Έτσι αποδίδεται στα ελληνικά η περίφημη φράση του Νίτσε “Gott ist tot”, που ο ίδιος μπορεί με αυτή να περιέγραφε, με την κομψή φιλοσοφική ειρωνεία, την ηθική και κοινωνική αξιακά παρακμή της ευρωπαϊκής πραγματικότητας του καιρού του, (που αλίμονο δεν απέχει από την τωρινή…), αλλά για την “εξ αίματος και εκ σαρκός”, από τον ίδιο τον Θεό ιδρυθείσα Εκκλησία Του, είναι γεγονός, που για δύο χιλιετίες αναβιώνεται στην χωροχρονική της πραγματικότητα.
Πεθαίνει, πράγματι, ο Υιός του Θεού στον Σταυρό της κουρασμένης ανθρώπινης αστοχίας και από την πρώτη στιγμή η πλειονότητα, ανάλογα με τις συνθήκες, το ερμηνεύει, είτε ως “σκάνδαλο”, όπως οι Ιουδαίοι, είτε σαν “μωρία”, όπως οι Έλληνες. “Πρόκληση και ανοησία” για τους πολλούς, “φόβος” για τους λίγους, όπως οι Μαθητές του, “ρομφαία”, που διαπερνά την καρδιά για μία, την Μητέρα Του και Παναγία μας. Και είναι όλα αυτά!
Ο κοινός νους έτσι αποκωδικοποιεί το γεγονός. Το συναίσθημα της φύσης μας σε όλα αυτά οδηγείται. Ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια εκκλησιαστικής εμπειρίας και πατερικής πραγματείας, το “μεθερμηνευόμενον” κάπου σε όλα αυτά θα μπορούσε κυμανθεί.
Είναι η οριοθετημένη φύση του είδους μας, η κρατούσα λογική και αντίληψη του κόσμου αυτού, που θέλει το “υπερφυσικό” αναλλοίωτο, πέραν και μακράν κάθε θανατικής επιβουλής. Ακόμα και αν εμβαθύνουμε, όσο μπορούμε, πιο αφύσικο φαντάζει ένας Θεός που πεθαίνει, παρά που ανασταίνεται…
Όμως, (πάντα καιροφυλακτεί αυτός ο εναντιωματικός σύνδεσμος, ακόμα και στη Φυσική), υπάρχει, όπως και εξ αρχής υπήρχε, η άλλη “λογική”… Η λογική του Θεού, που όσο κι αν φαντάζει παράλογη απ’ έξω, μέσα στην Εκκλησία μετατρέπεται σε υπέρλογο και είναι τελικά αυτό που διαμορφώνει, έστω και ακατανόητα εν πολλοίς, την εκκλησιαστική συνείδηση, τη συνείδηση της σωτηριολογικής προοπτικής. Με άλλα λόγια την συνείδηση του θαύματος και δι’ αυτού της αιωνιότητας.
Είναι γνωστό σε όλους μας ότι για να εκδάρει ο άνθρωπος το δέρμα της φθοράς και του θανάτου δεν θα γινόταν με κάποια “προσομοίωση” σωτηρίας, αλλά με υπαρξιακό γεγονός. Όχι με αναπαράσταση, αλλά με βίωση. Όχι “σαν” αλλά “ως”. Αυτό ακριβώς που “καταδέχτηκε” να υποστεί ο θεία Φύση. Αυτό που “δωρίστηκε” στην ανθρώπινη.
Αυτό το υμνολογικό θριαμβευτήριο που ψάλλει και σκορπίζει τόσες χιλιάδες χρόνια η Εκκλησία μας, “θανάτω θάνατον πατήσας”, είναι το χάρισμα του Θεού στο ανθρώπινο είδος! Μετατρέπει, δηλαδή, ο Χριστός το θάνατο σε Ανάσταση. Το τέλος σε απαρχή. Το μηδέν σε άπειρο!
Μπορεί ακόμα να “προκαλείται” ένα μεγάλο μέρος της τεχνοκρατικής αντίληψης του κόσμου με το γεγονός του θανάτου του Θεού, αλλά η βαθιά χαρισματική εμπειρία της Εκκλησίας, ως το διαιωνίζον Σώμα του Ιδρυτού της, ξεπερνάει μπροστά στον εφήμερα νεκρό Ιησού κάθε τι απ’ ό,τι περιγράψαμε, και τον κατονομάζει εγκωμιαστικά, “ωραίο κάλλει πάρα πάντα βροτούς”. Γιατί στο θάνατο του Κυρίου διαισθάνεται την προσωρινή θνητότητα και διαβλέπει την γοητευτική συνανάσταση! Μπορεί “νυν” να οδυρόμαστε, αλλά στο επερχόμενο “αεί” θα συν-αγαλλιαζόμαστε!
Με ακλόνητη πεποίθηση,
Καλή Ανάσταση σε όλους!