Παρόλο πού πλεονάζουν οἱ Ἐκκλησίες καί τά Προσκυνήματα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, σέ κάθε γωνιά τῆς πατρίδας μας, “μεγαλύνεται” κυριολεκτικά καί ἡ ὄμορφη Παιονική Γουμένισσα, ὅπου καί ἑδρεύει φερωνύμως ἡ ἱστορική Μονή τῆς Παναγίας.
Ἡ 17η κυριώνυμη ἡμέρα τοῦ ἑορτασμοῦ, μιά ἰδιαιτερότητα τῆς συνοριακῆς Γουμένισσας, γιά ἄλλη μιά χρονιά ἀνακεφαλαιώνει τό πρῶτο δεκαπενθήμερο τοῦ φετινοῦ Αὐγούστου, τῶν προβλεπομένων Παρακλήσεων καί τῆς βασικῆς ἑορτῆς τοῦ Δεκαπενταυγούστου. Γιά νά κλείσει βεβαίως μέ τήν ἀπόδοση τῆς ἑορτῆς στίς 23 καί τήν κατάθεση τῆς Τιμίας Ζώνης στίς 31 Αὐγούστου.
Καταρχήν τό Δεκαπενταύγουστο. Ὅπως κάθε χρόνο, ἔτσι κι ἐφέτος, μετά τόν πανηγυρικό Ἑσπερινό, λιτανεύθηκε τό εἰκονικό ὁμοίωμα τοῦ Θεομητορικοῦ σώματος στόν αὔλειο χῶρο τῆς Μονῆς ἀπό τό Σεβασμιώτατο καί πλῆθος ἱερέων, μοναχῶν καί λαϊκῶν, μέ τή συμμετοχική παρουσία δημάρχου, ἀντιδημάρχων, βουλευτῶν, ἀντιπεριφερειάρχη, ταξιάρχου-διοικητῆ τῆς 33ης Μ/Κ Ταξιαρχίας, ἀστυνομικῶν καί λοιπῶν ἀρχῶν. Ἡ χορωδία τῶν Παιόνων ἔψαλε τά ἐγκώμια στήν Κοίμηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί ἔπειτα ἐν χορῷ ὅλοι λιτάνευσαν τό ἀπεικόνισμα ἀνά τή Γουμένισσα, φωτίζοντας μέ τήν εὐλογία της τόν τόπο πού ἐξαιρέτως εὐλογεῖ ἡ Παναγία μας. Τό πρωί τελέστηκε Ἀρχιερατική θεία λειτουργία, μέ προεξάρχοντα τελετουργό, κήρυκα καί μυσταγωγό τό Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας κ. Δημήτριο. Ἡ Μονή μέ τή θαυματουργό εἰκόνα ἀπετέλεσε ὁλοήμερο κέντρο εὐλαβικῆς ἀναφορᾶς πλήθους προσκυνητῶν.
Στά καθιερωμένα ἑορταστικά “Τριήμερα”, τελέστηκε πάλι Ἀρχιερατικός Ἑσπερινός μέ χοροστατοῦντα τό Σεβασμιώτατο Ἐλευθερουπόλεως κ. Χρυσόστομο, ἐνῶ στήν ἑορταστική ἡμέρα τῆς 17ης Αὐγούστου συλλειτούργησαν οἱ Σεβασμιώτατοι ᾽Ελευθερουπόλεως κ. Χρυσόστομος καί Νέας Κρήνης & Καλαμαριᾶς κ. Ἰουστίνος μέ τόν Ποιμενάρχη μας κ. Δημήτριο. Συμμετεῖχαν πλῆθος ἱερέων καί διακόνων, μοναζόντων καί μοναζουσῶν, καθώς καί λαϊκῶν μέ τίς ἀρχές τῆς περιοχῆς πάλι. Τούς χορούς διηύθυναν οἱ μουσικολογιώτατοι Ἰωάννης Χασανίδης καί π. Ραφαήλ Γκουρβέλος. Τή λιτανεία συνόδευε ἄγημα τῆς Ἀστυνομίας, παιάνιζαν οἱ μουσικοί μας μέ τά χάλκινα τά ἐγκώμια τῆς Θεοτόκου καί ἀπό τῆς ἐξέδρας τῆς κεντρικῆς πλατείας, μετά τήν ἀρτοκλασία καί τίς εὐχαριστίες πού ἀπηύθυνε πρός τούς ἀδελφούς Ἀρχιερεῖς καί τό χριστεπώνυμο πλήρωμα, προσκληθείς χαιρέτισε τούς συμμετέχοντες ὁ Σεβασμιώτατος Νέας Κρήνης & Καλαμαριᾶς, ὡς ἑξῆς: ἐσεῖς οἱ Γουμενισσιῶτες εἶσθε