Κάθε λαός έχει την Ιστορία του. Έχει μια πορεία μέσα στον χρόνο, η οποία μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο, γενιά με τη γενιά καθορίζει αυτό που είναι, την ταυτότητά του. Όλοι οι λαοί έχουν τα δικά τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και με βάση αυτά πορεύονται. Εμείς για παράδειγμα ως λαός, από την εποχή που άρχισε να γράφεται η ιστορία, είχαμε μια έφεση- ας πούμε- προς τη θρησκευτικότητα. Στήναμε ναούς, φτιάχναμε αγάλματα, αποφασίζαμε με τους χρησμούς που έδιναν οι θεοί μας. Όταν πολεμούσαμε, το κάναμε για τους βωμούς και τις εστίες μας, για τη θρησκεία και το σπίτι μας δηλαδή.
Μετά αλλάξαμε, γίναμε χριστιανοί. Και συνεχίσαμε να χτίζουμε ναούς. Να γελάμε και να κλαίμε κάτω από τους τρούλους τους. Να προκαλούμε γέλια με το κλάμα μας όταν ο παπάς μας βουτούσε με το ζόρι στην κολυμβήθρα και μετά, να προκαλούμε κλάματα στους αγαπημένους μας όταν στις ίδιες εκκλησίες γίνεται το κατευόδιο.
Κι όταν πολεμήσαμε, όποτε κι αν το κάναμε, πάλι για τα ίδια ήταν. Για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδας την ελευθερία, έλεγαν οι προγονοί μας. Και στα πυροβόλα είχαν την αγία Βαρβάρα και στις γέφυρες των πλοίων των Αη Νικόλα.
Και κάναμε τον Παρθενώνα, Αθηνιώτισσα. Τις σπονδές τις είπαμε κόλλυβα και τα τρίτα τα κάναμε τριήμερα. Το ξέρετε αλήθεια ότι τα τριήμερα που κάνουμε στους νεκρούς μας ξεκίνησαν την εποχή του Ομήρου;
Τα γράφω όλα αυτά για να μοιραστώ μαζί σας έναν προβληματισμό που μου γεννήθηκε όταν διάβασα τη φράση στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για το νέο Σύνταγμα πως «η Πολιτεία είναι θρησκευτικά ουδέτερη». Και σας ρωτώ… η δικιά μας Πολιτεία; Η Ελληνική; Πότε υπήρξαμε θρησκευτικά ουδέτεροι; Πείτε μου έστω και μια μέρα που ο τόπος αυτός βίωσε «θρησκευτική ουδετερότητα». Είναι τόσο βαθιά ριζωμένη η θρησκευτικότητα μέσα μας, που προσωπικά γνωρίζω ανθρώπους που, αν και δηλώνουν άπιστοι, νηστεύουν τη Μεγάλη Σαρακοστή, κι άλλους, επίσης άπιστους ή άθεους ή όπως θέλετε πείτε τους, που το βράδυ της Ανάστασης ανάβουν κι αυτοί τη λαμπάδα τους.
Γιατί; Διότι απλά δεν είμαστε θρησκευτικά ουδέτεροι. Δεν υπήρξαμε ποτέ. Ίσως κάποτε στο μέλλον γίνουμε αλλά σίγουρα σήμερα δεν είμαστε.
Είμαστε ο λαός στη γλώσσα του οποίου γράφτηκαν τα Ευαγγέλια. Είμαστε αυτοί που 2000 χρόνια τώρα έχουμε αναλάβει να προστατεύουμε τον Τάφο του Θεανθρώπου. Είμαστε αυτοί που δώσαμε το όνομά μας στην πίστη μας γιατί, όπως θα γνωρίζετε, «greekorthodox» δεν θεωρούμαστε μόνο εμείς οι Έλληνες Ορθόδοξοι αλλά ουσιαστικά όλοι όσοι μοιραζόμαστε το ίδιο Δόγμα.
Πώς λοιπόν εμείς λέμε ότι έχουμε «θρησκευτικά ουδέτερη Πολιτεία»;
Και εν τέλει τί σημαίνει «θρησκευτικά ουδέτερη Πολιτεία»; Μπορεί δηλαδή μια τέτοια Πολιτεία να έχει «επικρατούσα θρησκεία»; Μπορεί να έχει τον Σταυρό στη σημαία της, εικόνες στα δημόσια κτίρια της, θρησκευτικές αργίες;
Οι Έλληνες είμαστε πολλά, θρησκευτικά ουδέτεροι όμως δεν είμαστε. Το να μπορεί ο κάθε συμπολίτης μας να πιστεύει όπου θέλει, να το πιστεύει με όποιο τρόπο θέλει και η πίστη του ή η απιστία του να μην αποτελεί πρόβλημα στην ζωή του, είναι εκ των ουκ άνευ. Και νομίζω πως αδικούμε τον εαυτό μας εάν θεωρούμε πως υπάρχει ζήτημα ανελευθερίας στους μη ορθόδοξους συμπολίτες μας.
Είναι λοιπόν άλλο θέμα η θρησκευτική ελευθερία την οποία βιώνουμε όλοι και ήδη κατοχυρώνει ρητά και δεσμευτικά το υπάρχον Σύνταγμα μας και άλλο η θρησκευτική ουδετερότητα την οποία επιχειρεί να εισάγει ως όρο η σημερινή κυβέρνηση.
Καλό λοιπόν θα ήταν να μας πει η ίδια η Κυβέρνηση τι εννοεί όταν μας λέει ότι η Πολιτεία μας είναι θρησκευτικά ουδέτερη και ιδίως να μας εξηγήσει τι σημαίνει το «με ό,τι αυτό συνεπάγεται κανονιστικά και πρακτικά».