Μπορείτε να φαντασθείτε, αγαπητοί αναγνώστες, τα αισθήματα ευγνωμοσύνης και την όρεξη για ζωή ενός καταδικασμένου σε θάνατο ανθρώπου, ο οποίος μαθαίνει την τελευταία στιγμή ότι του παρέχεται χάρη;
Οπωσδήποτε η συνειδητοποίηση της σωτηρίας του τον οδηγεί σε μια καινούργια δημιουργική ζωή. Έτσι κάπως παρουσιάζει ο Απ. Παύλος στη σημερινή αποστολική περικοπή τη βαθιά τομή που έγινε μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας πριν δύο περίπου χιλιάδες χρόνια. Η περικοπή από την προς Εφεσίους επιστολή του είναι σε μετάφραση η ακόλουθη:
Λίγο πριν από την περικοπή μας γράφει: «’Ησασταν κι εσείς άλλοτε πνευματικά νεκροί εξαιτίας των παραπτωμάτων και των αμαρτιών σας… ‘Ετσι, σαν κι αυτούς, ζήσαμε κάποτε κι εμείς όλοι: ήμασταν δούλοι στις επιθυμίες μας και κάναμε ό,τι ήθελε το αμαρτωλό εγώ μας. Η αμαρτωλή μας φύση μας οδηγούσε, όπως και τους υπόλοιπους ανθρώπους, σε πράξεις που προκαλούσαν την οργή του Θεού».
Και συνεχίζει: «Ο Θεός, όμως, μας αγάπησε, γιατί είναι πλούσιος σε έλεος κι έχει απέραντη αγάπη. Κι ενώ ήμασταν πνευματικά νεκροί εξαιτίας των παραπτωμάτων μας, μας ξανάδωσε ζωή μαζί με τον Χριστό. Με τη χάρη του Θεού έχετε σωθεί. Μας ανέστησε μαζί με τον Ιησού Χριστό και μας έβαλε να καθίσουμε μαζί μ’ αυτόν στα ουράνια. ‘Ετσι, με την αγάπη που μας έδειξε δια του Ιησού Χριστού, φανερώνει στις μελλοντικές γενιές πόσο υπερβολικά γενναιόδωρη είναι η χάρη του. Πραγματικά, με τη χάρη του σωθήκαμε δια της πίστεως. Κι αυτό δεν είναι δικό σας κατόρθωμα αλλά δώρο Θεού. Δεν σωθήκατε με τα δικά σας έργα κι έτσι κανείς δεν μπορεί να καυχηθεί γι’ αυτό. Είμαστε δημιούργημα του Θεού, ο οποίος δια του Ιησού Χριστού μάς έκανε καινούργιους ανθρώπους, για να μπορούμε να κάνουμε καλά έργα, που τα προετοίμασε ο Θεός, για να είναι μ’ αυτά γεμάτη η ζωή μας» (Εφεσ. 2, 4- 10).
Η υποδούλωση στο κακό και στην αμαρτία οδηγεί τον άνθρωπο αναπότρεπτα στην καταστροφή, στον θάνατο. Κι ενώ ο άνθρωπος βρίσκεται στου κακού και της φθοράς το τελευταίο σκαλοπάτι, ακούγεται από τα ουράνια όχι η καταδικαστική απόφαση του Θεού (που αυτή θα ήταν η αντίστοιχη με τα έργα του ανθρώπου) αλλά η χάρη που απορρέει από την ατέλειωτη αγάπη του Πατέρα για τα πλάσματά του.
Στην περικοπή μας δεσπόζουν τρεις λέξεις: έλεος, αγάπη, χάρη. Και οι τρεις δεν εκφράζουν συναισθηματική τοποθέτηση του Θεού προς τους ανθρώπους, αλλ’ αναφέρονται σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός: συναντώνται στον Σταυρό του Χριστού. Απ’αυτόν απορρέει η χάρη στους καταδικασμένους σε θάνατο, για την οποία μιλήσαμε προηγουμένως. Να γιατί με τόση ζωηρότητα και επιμονή επαναλαμβάνει ο Απ. Παύλος ότι η σωτηρία δεν είναι έργο δικό μας που προέρχεται από τις αρετές μας ή τα κατορθώματά μας, αλλ’ είναι δώρο του Θεού. Ένα τέτοιο δώρο μόνο με πίστη και ευγνωμοσύνη μπορεί κανείς να το δεχτεί, καθώς και με τη σταθερή απόφαση να ζήσει μια ζωή αντάξια του μεγάλου δώρου.
Μιλώντας για ζωή ο Απ. Παύλος μας θυμίζει την περιεκτικότητα που έχει ο όρος αυτός στον ευαγγελιστή Ιωάννη ή η παράλληλη έκφραση «βασιλεία του Θεού» που χρησιμοποιούν οι τρεις πρώτοι ευαγγελιστές. Η ζωή αυτή και η βασιλεία δεν τοποθετούνται κάπου στο μακρινό μέλλον, αλλ’ αρχίζουν απ’ αυτήν τη στιγμή. Από τη στιγμή που δέχεται κανείς τη δωρεά του σταυρού και της αναστάσεως του Χριστού και γίνεται συνειδητό μέλος της Εκκλησίας. Είναι πλήρωμα και ποιότητα ζωής που ξεπερνά τα όρια του βιολογικού γεγονότος της ζωής και του θανάτου, γιατί προέρχεται από την αιώνια πηγή της ζωής που είναι ο Θεός.
Πώς μπορεί κανείς σήμερα να διακρίνει αυτήν τη ζωή μέσα σ’ έναν κόσμο όπου δεσπόζει η συνεχής προσπάθεια για την άνεση, για την απόκτηση αξιωμάτων, για την επέκταση περιουσιών, ακόμα και εν μέσω οικονομικής κρίσεως; Κι όμως σε πολλούς ανθρώπους ξεχειλίζει η ζωή αυτή της αγάπης, της προσφοράς, της καλοσύνης, της θυσίας, που το χαρακτηριστικό της είναι ότι δεν τελειώνει ποτέ, γιατί δεν φοβάται τον θάνατο. Ο Θεός την προσφέρει ως δώρο σε όλους τους ανθρώπους, μη ζητώντας από αυτούς παρά να την δεχτούν, με όλες φυσικά τις συνέπειες της αποδοχής των. Δεν νομίζετε ότι αποτελεί αφροσύνη για τον άνθρωπο να επιμένει στην αυτοκαταστροφή του, ενώ ο Θεός του προσφέρει τη σωτηρία και τη δυνατότητα να ζει μια ζωή δημιουργικής αγάπης;
Τα «καλά έργα, που τα προετοίμασε ο Θεός, για να είναι μ’ αυτά γεμάτη η ζωή μας», με τα οποία τελειώνει η περικοπή, δεν είναι προϋπόθεση της σωτηρίας μας αλλά καρπός της, καρπός ευγνωμοσύνης και αγάπης προς όλους τους ανθρώπους.