καλότυχοι διότι λίγες πόλεις στήν Ἑλλάδα ἔχουν τό προνόμιο νά φέρουν τό ὄνομα τῆς Παναγίας καί ἐξ αὐτοῦ νά ἐξασφαλίζουν τήν εὐλογία καί προστασία Της. Ἀκόμη καί ὅταν ἀναφερόμαστε στή Γουμένισσα, ἐξαγιάζουμε τά χείλη μας μέ τήν ἐπίκληση τῆς Παναγίας πού ἡγουμενεύει αὐτόν τόν τόπο καί ἐπιδαψιλεύει στούς πιστούς τήν προστασία Της γιἀ αἰῶνες. Εἶστε, τέλος, εὐνοημένοι γιατί ἔχετε ἕνα πνευματικό πατέρα πού εἶναι παραδοσιακός ἐπίσκοπος, ὑπεραγαπᾶ τήν Παναγία καί τούς Ἁγίους, τήν μοναχική ζωή μέ ἀποκορύφωμα τήν ἵδρυση τῆς μονῆς τοῦ Ἁγίου Ραφαήλ. Ἐσεῖς οἱ Παίονες πρέπει νά εἶστε περήφανοι γιά τόν Δεσπότη σας πού μέ τίς ἐνέργειές του ἔκανε δυνατή τήν μονιμοποίηση αὐτῆς τῆς Μητροπόλεως.
Στόν ἀφ᾽ ἑσπέρας κατηχητικό τους λόγο οἱ ἑσπερίσαντες Μητροπολίτες ἀναθυμήθηκαν καταρχήν τήν παλαιά γνωριμία τους ἀπό τά φοιτητικά τους χρόνια στό Θεολογικό Οἰκοτροφεῖο τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας. Καί ὁ μέν Σεβ. Δημήτριος τόνισε τήν πραότητα καί σύνεση τοῦ Σεβ. Χρυσοστόμου καί τήν ἱεροκηρυκτική του προϋπηρεσία, ὁ δέ ἅγιος Ἐλευθερουπόλεως ἐπισήμανε τό μοναχικό καί τό λειτουργικό ἦθος τοῦ οἰκείου Ἱεράρχου. Συνέχισε κυρίως ἀναφερόμενος στήν τοπικῶς τιμωμένη Παναγία Γουμένισσα, ὅπως ἀναλογικά τιμῶνται μέ μιάν τοπική ἑορταστική ἰδιαιτερότητα ἀνά τήν Ἑλλάδα, π.χ. ἡ Παναγία τῆς Τήνου ἡ Μεγαλόχαρη καί ἡ Παναγία τῆς Πάρου ἡ Ἑκατονταπυλιανή. Ἀναφέρθηκε μέ ἄμεσο ἁπλό τρόπο διδαχῆς στήν διαρκή ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τῆς Παναγίας, ἀλλά καί κατ’ ἐξοχήν στήν ἐτήσια εὐλαβική προσκύνησή της, κάτι πού οἱ ἀλλόδοξοι χριστιανοί δέν μποροῦν νά ἐννοήσουν. Ἑρμήνευσε ἱστορικά καί θεολογικά τήν παρρησία τῆς Παναγίας μας πρός τόν Υἱό Της. Ἀναφέρθηκε στήν ἀναλογία τῆς φυσικῆς μητρικῆς ἀγάπης μέ τή σχέση τῆς Παναγίας μας στό μυστήριο τοῦ Υἱοῦ Της, στόν ὁποῖο κατοικεῖ πᾶν τό πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς, κατά τή θεολογική ὁρολογία τοῦ ἀπ. Παύλου. “Ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου” τήν προσφώνησε ἡ Ἐλισάβετ, κάτι πού θεολόγησαν ἑρμηνευτικά οἱ Πατέρες καί προπαντός ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας. Ἡ σχέση τῆς Παναγίας ὡς Μητέρας πρός τόν Κύριο εἶναι σχέση δικαιολογημένης παρρησίας ὑπέρ τῶν πιστῶν. Κάτι πού βλέπουμε καί σέ θαυματουργές εἰκόνες, ὅπως μία εἰκόνα πού φανερώνει τήν κίνηση τῆς δικαίας ὀργῆς τοῦ Κυρίου-Βρέφους γιά κάποιους μοναχούς καί τήν σωστική παρέμβαση τῆς Παναγίας πού τελικά εἰσακούστηκε καί σώθηκαν.
