Εν Κισάμω τη 2α Φεβρουαρίου 2017
Πρός
Τόν Ιερό Κλήρο, τίς Μοναστικές Αδελφότητες
καί τόν φιλόθεο λαό τών Επαρχιών Κισάμου καί Σελίνου
«Τής σοφίας οδηγέ, φρονήσεως χορηγέ, τών αφρόνων παιδευτά, καί πτωχών υπερασπιστά, στήριξον, συνέτισον τήν καρδίαν μου Δέσποτα. Ελεήμον, ελέησόν με τόν παραπεσόντα»
(Κοντάκιον Κυριακής τής Τυρινης)
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Τό στάδιο τής άθλησης, πού έπαθλο έχει τήν Ανάσταση, ανοίγει από αύριο, τήν Καθαρά Δευτέρα, πού ασφαλώς γιά κάθε πιστό δέν μπορεί νά είναι απλά ημέρα τρυφής σέ «νηστίσιμο» τραπέζι, καθώς η Μεγάλη Τεσσαρακοστή αποτελεί μέγα πνευματικό θησαυρό καί δώρο, παράλληλα δέ καί ευκαιρία πνευματικού αναβαπτισμού. Ευκαιρία, δηλαδή «καιρό», νά στρέψουμε τήν προσοχή καί τόν αγώνα μας στήν καλλιέργεια τής ψυχής μας, νά εισέλθομε εις τά ενδότερά της καί νά αναλογισθούμε τίς ανάγκες καί τήν κατάσταση τής ζωής μας.
Αντί δηλαδή τής ψευδαίσθησης τού μασκαρέματος, πού πολλές φορές προτιμάμε γιά νά ξεχάσουμε κάθε προβληματισμό γιά τό βαθύ-τερο νόημα τής ύπαρξής μας, χρειάζεται νά αναζητήσουμε τόν χαμένο παράδεισο, ο οποίος δέν παύει νά επιβιώνει μέσα στήν ψυχή μας, δέν παύει νά αποτελεί τό μεγάλο ζητούμενο. Ο προβληματισμός σ’ αυτό τό θέμα όμως, άν καί είναι καίριος, μοιάζει νά βρίσκεται στό περιθώριο. Έχουμε αντικαταστήσει τό μεγάλο αυτό ζητούμενο μέ άλλα πράγματα, δίνοντάς του ένα τελείως διαφορετικό νόημα. Γιά κάποιους παράδεισος είναι τό χρήμα, γιά άλλους είναι οι χαρές τής ζωής, οι απολαύσεις, γιά άλλους η επαγγελματική επιτυχία, γιά άλλους, δυστυχώς, τά ναρκωτικά, η βία, η εκμετάλλευση, ο καταναλωτισμός, η ικανοποίηση τών επιθυμιών. Όλοι, όμως, αναζητούμε πώς θά χορτάσουμε τήν πείνα μας καί πώς θά ξεδιψάσουμε τήν δίψα μας γιά τόν παράδεισο.
Μέσα σέ όλα αυτά γεννάται τό ερώτημα: Πόσοι από εμάς προσανατολίζουμε τήν αναζήτηση τού παραδείσου στά βάθη τής ύπαρξής μας; Πόσοι από εμάς ψάχνουμε νά βρούμε ποιό είναι τό αληθινό νόημα τής ζωής μας; Γιατί τελικά ζούμε; Ποιός καί πού μπορεί νά είναι ο παράδεισός μας; Οι περισσότεροι ίσως από εμάς, φοβούμενοι μήπως αποτελούμε μειοψηφία μέσα στή γενική αδιαφορία, ακολουθούμε τή μάζα, ταξιδεύουμε μαζί μέ τό ρεύμα, χωρίς ποτέ νά προβληματιστούμε πού θά μάς βγάλει. Καί τό κάνουμε χωρίς πυξίδα καί προσανατολισμό. Ο λόγος τού μεγάλου μας ποιητή Οδυσσέα Ελύτη: «Μού είναι αδύνατον νά ευδοκιμήσω μέσα στή μάζα τής εκάστοτε πλειοψηφίας. Οι ωραίες μειοψηφίες είναι τό κάτι άλλο», φαίνεται νά μήν μάς συγκινεί.
