Αυτές τις ημέρες που βρισκόμαστε σε κατ’οίκον περιορισμό διαπιστώνουμε πράγματα τα οποία δυσκολεύομαστε να δούμε στο απεριόριστο της καθημερινότητάς μας
και αυτό είναι στις ευκαιρίες της δυσκολίας που μας προέκυψε.
Καθημερινά επικοινωνώ με ενορίτες, φίλους, συγγενείς και ανθρώπους που απλά έχουν ανάγκη έναν απλό λόγο στήριξης για να ενισχυθούν στον αγώνα που κάνουν. Να κι άλλη ευκαιρία της δυσκολίας που ναι μεν στερεί την σύναξη, αλλά ενισχύει άλλες εναλλακτικές πρακτικής μιας κίνησης αγάπης.
Με αυτό τον τρόπο καθημερινά η επικοινωνία κρύβει αγωνίες, στενοχώριες, ανακαλύψεις , προσδοκίες και χρόνο να χεις για τα ψυχικά ξετυλίγματα.
Το απόγευμα της παραμονής του Ευαγγελισμού δέχθηκα από πολλούς ενορίτες στην επικοινωνία μας, κοινές διατυπώσεις τύπου, δεν στολίστηκε φέτος η εικόνα, δεν μπήκαν σημαιάκια στον αύλειο χώρο, δεν χτύπησε η καμπάνα, πότε θα έχουμε ξανά Θεία Λειτουργία και στο τέλος μια αναφορά για το παραδοσιακό τραπέζι της ημέρας με τον μπακαλιάρο. Καλά κι ευλογημενα όλα αυτά και μην τα παραβλέπουμε, έχουν κι αυτά την αξία τους.
Στα τόσα μηνύματα επικοινωνίας ήρθε και ένα από μια κοπέλα τελειόφοιτη της ΑΣΟΕ η οποία δεν ακολουθεί τα οικογενειακά εκκλησιαστικά πρότυπα, διατηρώντας μια χαλαρή σχέση εθιμοτυπικού χαρακτήρα και παράλληλα κάνοντας κάποιες αναζητήσεις κυρίως φιλοσοφικού χαρακτήρα. Εγκλειστη στον κατ’οίκον περιορισμό των ημερών, μου στέλνει ένα απρόσμενο μήνυμα καταπιασμένη από ένα κήρυγμα προ διετίας βράδυ Μεγάλης Τρίτης όπως μου είπε.
– Πάτερ, νομίζω πως η ανάγκη για πραγματική προσευχή και όχι αόριστα λόγια , με έκανε να κατανοήσω την διαφορά της προσευχής σε σχέση με άλλες προσεγγίσεις όπως οι τεχνικές για θετική σκέψη – πόσο θετικά να σκεφτείς σε ποσότητα – όπως οι τεχνικές διαλογισμού, τι άλλο να διαπιστώσεις από πτώσεις αδυναμίας. Πραγματικά πάτερ, ένιωσα την ανάγκη να απευθυνθώ σε πρόσωπο, όχι τόσο για ν αποκομίσω δύναμη, όσο για να παραδεχτώ το δύσκολο μέχρι εκείνη την στιγμή για μένα , την αδυναμία μου και γενικά την αδυναμία μας.
– Κι απο κει και πέρα ;
– Εμπιστοσύνη.
Συγκλονίστηκα. Η απάντησή της ήταν για μένα και τον δικό μου εγκλεισμό μια ακόμη δοξολογική προσθήκη από μια απόστολο αποκάλυψης που μου έστειλε στο διάβα μου. Δεν ξέρω αν αυτός ο διάλογος είχε γίνει πριν ένα μήνα τύγχανε αυτής της αντιμετώπισης. Το ομολογώ με την δέουσα ευθύνη. Δεν ξέρω κι απ όσους προτείνουμε ως καθήκον την προσευχή, ως διέξοδο ή ως παρηγοριά λόγω της αποχής από την συνάντηση στην Τράπεζα της Θυσίας , αν ζήσαμε αυτές τις ημέρες τον Ευαγγελισμό αυτής της κοπέλας. Θα μου πει κάποιος ορθά και δικαιολογημένα πως η προσευχή βάση πολλών παραγόντων έχει στην εκφανσή της έντονα το προσωπικό στοιχείο. Αλίμονο αν δεν ήταν έτσι θα προσθέσω. Άλλωστε αγιογραφικά έχουμε πλείστα παραδείγματα προσώπων με διαφορετικές εμπειρίες σε γεγονότα και χρονικές περιόδους. Πρόσωπα που πάλεψαν με το θέλημά Του άσχετα τι επικράτησε. Η θεραπευτική της διαδικασίας είχε τα αποτελέσματά της.
Να θυμηθούμε την κοσμοϊστορική στιγμή που ο Θεός συστήνεται στον Μωϋσή. Εξελίσσεται ένας διάλογος μοναδικός για τον τρόπο της σχέσης. Για να σκεφτούμε πόσες πληροφορίες λαμβάνει και πόσες αλήθειες καταθέτει όταν αυτές μάλιστα είναι αδυναμίες, όπως ο φόβος, η δυσλεξία, ίσως και το προσκαιρο βόλεμα μακριά των εντάσεων.
Και δω έχουμε κοσμογονία. Ο άνθρωπος δηλώνει μεταπτωτικά την αδυναμία, καταθέτει την αλήθεια και εμπιστεύεται την σχέση. Τρία λυτρωτικά στοιχεία που προτείνονται από κείνη την στιγμή σε όλες τις γενιές για ν αλλάξει η όποια φαινομενικά καταστροφική έκβαση σε οικουμενικό – πανανθρώπινο επίπεδο.
Αυτό είναι και για τους κληρικούς μια ακόμη βεβαιότητα στην αναζήτηση που κάνουμε για την συμπλήρωση της πνευματικής μας φαρέτρας συνάμα με την ανάληψη της ευθύνης για την κατάσταση του κόσμου “ως σάρκα φορούντες και τον κόσμον οικούντες”.
Αυτό προτείνει η εκκλησία να γίνει τρόπος ζωής κόντρα στην εποχή που ψάχνει εξασφαλισμένους αυτοματισμούς για τα δύσκολα.
Αυτή είναι η πρόταση κι αυτή την δυναμική έχουν οι χαρακτηρισμοί του Ιωάννη της Κλίμακας που τιμάμε αυτή την Δ Κυριακή των Νηστειών. Να εργασθούμε την προσευχή από το σπίτι, ως <<απέραντο εργασία, αρετών πηγή, νου φωτισμόν , έσοπτρον προκοπή, απογνώσεως πέλυξ>> και να ευχηθούμε για εαυτούς και αλλήλους, εμπιστευόμενοι την ύπαρξή μας σ Αυτόν, να οδηγηθούμε στις πάνσεπτες ημέρες κατά το θέλημά Του.
* Η κοπέλα μου είχε συστηθεί πριν χρόνια με το χαϊδευτικό της. Προχθές μου έστειλε τα μηνύματα με το βαπτιστικό της. Ελπίδα.