«Τίνος χάριν,τον ταχύν δρόμον τελείς;». Κύριε, σε βλέπω τόσο χαρούμενο κι απορώ. Πού να πηγαίνεις άραγε; Φεγγοβολά το πρόσωπό Σου. Βλέπω στο βλέμμα Σου μεγαλύτερη λάμψη, πιο έντονη χαρά από εκείνη που είδα όταν πήγαινες στο γάμο της Κανά. Χιλιάδες φορές περισσότερο χαίρεσαι τώρα από τότε που πήγαινες να θεραπεύσεις τους λεπρούς, να ξαναδώσεις το φως στους τυφλούς, να στήσεις στα πόδια τους, τους παράλυτους ή να αναστήσεις τους νεκρούς. Χαίρεσαι τώρα περισσότερο κι απ’ όσο όταν ανέστησες τον τετραήμερο νεκρό Λάζαρο.
«Δος μοι λόγον, Λόγε. Μη σιγών παρέλθης με…». Απάντησέ μου, Κύριε, πού πηγαίνεις τόσο χαρούμενος; Στο Γολγοθά; Στο Γολγοθά. Ναι, τώρα το βλέπω. Αυτός ο δρόμος οδηγεί στο Γολγοθά.
Κύριε,έρχεσαι «επί το εκούσιον Πάθος» για όλους εμάς, που συνεχίζουμε να μένουμε αδιόρθωτοι κι Εσύ, όμως, μας ανέχεσαι ακόμη…
Καταδέχεσαι για χάρη μας, από εμάς τους ίδιους, τόσους κάθε μέρα εμπτυσμούς, ραπίσματα, κολαφισμούς, ύβρεις, κάθε είδους βλασφημίες, γέλωτες, κόκκινη χλαμύδα και κάλαμο και σπόγγο και ξύδι και καρφιά και λόγχη, μα πάνω απ’ όλα το Σταυρό και το θάνατο, για μας τους σταυρωτές Σου;
Άπειρη Αγάπη, πώς να σε υμνήσω; Στερεύει ο νους, η σκέψη σταματά, ο λόγος αδύναμος, δίνει τόπο στη σιωπή, γοργοκυλά το δάκρυ. Δε βρίσκω λόγια, επάξια να περιγράψω τη συγκατάβασή σου,Κύριε.
«Μήτι εγώ είμαι, Κύριε;» (Ματθ. 26,23). Μήπως ειμ εγώ αυτός που σε προδίδει; Μήπως ειμ’ εγώ ο σταυρωτής Σου; Ασφαλώς είμαι εγώ.
Τώρα που το συλλογιέμαι, καταλαβαίνω τη σκληρή, πικρή αλήθεια.Κάθε φορά που με τη σκέψη, με το λόγο ή με την πράξη, παραβαίνω τις πανάγιες Εντολές Σου, Σε προδίδω, σ’οδηγώ στο Γολγοθά. Κάθε φορά που βασανίζω το συνάνθρωπό μου, Σε υψώνω στο Σταυρό.
Κύριε, βαραίνουν την ψυχή μου τόσες σκέψεις, λόγια περίσσια και πράξεις κακές. Θέλω να σηκώσω το κεφάλι μου ψηλά, μα δε μπορώ. Δεν τολμώ το Πανάγιο Πρόσωπό Σου ν’ ατενίσω. Συναισθάνομαι βαθιά μεσ’ την καρδιά μου όλη την αναξιότητά μου. Μα δεν ξεχνώ. Έγινες άνθρωπος για μένα ταπεινός, την επιστροφή μου περιμένεις κι όλοψυχα κράζω: «Ει και Σταυρόν υπομένεις, Συ υπάρχεις ο Κύριός μου και ο Θεός μου».
Κύριε, ωχρώ από την οδύνη που σου προκαλεί η απομάκρυνσή μου. Σε θωρώ να στέκεσαι καθηλωμένος στο Σταυρό, μ’ ολάνοικτη την άπειρη αγκαλιά Σου, περιμένοντας εμένα να δεχθείς, περιμένοντας εμέ το Σταυρωτή Σου ν’ αγκαλιάσεις.
Κύριε, Σ’ ευχαριστώ. Σ’ ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.