«Κοινή ἑορτή πάσης τῆς κτίσεως αὕτη τῷ κόσμῳ δωρεῖται τά ὑπερκόσμια» (Μ. Βασιλείου ΒΕΠΕΣ 54, 232-233 ὁμιλία εἰς τήν ἁγία τοῦ Χριστοῦ γέννηση)
Ἀνατέλλει καί πάλιν ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν. Εἰς χεῖρας Του κρατεῖ τήν κοσμογονία, Ἐκεῖνος ὅμως ἐπισκέπτεται τήν οἰκουμένη ἐξ ἑνός σπηλαίου, ὅπου γεννᾶται, καί εἰσπράττει ἐξ ἡμῶν τήν πανουργία, τό μίσος, τή μισαλλοδοξία, τόν ἐγωϊσμό, τήν κακεντρέχεια, τήν ἀφιλία, τήν ἀλληλοεξόντωση, τόν ἀφανισμό τοῦ πλησίον. Τά δῶρα τῆς γεννήσεώς Του πρός τήν οἰκουμένη εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ εὐσπλαγχνία, ἡ λύτρωσις, ἡ σωτηρία καί διά τῆς ἀνεικάστου ἀγαθότητός Του μᾶς καλεῖ «ἐν παντί τόπῳ τῆς δεσποτείας Του» νά συνειδητοποιήσωμε τό βάθος τῆς ἀθλιότητός μας καί νά ἐπανεξετάσωμε τόν προορισμό μας.
Ἐκεῖνος ὡς Ἄσαρκος ἐσαρκώθη, ὡς Ἄχρονος εἰσῆλθε εἰς τόν χωροχρόνον τῆς ἀνθρωπότητος, ὡς Ἀχώρητος εἰσεχώρησε εἰς τήν παρθενική ὕπαρξιν τῆς Θεοτόκου, τῆς νέας Εὔας, καί μᾶς ἐγκαλεῖ νά ἀναγεννηθοῦμε ἐν τῇ μήτρᾳ τῆς Ἐκκλησίας καί νά σαρκωθοῦμε ἐν Χριστῷ. Ἡ ἐπιμονή τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου νά ζεῖ λαβυρινθωδῶς καί ἀνίκμως καθιστᾷ περισσῶς ἐπίμονο Ἐκεῖνον τόν Ἄναρχον Σαρκωθέντα Λόγον νά ἀναζητήσῃ μετ’ ἐπιτάσεως τόν ἄνθρωπο καί νά τοῦ προσφέρει ἕτερον κόσμο, φωτεινόν, σωστικόν, ἀνθέων ῥέοντα ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαί.
Ἡ παγκόσμιος ἀνθρωπίνη καρδία δέν ὑποδέχεται τόν τεχθέντα παντέλειο Θεόν. Ἐνῶ ζητεῖ κατά τόν Ἅγιον Γρηγόριον Νύσσης «τόν λυτρωτήν ὁ αἰχμάλωτος καί τόν ἐλευθερωτήν ὁ ἐν τῷ ζυγῷ τῆς δουλείας κατεχόμενος», ἀπαξιοῖ τήν θεία ἔλευση τοῦ βρέφους, τό ὁποῖον ἐγεννήθη διά νά «μετάσχει τοῦ ἡμετέρου φυράματος» καί νά ἐξαπλώσῃ πανταχοῦ τήν θείαν ἀγάπη.
Ὁ Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος, ὁ ἐξουσιαστής ἰσχυρός Θεός, ὁ ἄρχων τῆς εἰρήνης δυσκόλως καί ἐφέτος θά ἐγκαθιδρύσῃ τήν βασιλεία τῆς γεννήσεώς Του εἰς τήν ἀνθρωπίνη καρδία, λόγῳ τῆς πνευματικῆς ξηρασίας καί συναισθηματικῆς ἀνομβρίας, εἰς τίς ὁποίες αὑτή ἔχει περιέλθει. Ἐχάθη ἡ χαρά τῆς κοινωνικῆς συμβιώσεως καί τῆς παγκοσμίου εἰρήνης καί ἀντ΄ αὐτῆς ἐνεφανίσθη ἡ ἀποχαύνωσις τῆς νοσηρᾶς ἀπραξίας, ὁ ἀχαλίνωτος βίος, ἡ ἀλλαγή τοῦ status τῶν οἰκογενειῶν εἰς τίς κοινωνίες. Κτίσαμε, δηλαδή, ἕνα ἰδικό μας μέγα σπήλαιο διαφθορᾶς, κακῶν καί αὐτοκατα-στροφικότητος. Αὐτός ὁ ὁποῖος κατέστη ἡ ἐξανάστασις τοῦ γένους ἡμῶν, ὁ Χριστός τῆς ἱστορίας καί τοῦ κηρύγματος, «ἡ μή κινουμένη σφραγίς» κινεῖται πρός τό κτίσμα καί τό προσλαμβάνει, τοῦ ἀποκαλύπτει τήν ὁδό πρός τήν ἁγιότητα καί ἑνώνει τόν οὐρανό καί τήν γῆ ἐντός τῆς ἀνθρωπίνης καρδίας του.
Μέ τήν γέννησιν τοῦ Κυρίου ἀποκαθίσταται τό πλήρωμα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, τό ἀνθρώπινο γένος ὡς ὁλότης. Ὁ ἐκ τῆς εὐδαιμονίας καί τῆς τεχνητῆς νοημοσύνης τοῦ αἰῶνος τούτου μέθυσος ἄνθρωπος πρέπει νά ἀποβάλῃ τόν ἐγκληματικό ἑαυτό του, νά δεχθεῖ εἰς τό σαρκίον του τήν φεγγοβολοῦσα ἀκτῖνα τοῦ ἀστέρος τῆς Βηθλεέμ καί νά βιώσῃ «τή μυσταγωγία τῆς ἐνανθρωπήσεως» (Νικόλαος Καβάσιλας), νά ἴδῃ εἰς τό πρόσωπο τοῦ Λόγου «τό μόνον καινόν ὑπό τόν ἥλιον» (Ἁγ. Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, PG 94, 984) νά εἰσέλθῃ εἰς τόν λατρευτικό ἁγιασμένο χῶρο τῆς ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, καί γηθοσύνως νά πανηγυρίσῃ ὡς μέλος τό διαρκές βίωμα τῆς Ἐκκλησίας τῶν «ἀεί Χριστουγέννων».