Αποτέλεσμα: Αυτός ο κατήφορος, αυτό τό ρεύμα συμπαρασύρει μάζες ολόκληρες, όχι απλά σέ ένα αβέβαιο μέλλον, συμπαρασύρει σέ ένα νέο πολιτισμό, ένα “πολιτισμό τού θυμού”. Θυμός πού συσσωρεύεται καί γίνεται καταστροφική μανία. Πολλά τά παραδείγματα. Βλέπομε γιά παράδειγμα τήν συμπεριφορά τών νέων μας. Οι νέοι σήμερα μάς δείχνουν όλους μέ τό δάχτυλό τους ως υπευθύνους, μάς κατηγορούν γιατί ισοπεδώσαμε τά πάντα, γιατί κάναμε τή ζωή μιά απέραντη χωματερή συναισθημάτων, μιάν έρημο πού δέν ανθίζει πιά η αγάπη, η καλοσύνη, η χαρά, η ομορφιά, η συμπόρευση μέ τούς άλλους.
Μέσα, λοιπόν, σ’ αυτή τήν γενική αδιαφορία καί ισοπέδωση τών πάντων, η Εκκλησία μάς καλεί, μάς προτρέπει ιδιαίτερα τήν περίοδο αυτή τής Μεγάλης Σαρακοστής, νά αναζητήσουμε τόν παράδεισο στό βαθύτερο είναι μας, νά βρούμε νόημα σέ όλα καί πρώτα στήν πνευματική μας πορεία, νά σκάψουμε στά μεταλλεία τής καρδιάς μας καί νά βγάλουμε τό πολύτιμο εκείνο μέταλλο πού μένει άφθαρτο, πού δέν σκουριάζει, ούτε χάνει τό χρώμα του, πού μένει αναλλοίωτο στούς αιώνες: τήν πίστη μας στόν Θεό τής αγάπης. Νά βγάλουμε μέσα από τό τρίσβαθο ορυχείο τής καρδιάς μας τίς αξίες καί τίς αρχές τής φυλής μας, μέ τίς οποίες γαλουχηθήκαμε καί γίναμε ένα έθνος ηρώων καί αγίων: τήν αγία παράδοσή μας.
Η Εκκλησία μάς καλεί νά αντισταθούμε στήν απολυτοποίηση τής αδιαφορίας, στήν άρνηση τής αλήθειας καί τού νοήματος τής ζωής, νά μήν επιβιβαστούμε στό συρμό τής ευκολίας. Μάς καλεί νά προσευχηθούμε στίς Ιερές Ακολουθίες, νά διδαχθούμε από τά παραδείγματα τής ιερής ιστορίας, νά ακούσουμε τόν λόγο τού Θεού, νά φωτισθούμε από τήν θεία σοφία καί νά ενδυναμωθούμε από τήν δύναμη τού Θεού. Μάς δείχνει τίς υψηλές κορυφές τών αρετών, αλλά καί τά σκοτεινά βάραθρα τής κακίας, ώστε νά ωριμάσουμε στήν πνευματική ζωή. Μάς ενισχύει μέ τήν νηστεία, τήν αγάπη, τήν συγχώρηση, τήν μετάνοια, τήν προσευχή, τήν ταπείνωση καί τά άλλα πνευματικά αγωνίσματα γιά νά αποκτήσουμε ισχυρή θέληση, γιά νά καρποφορήσει πνευματικά η ζωή μας, γιά νά επιλέξουμε τήν γνήσια «κοινωνία» μέ τό Θεό καί τούς συνανθρώπους μας. Γιά νά μπορεί αυτή η κοινωνία καί συναναναστροφή νά μάς οδηγήσει στήν χαρά τού παραδείσου από τήν παρούσα ζωή. Αυτή τήν ομορφιά καί χαρά κρύβει, αδελφοί μου, η ευλογημένη καί κατανυκτική περίοδος τής Αγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Τήν ομορφιά τού χαμένου παραδείσου.
Ευχή καί προσευχή μας, ο πνευματικός μας αγώνας τής περιόδου αυτής νά μάς αξιώσει νά προσκυνήσουμε τό Άγιο Πάσχα, πού ταπεινά εύχομαι νά είναι σωτήριο, λυτρωτικό καί αιώνιο γιά όλους μας καί τόν καθένα από εμάς προσωπικά.
Μετ’ ευχών και πολλής της εν Κυρίω αγάπης,
Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΣ
† Ο Κισάμου & Σελίνου
ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ
