Την Κυριακή 15 τ.μ. ( Κυριακή ΙΒ Λουκά ) ο Σεβασμιωτατος Μητροπολιτης Κορωνείας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Ορθρο και προεξήρχε της Θ. Λειτουργίας στον Ι. Ν. Αγ. Γλυκερίας Γαλατσίου,πλαισιωμένος από τους εκλεκτούς ιερείς του Ναού τον Θεολόγο και ιατρό Αρχιμ. Νικόλαο Λιόλιο, προϊστάμενο και τον Πρωτοπρ. Αντώνιο Κούκλη.
Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιωτατος παίρνοντας αφορμή από την ευαγγελική περικοπή της ημέρας ( των δέκα λεπρών ), μίλησε για μια λησμονημένη, όπως είπε, αρετή, την ευγνωμοσύνη. Γιατί λησμονημένη ; Διότι εύκολα λέμε ” ευχαριστώ ” για μικρά πράγματα, αλλά δύσκολα εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας για μεγαλύτερες ευεργεσίες.
Βέβαια η ευγνωμοσύνη, είπε ο Μητροπολίτης Κορωνείας, έχει κάποιες προϋποθέσεις.
1. Έχει θέση μόνο στις διαπροσωπικές σχέσεις. Ανάμεσα σε ένα ” εγω ” και σε ένα ” συ “. Η ευγνωμοσύνη δηλ. έχει θέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, που στέκονται πρόσωπο προς πρόσωπο. Ο ένας έχει μια ανάγκη και ο άλλος την ικανοποιεί.
2. Η ευγνωμοσύνη είναι δυνατή στο χώρο της ελευθερίας. Για κάτι ,που γίνεται αναγκαστικά, δεν αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη. Δεν ευγνωμονούμε π.χ. μια άψυχη μηχανή,επειδή λειτουργεί σωστά και μας εξυπηρετεί. Η όταν ασκούμε ή ικανοποιούμε ένα δικαίωμά μας, επειδή το επιβάλλει κάποιος νόμος ή συμφωνία ή συμβόλαιο.
3. Για να είναι δυνατή η ευγνωμοσύνη αυτός που προσφέρει πρέπει να σέβεται την αξιοπρέπεια του ευεργετουμένου και να μη τον ταπεινώνει. Όταν προσφέρουμε με αλαζονεία, πεθαίνει η ευγνωμοσύνη. Στη θέση της γεννιέται αντιπάθεια και μίσος ακόμη.
Εν κατακλείδι πρέπει να πούμε,τόνισε ο Μητροπολίτης Κορωνείας, ότι η ευγνωμοσύνη είναι δείγμα ψυχικής ευγένειας και ψυχικής υγείας. Ο άνθρωπος,που δεν είναι υγιής ψυχικά, αισθάνεται καταπιεσμένος από συμπλέγματα κατωτερότητας. Αυτός δεν μπορεί να είναι ευγνώμων.
Γι ‘ αυτό μόνο εάν επανασυνδεθούμε με τον Θεό ” εν Χριστώ ” επαναβεβαιώνουμε την ευγένειά μας και ξαναβρίσκουμε την υγεία μας την ψυχική. Μέσα στην οικογένεια του Θεου ως ” οικείοι του Θεού ” (Εφεσίους β, 19) και αδελφοί του Ι. Χριστού, που είναι ” πρωτότοκος εν πολλοίς αδελφοίς ” (Ρωμ. η 29), ο πρώτος και μέγας ευεργέτης όλων μας.