Ἡ θεία λειτουργία τῆς 17ης Αὐγούστου μεταδόθηκε ραδιοφωνικά ἀπό τό σταθμό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, παρέχοντας τήν εὐκαιρία ἑνός συμμετοχικοῦ ἑορτασμοῦ σέ πλῆθος ἀκροατῶν ἀνά τήν Ἑλλάδα καί εὐρύτερα, καθώς ἡ ἀναμετάδοση εἶχε προαναγγελθεῖ. Καί ἔτσι ἀποδόθηκε τιμή στήν Παναγία τοῦ συνοριακοῦ Ἑλληνισμοῦ καί στή σημαντική της γιά ὅλους. Ἡ χάρη τῆς Παναγίας Γουμένισσας ἄς διαμοιράζει δύναμη ἐλπίδος καί γλυκασμό χαρᾶς σέ ὅλο τόν κόσμο πού τήν ἐπικαλεῖται.
Παραθέτουμε καί τό φετινό ἑόρτιο Χαιρετισμό τοῦ Σεβ. Ποιμενάρχου μας κ. Δημητρίου:
«Ἀδελφοί μου συνεορταστές, ἀπό προχθές ἤδη καί χθές καί σήμερα καί γιά ἐννιά συμβολικά ἡμέρες, θά ψέλνουμε κάθε μέρα στούς καθαγιασμένους χώρους τοῦ ἐκκλησιασμοῦ καί τῆς θείας μας κοινωνίας αὐτά τά τροπάρια τῆς ἔκπληξης καί ἀπορίας, ἀλλά καί τῆς πίστης καί βεβαιότητάς μας:
― πῶς πέθανε ἡ παρθενική μητέρα τῆς ἀΐδιας Ζωῆς;
― (πέθανε μέν ὡς ἄνθρωπος, ἀλλά,) ἀφοῦ στάθηκε ναός τῆς (αὐτο)Ζωῆς, ἀκόμη καί πού πέθανε, μετέβη πρός ἐκείνην τήν ἀΐδια Ζωή.
― μέ τό θάρρος τό Μητρικό ὕψωσε τά χέρια Της σ᾽ Αὐτόν, πού ἐνανθρωπισμένο Τόν ἀγκάλιαζε, καί Τόν παρακάλεσε (καί αἰώνια Τόν παρακαλεῖ), γιά μᾶς τούς δικούς Της, νά μᾶς φυλάγει ὁ Θεός, καί ἐμεῖς αἰώνια νά Τόν ὑμνολογοῦμε.
Σέ αὐτήν τήν ἱστορία, πού εἶναι ἡ ψυχή τῆς πανανθρώπινης καταξίωσης, ἤρθαμε κι ἐμεῖς σήμερα νά “ἐντρυφήσουμε” μέ τή λογική, τήν ταπεινωσύνη, τή λαχτάρα καί τή λατρεία τῆς καρδιᾶς μας. Εἶναι ἡ “Καινή Διαθήκη ὅπως τήν ἔζησε ἡ Θεοτόκος γιά χάρη μας”, ὅπως τήν ζεῖ καί παρακαλεῖ τόν Υἱό καί Θεό Της νά τήν ζοῦμε κι ἐμεῖς, ἀπό τοῦ νῦν καί ἕως τοῦ αἰῶνος.
Χαρά μας καί τιμή μας, πού σήμερα συνιερουργοῦν δύο συνεκλεκτοί Ἱεράρχες, ὁ Σεβ. Ἐλευθερουπόλεως κ. Χρυσόστομος καί ὁ Σεβ. Ν. Κρήνης & Καλαμαριᾶς κ. Ἰουστίνος, ἐνεικονίζοντες τόν μαρτυρικό ἐντόπιο Ἑλληνισμό καί τόν μαρτυρικό προσφυγικό Ἑλληνισμό, γιά τούς ὁποίους ἡ Ἐκκλησία ὡς θεσμός στάθηκε ἐθναρχοῦσα Μητέρα ἐπί αἰῶνες.
