρχή εἶναι ὁ Ἀναστάς Κύριος. Ἐκείνος πληροῖ τήν ἐσωτερικήν εἰρήνη, ἐγγυᾶται τήν παγκόσμιον ἀσάλευτον εἰρήνη, ἀναβιβάζει τόν πεπιστευκότα ἄνθρωπο ἐπί ὑψηλῆς ἠθικῆς ἀκρωρείας, «ἵνα ἀκύμονα ζωήν καί ἀτάραχον ζήσῃ» (Ὁμιλία εἰς τό πρόσεχε σεαυτῷ Ε.Π., Μigne 31, στ.236). Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Λυτρωτοῦ συνέχεται ἀδιασπάστως μετά τῆς θείας δικαιοσύνης, τήν ἐπιβλέπουσα ἐπί τῆς ἠθικῆς τάξεως τοῦ κόσμου.
Ἐπεμβαίνει αὐτοπροσώπως ὁ Πατήρ καί ἐπικυροῖ ἐν δυνάμεσι τέρασι καί σημείοις τήν δόξαν τοῦ Ἀναστάντος Μονογενοῦς Υἱοῦ. Αὐτή ἡ θεία δόξα τῆς Ἀναστάσεως πρυτανεύει τῶν Εὐαγγελικῶν καί Ἀποστολικῶν κηρυγμάτων ἀνά τούς αἰῶνας ἕως σήμερον καί ἕως ἐσχάτων τῆς γῆς καί καθίσταται ὁ ἱερώτατος φωτοστέφανος ὁ περιβαλών τόν μοναδικόν ἀθλητή τῶν αἰώνων τόν Κύριο τῆς Δόξης καί τῆς Βασιλείας τοῦ Σύμπαντος κόσμου.