Χρόνια τώρα άνθρωποι προερχόμενοι από κάθε στρώμα της κοινωνίας, λαϊκοί και κληρικοί, ιδιώτες και πολιτικοί, δημοσιογράφοι και δημοσιογραφούντες έτρεχαν κατά ομάδες στην «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» της εποχής μας με το χέρι απλωμένο, ελπίζοντας να ταραχτεί το «ύδωρ» για να μπορέσουν, όχι βέβαια να γιατρευτούν όπως οι άρρωστοι της παραβολής, αλλά να μαζέψουν τον «αφρό» που προκαλούσε η ταραχή του ύδατος.
Έναν «αφρό» χρήσιμο δια «πάσαν νόσον» που γυάλιζε στο σκοτάδι της συναλλαγής σαν τα αργύρια που κέρδισε ο Ιούδας… ξέρετε πως.
Νιώθοντας πανίσχυροι έως και άτρωτοι εξαιτίας της προνομιακής σχέσης τους (όσο προνομιακή μπορεί να είναι μια σχέση μεταξύ ενός ρουφιάνου κι αυτού που τον θρέφει) μας έκαναν κηρύγματα εθνικοφροσύνης, παρέδιδαν μαθήματα γνησιότητας πίστης και «στόλιζαν» με απειλές και αγωγές όσους τολμούσαν να τους αμφισβητήσουν ή ακόμη χειρότερα να τους αποκαλύψουν.
Ήταν -και αρκετοί παραμένουν για να μην γελιόμαστε- τόσο υπερήφανοι για αυτήν τους την υπηρεσία που σε αντίθεση με τους δοσίλογους του παρελθόντος αντί για κουκούλα φορούσαν ένα τεράστιο χαμόγελο αυταρέσκειας.
Γύρω τους στεκόταν η υπόλοιπη κοινωνία, που γνώριζε αλλά ως συνήθως αδιαφορούσε, που φοβόταν γιατί «που να μπλέκεις τώρα» ή που κουτοπόνηρα συνεργαζόταν μαζί τους θεωρώντας πως τα δικά της χέρια δεν λερώνονταν από αυτήν την συνύπαρξη. «Την δουλειά μας να κάνουμε… δεν θα τον παντρευτούμε κι’ όλας».
Κι έτσι φτάσαμε να έχουμε στα έδρανα της Βουλής πολιτικούς σαν τα εμπορικά καράβια, ελληνικής ιδιοκτησίας αλλά με ξένη σημαία, στα αντίστοιχα έδρανα της Ιεραρχίας μητροπολίτες που θεωρούσαν ποίμνιο τους μόνο τις ορδές των τουριστών που τους γέμιζαν τα παγκάρια και τους λογαριασμούς… Κύριος οίδε σε ποιες χώρες και σε τι νομίσματα, δημοσιογράφους που χωρίς να κοκκινίζουν περνούσαν στην ελληνική κοινή γνώμη κάθε είδους προπαγάνδα, και φυσικά το εθνικό μας προϊόν τα λαμόγια που πάντα έχουν τον τρόπο να επιβιώνουν σε κάθε εποχή παρέχοντας υπηρεσίες σ’ αυτόν με τις βαθύτερες τσέπες.
Κι ανάμεσα σε όλους αυτούς, είχαμε και τους κακόμοιρους που έτρεχαν και προσκυνούσαν με την ελπίδα να μπουν κι εκείνοι σε κάποιο pay roll. Πρόθυμοι, διαθέσιμοι και γραφικοί που ξέμειναν χωρίς όνειρα τώρα που το ρούβλι πλησιάζει σε αξία τις κατοχικές λίρες.
Ειδικά στον εκκλησιαστικό χώρο που πάνω κάτω όλοι γνωριζόμαστε είτε εξ’ όψεως είτε δια της πορείας μας, ξέρουμε καλά, πρόσωπα, ονόματα, καταστάσεις και συμπεριφορές.
Το εύρος και το βάθος της ζημιάς που έχουν προκαλέσει όλοι αυτοί στην εθνική συλλογική μας σκέψη νομίζω πως θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να αποτιμηθεί. Αλλά ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της ζημιάς που έχει συντελεστεί το βλέπουμε όλοι στα επιχειρήματα που επικαλούνται αρκετοί συμπολίτες μας, που όχι δεν υπήρξαν στο pay roll καμιάς πρεσβείας, κανενός Πατριαρχείου, καμιάς Μονής και κανενός Ιδρύματος, αλλά δυστυχώς είχαν την ατυχία να αφήσουν τα μυαλά τους απροστάτευτα απέναντι σε αυτούς που ήταν.
Και φτάνουμε στο σημείο να βλέπουν μια σφαγή σε ζωντανή σύνδεση, να έχουν όλες τις αποδείξεις και όλα τα επιχειρήματα ενώπιον τους κι εκείνοι να πιστεύουν τα απίθανα που ανερυθρίαστα εξακολουθούν να ξεστομίζουν οι υποστηρικτές του σύγχρονου Νέρωνα.
Να γιορτάζουν από τη μια την ελληνική επανάσταση και από την άλλη να φοβούνται «τι θα γένουμε τώρα χωρίς τουρίστες»;
Να βλέπουν τους συμπατριώτες τους να καίγονται ζωντανοί από τις βόμβες και να λένε «πού ήταν η Δύση στην Κύπρο;» αναζητώντας κάθε είδους λογικά και παράλογα επιχειρήματα για να μην δουν όσα τεκταίνονται μπροστά τους, τώρα, live!
Γιατί;
Διότι όλοι αυτοί μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, λέξη προς λέξη, μας δηλητηρίαζαν τα μυαλά, τις σκέψεις και το είναι μας.
Δεν γίνεται να ζεις στη χώρα που έγραψε στις σελίδες της Ιστορίας λέξεις όπως, Θερμοπύλες, Σαλαμίνα, Κούγκι, Αρκάδι, Σούλι, και πάνω απ’ όλα «Ελευθερία ή θάνατος» να είσαι απόγονος χιλιάδων επώνυμων αλλά και άγνωστων ηρώων που χάρισαν τα νιάτα τους, τη ζωή τους τις περιουσίες τους, και βλέποντας όλα όσα συμβαίνουν να μην ανατριχιάζεις.
Μόνο μια ερμηνεία μπορώ να δώσω… πλύση εγκεφάλου!
Τώρα λοιπόν που η Δύση επιτέλους «ξύπνησε», για τα δικά της συμφέροντα, για τους δικούς της λόγους και για την δική της ατζέντα, αλλά ξύπνησε, ελπίζω να ξυπνήσουν και πολλοί δικοί μας. Να δουν επιτέλους την αλήθεια κι αν θέλετε, ναι, τα δικά μας συμφέροντα τη δική μας ατζέντα.
Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτές τις μέρες ο κόσμος ξεκίνησε να αλλάζει. Στο χέρι όλων μας είναι να τον αλλάξουμε προς το καλύτερο.