Ἀπέναντι στήν ταπείνωσή της αὐτή, αἰώνων καί αἰώνων, τί δέχεται σήμερα ἡ Ἐκκλησία; Μήπως τίς ἑκάστοτε ἐγωικές ἑρμηνευτικές, τή φαντασίωση καί τήν ἀχαριστία ἑνός “ἐφηβισμοῦ”, πού δέν εὐγνωμονεῖ, παρά μόνο μέμφεται καί ἀπορρίπτει καί τήν ἀπαξιώνει στό στενόχωρο θρησκευτικό ἱστορισμό τῶν νομικῶν ἁπλῶς ἀναγνωρίσεων;… Ἄς εἶναι… Τό περίσσευμα τῆς στενοκαρδίας δέν μπορεῖ νά παραγάγει παρά μόνο στενώσεις καρδιᾶς…
Ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία θεοχωρουμένη καί θεοχωροῦσα γνωρίζει καί βιώνει καί ἐξαγγέλλει ὅτι διαφεντεύει Ἐκεῖνος πού εἶναι ἡ κεφαλή Της, ὁ προϋπάρχων Θεός ὡς δημιουργός, ὁ συγκαταβάς Θεάνθρωπος ὡς σωτήρας, ὁ Βασιλεύς τῶν αἰώνων ὡς ἄφθαρτο ἐσχατολογικό τέλος-σκοπός τῆς ἱστορίας, ὁ Κριτής μέσα στό πῦρ τῆς κοινωνουμένης ἤ μή ἀγαπήσεώς Του…).
Ἤρθαμε λοιπόν σήμερα γιά ἄλλη μιά φορά στήν κοινή Μητέρα τῆς ἀπολυτρώσως καί σωτηρίας μας, τῆς εὐχαριστιακῆς καί ἐσχατολογικῆς ζωῆς μας, τῆς ὀρθοδόξου ὁμολογιακῆς πιστότητός μας, τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὀντολογικῆς ταυτότητός μας.
Ἤρθαμε σ᾽ Ἐκείνην πού πάντοτε ἔρχεται σέ μᾶς, στόν καθένα μας καί στήν ἐκκλησιαστική μας κοινωνία, ὡς Μητέρα, ὡς Ἐλεοῦσα, ὡς Εὐεργέτισσα, ὡς Ὑπέρμαχος, ὡς Ὁδηγήτρια, ὡς Γιάτρισσα, ὡς Μεγαλόχαρη, ὡς Ἡγουμένη τῆς βιοτῆς μας. Γι᾽ αὐτό καί παραμένει ἀδιαμφισβήτητα ἡ κοινή Καταφυγή ὅλων μας, ὁ ὁλοκάρδιος ὕμνος μας, ἡ ἐσώψυχη φωνή μας, ἡ πραγματική μας ἐλπίδα, ἡ συστατική μας ἀναδρομή καί αἰσιοδοξία, τό συλλογικό μας καύχημα.
Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, πού ὁδηγεῖ τήν Ἐκκλησία εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν, ἐνέπνευσε τούς θεοφορουμένους Πατέρες μας νά θεολογήσουν διά λόγων καί λόγων ἀναριθμήτων περί τῆς μεταστάσεως ὄχι μόνον τῆς ψυχικῆς, ἀλλά τῆς ὅλης ψυχοσωματικῆς μεταστάσεως τῆς Παναγίας μας στούς οὐρανούς. Ἡ Παναγία μας ἔκτοτε ζεῖ ―δυνάμει καί ἐνεργείᾳ Θεοῦ, δηλαδή ἐν χάριτι τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ― αὐτό πού λαχταροῦμε κάποτε νά ζήσουμε ὅλοι ἐμεῖς οἱ πιστεύοντες καί μετανίζοντες ὡς ἐκκλησία Θεοῦ ζῶντος, τήν ψυχοσωματική πληρότητα τῆς αἰωνίου ζωῆς.
Ὁ Θωμᾶς ἔλειπε ἀπό τήν κήδευσή Της, ἦρθε τήν τρίτη μέρα, ἄνοιξαν ὅλοι μαζί οἱ θεοφόροι τό θεομητορικό μνῆμα, τό εἶδαν κενό, καί δέχθηκαν ὅλοι ἐν Πνεύματι τήν χαροποιό βεβαιότητα τῆς αἰωνίου ἀναστάσεως στήν ὁποία ψυχοσωματικά πλέον εὑρισκόταν ἡ Παναγία μας. Ὅπως ἐπίσης καί τήν βεβαιότητα τῆς ἐν Πνεύματι Θεοῦ αἰωνίου καί ἀδιακόπου κοινωνίας μας μέ τήν Παναγία.
