Κυριακή του Παραλύτου
(Ιωάν. ε΄ 1 – 15)
Σήμερα, ο ευαγγελιστής Ιωάννης κάνει λόγο για έναν άνθρωπο ο οποίος επί τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια σήκωνε το βαρύ σταυρό της παραλυσίας του περιμένοντας το θαύμα, εκεί… στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά.
Εκεί… κοντά στην προβατική πύλη των Ιεροσολύμων, την πύλη από την οποίαν περνούσαν και πλένονταν τα πρόβατα που προορίζονταν για θυσία, ο παράλυτος υπομονετικά βίωνε το δικό του δράμα.
Όμως, δεν είχε χάσει την ελπίδα του. Πίστευε στη μεγάλη συνάντηση. Μία συνάντηση με Εκείνον που δεν θα τον προσπερνούσε αδιαφορώντας για το πρόβλημά του. Μία συνάντηση με Εκείνον που θα είχε ως αποτέλεσμα το θαύμα δηλαδή τη θεραπεία του.
Η κολυμβήθρα είχε πέντε στοές. Εκεί σύχναζαν πολλοί ασθενείς που περίμεναν την ξαφνική εμφάνιση του αγγέλου ο οποίος ανακάτευε το νερό… «Αγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσε τὸ ὕδωρ·»… και όποιος έπεφτε πρώτος μέσα θεραπευόταν από κάθε ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε… «ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι».
Ο Ιησούς Χριστός καθώς περνάει από εκείνο το μέρος βλέπει τον παράλυτο ξαπλωμένο πάνω στο κρεβάτι του να περιμένει υπομονετικά. Ο Κύριος δεν αδιαφορεί, δεν τον προσπερνά, δεν τον απορρίπτει αλλά συνδιαλέγεται μαζί του και του απευθύνει μία ερώτηση που προξενεί εντύπωση σε όποιον την ακούει : «θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;».
Όντως, παράξενη αυτή η ερώτηση. Ποιός άνθρωπος δεν επιθυμεί να θεραπευθεί από μία ασθένεια που τον βασανίζει και μάλιστα τόσο σοβαρή και επί σειρά πολλών ετών;
Ο Ιησούς Χριστός απευθύνει αυτό το «παράξενο» ερώτημα γιατί σέβεται απόλυτα την ελευθερία του κάθε ανθρώπου.
Ο Θεός δεν παρεμβαίνει στη ζωή κανενός εάν δεν το επιθυμεί ο ίδιος ο άνθρωπος, ακόμη και ο ασθενής.
Ο Κύριος θέτει το ερώτημα και ο παράλυτος απαντά… «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγὼ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει». Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει είναι η αδιαφορία και η σκληρότητα των συνανθρώπων του.
Το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει μέχρι εκείνη τη στιγμή είναι η πικρή και σκληρή μοναξιά του… «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν».
Όλοι τον προσπερνούν, όλοι τον απορρίπτουν και κανείς δεν τον πλησιάζει για να τον βοηθήσει να μπει μέσα στο νερό την κατάλληλη ώρα.
Ο Χριστός ακούει προσεκτικά το παράπονο του παράλυτου και αμέσως τον καλεί να σηκωθεί από το κρεβάτι του και να περπατήσει.
Τα λόγια του Θεανθρώπου είναι βάλσαμο και σωτηρία αλλά και πραγματική θεραπεία για την ψυχή και το σώμα του παράλυτου ανθρώπου, ο οποίος εξαιτίας της «απρόσεκτης» ζωής του είχε περιπέσει σε αυτήν τη δύσκολη κατάσταση, γι’αυτό και του λέει «μηκέτι ἁμάρτανε», από σήμερα μην αμαρτήσεις ξανά.
Ο παράλυτος ακούει την προσταγή του Χριστού με λαχτάρα και αμέσως σηκώνεται από το κρεβάτι του. Η χαρά του είναι απερίγραπτη αφού έπειτα από τόσα πολλά χρόνια έγινε καλά και περπατάει ξανά.
Όμως… κάποιοι καραδοκούν.
Κάποιοι δεν χαίρονται.
Εκείνοι που είναι τυφλωμένοι από το μίσος κατά του Ιησού.
Οι φρικτοί υποκριτές Ιουδαίοι.
Εκείνοι που δεν μπορούν να δουν τη θεραπεία ως ευεργεσία προς έναν άνθρωπο που επί τριάντα οκτώ χρόνια ταλαιπωρείται αφάνταστα.
Υποκριτές και τυπολάτρες ήταν και παραμένουν… «χθες και σήμερον».
Ρηχοί και πνευματικά τυφλοί… αντί να χαρούν για το θαύμα, τον επιπλήττουν και του θυμίζουν το Νόμο… «Σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον».
Έναν άσπλαχνο νόμο που δεσμεύει αλλά δεν θεραπεύει ούτε και σώζει.
Αγαπητοί μου…
«Η υπομονή είναι πικρή, αλλά ο καρπός της είναι γλυκός», αναφέρει ο Γαλλοελβετός φιλόσοφος Ζαν – Ζακ Ρουσσώ.
Η υπομονή, η προσευχή, η ελπίδα και η πίστη.
Η υπομονή… η μοναδική φίλη μέσα στη σκληρή καθημερινότητα του παράλυτου της ευαγγελικής διήγησης.
Η υπομονή… η μόνη σύντροφος της πικρής και αβάσταχτης μοναξιάς του ξεχασμένου από όλους τους ανθρώπους και βασανισμένου παράλυτου.
Ο παράλυτος έτυχε θεραπείας γιατί ο Θεός άκουσε το αίτημα για συνάντηση μαζί Του.
Ο παράλυτος έτυχε θεραπείας γιατί υπήρξε άνθρωπος αδιάλειπτης προσευχής και επικοινωνίας μυστικής με τον Δημιουργό… μέσα στην απελπιστική μοναξιά που του δημιουργούσε η φρικτή αδιαφορία του κόσμου.
Ο παράλυτος στη συζήτησή του με τον Χριστό δεν κατηγόρησε κανέναν από εκείνους που έπεφταν πρώτοι μέσα στην κολυμβήθρα, ούτε εκείνους που δεν τον βοηθούσαν. Ένα παράπονο γλυκό εξέφρασε… «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν».
Ένα παράπονο διακριτικό που τον κατέστησε άνθρωπο αγάπης, κατανόησης και ευγένειας…
Ένα παράπονο που έγινε προσευχή και λόγος σωτηρίας…