Και κάπως έτσι λίγες ώρες μετά από την συμφωνία Πρωθυπουργού και Αρχιεπισκόπου Αθηνών ξεκινάει το Κράτος να γίνεται ουδετερόθρησκο.
Σήμερα στην ενορία των Ταξιαρχών στο Παλαιοχώρι του Δήμου Αριστοτέλους, όπου λειτούργησε ο Μητροπολίτης Ιερισσού Θεόκλητος ήταν όλοι οι ουδετερόθρησκοι βουλευτές, δήμαρχοι και δημ. σύμβουλοι παρόντες. Όχι μόνο στην εκκλησία, αλλά και στο γεύμα.
Έγινα κληρικός στα 25. Έφτασα συν Θεώ στα 49. Ξεκίνησα κοντά στον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Είδα και άκουσα πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Πρώτοι οι πολιτικοί αυτού του τόπου θέλουν να έχουν “κολλητό” τον Μητροπολίτη. Πρώτοι τρέχουν στις λιτανείες, πρώτοι και στις φωτογραφίες.
Καμιά συμφωνία δεν θα το αλλάξει αυτό. Πρόκειται για μια κουλτούρα πολλών ετών και ισχύει για όλες τις παρατάξεις. Είναι χαμένος χρόνος να προσπαθεί κανείς να βρει νομοθετήματα για να το αλλάξει.
Άλλο πρέπει να βρούμε. Το δρόμο της συμπόρευσης και της συνεργασίας. Τον αγαπάμε όλοι το ίδιο πολύ ετούτο τον τόπο. Τι να διαχωρίσεις; Πως να γίνει η Ελλάδα ουδετερόθρησκη; Επειδή δεν θα ανέβω στην εξέδρα των επισήμων στις εθνικές επετείους δεν θα πάω στην παρέλαση να δω τα παιδιά της ενορίας μου που παρελαύνουν; Επειδή δεν θα ορκίσω το δήμαρχο δεν θα πάω στην τελετή αφού είμαστε γείτονες; Επειδή δεν θα κάνω τον αγιασμό στην έναρξη της σχολικής χρονιάς δεν θα πάω να ευχηθώ στα παιδιά και τους δασκάλους αφού είναι όλοι τους δικοί μου άνθρωποι;
Κι όλα αυτά όχι γιατί βιοπορίζομαι από το ενιαίο μισθολόγιο. Αλλά γιατί είμαι παπάς. Είμαι αυτός που αποφάσισε στα 25 του να “κλαίει μετά κλαιόντων και να χαίρεται μετά χαιρόντων”. Κι αυτό δεν θα αλλάξει με καμιά συμφωνία. Και το ίδιο θα συμβεί κι από την πλευρά όσων θέλουν να μου εμπιστεύονται τα βάσανα, τις αγωνίες αλλά και τις χαρές και τις επιτυχίες τους. Ξέρω πως δεν με θέλουν όλοι στη ζωή τους. Δεν με ενοχλεί. Πιστεύω μέχρι θανάτου στην προσωπική ελευθερία. Αυτή την ίδια όμως διεκδικώ και για εμένα. Δεν είμαι ούτε ο τεμπέλης, ούτε ο υπαίτιος της οικονομικής κατάστασης της χώρας λόγω του μισθού μου.
Πράγματι δεν έχω οκτάωρο. Δηλαδή δεν χρειάζεται να πηγαίνω να κάθομαι σε ένα γραφείο και να μετράω τις ώρες μέχρι να φύγω. Ή να μιλάω μέσα από τα δόντια μου στο κοινό που έρχεται να κάνει τη δουλειά του επειδή ξύπνησα στραβά.
Κάποτε ας καταλάβουμε πως κανένας δεν πρέπει να αισθάνεται τον άλλο αντίπαλο του. Όλοι προσφέρουμε αυτό που χρειάζεται η κοινωνία, ο καθένας από το μετερίζι του. Ο π. Αντώνιος που οραματίστηκε την “Κιβωτό του κόσμου” βραβεύτηκε ως ο καλύτερος ευρωπαίος πολίτης. Ο π. Αθηναγόρας στο Δενδροπόταμο αλλάζει μια περιοχή από εγκληματική σε “ρομποτική”. Ο π. Πλευράκης στη Θέρμη δίνει την ευκαιρία να γεννηθούν παιδιά που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα έβλεπαν ποτέ το φως του κόσμου. Ο π. Γερβάσιος βγάζει από τη φυλακή όσους δεν έχουν να πληρώσουν την εγγύηση της αποφυλάκισης τους. Κι έχει κι άλλους πολλούς που δεν βγαίνουν να μιλήσουν για τα όσα δίνουν γιατί απλά δεν το θεωρούν ούτε αναγκαίο, ούτε σπουδαίο.
Πριν λοιπόν αρχίσουμε ο ένας να τρώει τις σάρκες του άλλου κι αυτό επειδή κάποιους τους βολεύει για να κρύψουν τα όσα μπορούσαν να κάνουν αλλά δεν έκαναν για το καλό του τόπου, ας σκεφτούμε τρόπους δημιουργικής συνεργασίας. Η ζωή είναι σχέση. Η ουδετερότητα απλά οδηγεί στη σχάση!