***
Καί ἐρχόμεθα στό κάλλος τῶν δύο εἰκόνων πού ἐξαιρέτως, τοῦτες τίς μέρες, εἴδαμε καί προσκυνήσαμε καί εὐλαβούμεθα:
στήν εἰκόνα τῆς Κοιμήσεως (δηλαδή τοῦ κατά φύσιν θανάτου καί τῆς ὑπέρ φύσιν μεταστάσεως) τῆς Παναγίας μας·
καί στήν εἰκόνα τήν θαυματουργό τῆς Παναγίας τῆς Γουμένισσας.
Ἡ εἰκόνα τῆς Κοιμήσεως εἶναι συνοπτικά ἡ εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας ὅλης ὡς παραδείσου, ὡς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ὡς αἰωνίου Χριστοζωῆς. Στό κέντρο, τό πάνσεπτο Θεομητορικό Της σῶμα, καί ἐπάνωθεν ὁ Χριστός μέ τήν ψυχή τῆς Παναγίας Μητρός Του στά χέρια Του. Ὁλόγυρα οἱ Ἄγγελοι καί οἱ Ἀπόστολοι.
Καταφιλοῦμε ἐπί τόσες μέρες (καί ὁλοχρονίς) αὐτήν τήν προσκυνηματική εἰκόνα τῆς Κοιμήσεως, καί ἡ παραδοσιακή θρησκευτικότητά μας μεταμορφοῦται σέ “ἐκκλησιαστικότητα”. Εἰσερχόμεθα κι ἐμεῖς οἱ ἐπί γῆς στήν ἱστορία καί στό μυστήριο τῆς Παναγίας μας. Γινόμαστε κι ἐμεῖς παρόντες, μέτοχοι, κοινωνοί τῆς κοινῆς χορείας Ἀγγέλων καί Ἀποστόλων, ὅπου μᾶς ἀνακεφαλαιώνει ὁ Χριστός μας, ὁ Υἱός τοῦ Πατρός, ὁ συγκαταβάς Υἱός τῆς Παρθένου. “Περιπτυσσόμεθα” ἐνταφίως τήν Παναγία μας μέ τήν παραδοσιακή μας ὀρθόδοξη εὐλάβεια, ἀκουμβοῦμε εἰλικρινῶς “καρδίας, χείλη, ὄμματα, μέτωπα” πρός τήν καρδιά Της, πρός τά χείλη Της, πρός τό κεκοιμημένο ἀείζωο βλέμμα Της, πρός τό ἀειπαρθενικό Της μέτωπο”. Κι ἀπό Ἐκείνην ἀντιδεχόμεθα “ἰαμάτων ἄφθονα χαρίσματα”, τήν ἐσχατολογική θεραπεία τῆς ἐκπεσμένης μας φύσεως. Προσερχόμεθα πρός Ἐκείνην, καί Ἐκείνη μᾶς ἐκκλησιάζει πρός τόν Υἱό καί Θεό Της. Μᾶς διδάσκει νά προσλαμβάνουμε τήν ὄντως καταξίωση τῆς κτίσης ὅλης ἀπό τόν Υἱό καί Θεό Της καί Θεό μας. Ὅλοι καί ὅλα ἐκκλησιαζόμεθα, προσφερόμενοι σ᾽ Ἐκεῖνον, μέσα ἀπό τήν ἱστορία καί τό μυστήριο στό ὁποῖο μᾶς εἰσήγαγε ἡ ταπείνωση καί ἡ καθαρότητα καί ἡ ὑπακοή τῆς Παρθένου, ἐκεῖνο τό “εὗρες γάρ χάριν παρά τῷ Θεῷ”. Αὐτό ἐπιποθοῦμε κι ἐμεῖς. Αὐτό ἐπιποθεῖ ἡ Παναγία μας γιά μᾶς ὅλους καί γιά τόν καθένα μας.
Καί ἀπό τήν προσκυνηματική εἰκόνα τῆς Κοιμήσεως προχωροῦμε στήν δεσπόζουσα ἐπίσης εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Γουμένισσας, στή βρεφοκρατοῦσα Θεοτόκο, στό θαῦμα τῆς ἐγ-Χρίστωσης καί ἐλ-Λογοποίησής μας.
Τί μᾶς δείχνει ἐμφαντικά αὐτή ἡ θαυμαστή (καί ἐπιπλέον θαυματουργός) Εἰκόνα;
Διαλαλεῖ πρός ὅλους μας τό δικό Της ἱστορικό καί αἰώνιο πλέον μυστήριο.
Μᾶς λέει: “δέν γεννήθηκα, ἀλλά ἔγινα δοχεῖο τῆς Ἀχωρήτου Τριάδος, στό ὁποῖο εὐδόκησε ὁ Θεός Πατήρ, κατασκήνωσε ὁ Υἱός καί αὐτό συνέβη μέ τήν ἐπισκίαση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού μέ ἀνέδειξε Θεομήτορα”.
Τό μεγαλεῖο τῆς Παναγίας δέν εἶναι ἀτομικό οὔτε αὐτόνομο. Ὁ Χριστός εἶναι τό μυστήριο τῆς Παναγίας Μητρός Του. Αὐτός εἶναι ἡ κεχαριτωμένη ὀμορφιά Της. Αὐτός εἶναι ἡ ἄφθαρτη ἀξιοσύνη Της.
Τό μεῖζον θαῦμα τῆς Παναγίας εἶναι: “ὁ Θεός ἐν ἀνθρώποις”.
Τό ἔλασσον θαῦμα τῆς Παναγίας: εἶναι “ἡ Θεοτόκος ἀφ᾽ ἡμῶν στούς οὐρανούς”.
Κι ἐμεῖς, καταφιλοῦμε στήν εἰκόνα αὐτήν ἐδῶ τῆς Γουμένισσας τήν Μητέρα τοῦ σαρκωμένου Θεοῦ καί τόν ἐνανθρωπισμένο Υἱό τῆς Ἀειπαρθένου. Χωρίς νά συγχέονται ὑποστατικά, ἱστορικά καί ἐσχατολογικά, πάντως ἀπό τήν Πανάχραντο τό εὐλαβικό μας φίλημα ἀπηχεῖται στόν Υἱό Της! καί ἀπό τόν συγκαταβάντα ἀχώρητο Θεό τῆς ἐνανθρωπήσεως τό λατρευτικό μας προσκύνημα γίνεται εὐλάβεια εὐγνωμοσύνης καί ἱκεσίας σ᾽ Ἐκείνην πού Τόν ἐχώρεσε ὡς ἄνθρωπο κι ἔγινε ἡ νέα Εὔα τῆς Χριστοσωτηρίας μας!
Σεβαστοί Ἀδελφοί καί ἀγαπητοί μου Πατέρες,
ὅλοι οἱ ἐν τῇ θείᾳ λειτουργίᾳ κοινωνοί καί ὅσοι ἀνά τόν κόσμον συνεορτασταί,
εὐχηθῆτε ὑπέρ ἀλλήλων καί ἁπάντων νά προσβλέψουμε καί νά προσβλέπουμε σταθερά πρός Ἐκείνην μ᾽ αὐτήν τήν διάθεση καί τή λαχτάρα ψυχῆς.
Τήν συγκεφαλαιώνει ἀντί πάντων ἡ διαιώνια συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας (δηλαδή δυνάμει ὅλων μας) καί ἐν προκειμένῳ ὁ διαπρύσιος ὅσιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος:
«Μεταδίδει ὁ Χριστός στούς ἁγίους ἀπό μέν τή φύση καί τήν οὐσία τοῦ Πατρός Του τή χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος, δηλαδή τή θεότητα, ἀπό δέ τή φύση καί τήν οὐσία τῆς Παναγίας τή σάρκα τήν ὁποία ἀνέλαβε ἀπ᾽ αὐτήν. Κι ἔτσι γινόμαστε υἱοί τῆς Θεοτόκου μητέρας Του και ἀδελφοί τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως ἡ Εὔα γεννήθηκε ἀπό τήν πλευρά τοῦ Ἀδάμ κι ἔπειτα μέσῳ ἐκείνης γεννήθηκαν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἔτσι καί ἡ Θεοτόκος χωρίς σπορά συνέλαβε καί γέννησε τόν Μονογενῆ Υἱό τοῦ Θεοῦ, καί στή συνέχεια ὁ Υἱός Της γέννησε καί γεννᾶ ὅσους πιστεύουν σ᾽ αὐτόν στούς αἰῶνες» (ΕΠΕ, 19Β, Ηθικός λόγος Α’, ι’, § 5-6, 182-184 (Περίληψη).
Νά δώσει ὁ Θεός ὑπέρ ἁπάντων, ὑμῶν τε καί ἡμῶν, ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου. Ἀμήν.
†Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος
