Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων προχώρησε στην ανάρτηση της ενδιαφέρουσας μελέτης του Επίτιμου Καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών ΕΚΠΑ κ. Βλασίου Φειδά περί της Ιεράς Μονής του Σινά και περί της προσφάτου δημιουργηθείσης καταστάσεως εν αυτή.
Το ζήτημα της Ιεράς Μονής του Όρους Σινά συνδεόταν πάντοτε με την άρρηκτη σχέση της με το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, ήτοι τόσο κατά την περίοδον της Φραγκοκρατίας, όσον και με την επιβολή λατίνου Πατριάρχη και λατινικής Ιεραρχίας (1099–1268), αλλ’ όμως εκδιώχθηκαν, αμέσως μετά την εισβολή της κυριαρχίας των Μαμελούκων στην Αίγυπτο, στη Συρία και στην Παλαιστίνη (1268–1517).
Ούτως, αναγνωρίσθηκαν τα καθιερωμένα προσκυνηματικά δικαιώματα, όχι μόνον του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, αλλά και της Ιεράς Μονής του Όρους Σινά, αλλ’ όμως αι συνεχείς οικονομικαί πιέσεις και οι περιοδικοί διωγμοί δεν επέτρεπαν την πλήρη ανάπτυξη, ήτοι τόσον της Ορθόδοξης Ιεραρχίας, όσον και της κανονικής δικαιοδοσίας του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων.
Εν τούτοις, ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουστινιανός Α΄ (527–565), είχε ήδη κατοχυρώσει το αυτοδιοίκητον, το αυτόδεσποτον και το απάτητον της μεγάλης Ιεράς Μονής του Όρους Σινά, όπως επίσης και όλων των θεοβαδίστων Αγίων Τόπων της κανονικής δικαιοδοσίας του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, ήτοι της Παλαιστίνης, του Όρους Σινά και της Ιορδανίας. Βεβαίως, οι δύο καταστροφικοί παγκόσμιοι πόλεμοι του εικοστού αιώνα (1914–1918 και 1939–1945) κατέστησαν αναγκαίαν την επικύρωση της Συνθήκης των Παρισίων (1856), ήτοι για την διεθνή προστασία του ήδη καθιερωμένου προσκυνηματικού καθεστώτος (Status quo), ήτοι όλων των Ιερών Προσκυνημάτων του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων και της Ιεράς Μονής του Όρους Σινά.
Άλλωστε, το καθεστώς αυτό (Status quo) είχε ήδη επικυρωθή και με το άρθρον 63 της Διορθωτικής Συνθήκης του Βερολίνου (1878), με τη ρητή μάλιστα διακήρυξη, ήτοι ότι «ουδεμία αλλοίωσις δύναται να επιβληθή εις το καθεστώς των Αγίων Τόπων» (Status quo), ήτοι όπως αυτό είχε ήδη ορισθή αμέσως μετά τον Κριμαικό πόλεμο (1853–1856) και με τη Συνθήκη των Παρισίων (1856).
Υπό το πνεύμα λοιπόν αυτό, το προσκυνηματικό καθεστώς των Αγίων Τόπων διατηρήθηκε δε και μετά τον πρώτον Παγκόσμιον Πόλεμον (1914–1918), διό και επικυρώθηκε επίσης από την «Κοινωνίαν των Εθνών» (1925), αλλ’ όμως και μετά τον δεύτερον παγκόσμιον πόλεμον (1939–1945), παρά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ (1948), ανανεώθηκε η προστασία του προσκυνηματικού καθεστώτος (Status quo), παρά τις υποκινούμενες αντικανονικές πιέσεις των αραβοφώνων ορθοδόξων, ήτοι στην προσκυνηματική αποστολήν του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, γι’ αυτό κατέστη τελικώς αναγκαία και η τροποποίηση του Κανονισμού Λειτουργίας όλων των Ιερών Προσκυνημάτων, ήτοι όχι μόνον για την υπόστασή του, αλλά και για την εσωτερική του λειτουργία.
Είναι λοιπόν ευνόητον, ότι οι δύσκολες διαπραγματεύσεις του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων με την Κυβέρνηση της Ιορδανίας, για την διαμόρφωση ενός νέου νομοκανονικού Κανονισμού, κατέληξαν τελικώς σε μία παραδεκτή σύνθεση των διεθνώς κατοχυρωμένων δικαιωμάτων, τόσον του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, όσον και της Αγιοταφιτικής Αδελφότητος, στην οποία μάλιστα επέμεινε αδιάλλακτα ο έμπειρος Πατριάρχης Ιεροσολύμων Βενέδικτος (1958–1980).
Ούτος, ο έμπειρος Πατριάρχης Ιεροσολύμων έπεισε τον Βασιλιά της Ιορδανίας Χουσείν να εκδόση τον ισχύοντα μέχρι σήμερον νομοκανονικόν Κανονισμόν (1958), ο οποίος εκάλυπτε ήδη και καλύπτει πλήρως, το ήδη καθιερωμένον καθεστώς των Ιερών Προσκυνημάτων του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων και της Ιεράς Μονής του Όρους Σινά.
Εις το καθεστώς λοιπόν αυτό, εντάσσεται, αμέσως η και εμμέσως η Ιερά Μονή του Όρους Σινά, αλλ’ όμως κατ’ αναφοράν πάντοτε τόσον προς το Πατριαρχείον Ιεροσολύμων, όσον και προς όλα τα άλλα Ορθόδοξα Πατριαρχεία της Ανατολής, τα οποία όμως συντονίζονται πάντοτε από το Οικουμενικόν Πατριαρχείο, διά να αποτρέπωνται κανονικώς οι αντικανονικές αξιώσεις και αντιφατικές συγχύσεις των αφιερωμένων εις την Ιεράν Μονήν του Όρους Σινά μοναχών, αλλ’ όμως διά την εκπλήρωσιν και των καθιερωμένων περιοδειών, ήτοι της ιεράς ζητείας, ήτοι εις όλας τας Ορθοδόξους Εκκλησίας, διά την οικονομικήν υποστήριξιν της Ιεράς Μονής Σινά.
Βεβαίως, η Ιερά Μονή του Όρους Σινά, είχε και έχει ήδη αναγνωρισθεί διεθνώς από την UNESCO, ως ένα αναγκαίο και πολύτιμο μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομίας (2002), διό και ολόκληρη η περιοχή της Ιεράς Μονής της Αγίας Αικατερίνης του Όρους Σινά προστατεύεται όχι μόνον από όλους τους διεθνείς Κανονισμούς, τους σχετικούς Νόμους, αλλά και τις καθιερωμένες Συνθήκες, οι οποίες μάλιστα αναγνωρίζονται από όλα σχεδόν τα Κράτη του κόσμου (Διεθνής Συνθήκη της Γενεύης, Διεθνής Συμφωνία για τα ατομικά και πολιτικά Ανθρώπινα Δικαιώματα, Διεθνής Σύμβαση για την Προστασία του Παγκοσμίου Πολιτισμού και της φυσικής κληρονομίας κ.α.)
Άλλωστε η Ιερά Μονή του Όρους Σινά είχε ήδη και έχει πάντοτε μεγάλη σημασία και για την ίδια την επιστημονική κοινότητα, αφού τα πολύτιμα και σπάνια χειρόγραφα της Ιεράς Μονής του Όρους Σινά αποτελούν ένα πραγματικό θησαυρό διά τους προσκυνητάς και τους ερευνητάς των απανταχού του κόσμου.
Συνεπώς, όλες οι διεθνείς Συνθήκες, αλλά και όλοι οι σχετικοί Νόμοι των ευλόγως ενδιαφερομένων κρατών, ήτοι διά την προστασίαν όλων των Ιερών Προσκυνημάτων του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων και όλων των Ιερών Μονών, ήτοι της ευρύτερης περιοχής του Όρους Σινά, διατηρούν δε αλώβητη όχι μόνο την ιερότητα όλων των θεοβαδίστων ιερών Προσκυνημάτων, άλλά και την αποτροπήν της οποιασδήποτε αμφισβητήσεως, αθετήσεως ή και αλλοιώσεως της διαχρονικής αποστολής των Ιερών Προσκυνημάτων, όπως λ.χ. η άκριτη, απαράδεκτη, παράνομη και αυθαίρετη απόφαση, ήτοι διά τον προκλητικό αποκλεισμό της Ιεράς Μονής του Όρους Σινά, η οποία υποβαθμίζει ή απορρίπτει τόσον την πανορθόδοξη, όσον και την παγκόσμια ακτινοβολίαν της Ιεράς Μονής τον Όρους Σινά, διό και ο βίαιος αποκλεισμός της καταλύει την όλην αποστολήν του Προσκυνηματικού Καθεστώτος (Status quo) τόσον προς τους εγγύς, όσον και προς τους μακράν…!
Υπό την προοπτικήν όμως αυτήν, ισχύουν πάντοτε όλες οι προαναφερθείσες διεθνείς Συνθήκες και πολύτιμες εγγυήσεις για την καθιερωμένη προστασίαν του Προσκυνηματικού Καθεστώτος της Ιεράς Μονής του Όρους Σινά (Status quo), διό και η Κυβέρνηση της Αιγύπτου δεν νομιμοποιείται να παρεμβαίνη αυθαιρέτως ή και να αποφασίζη ακρίτως, ήτοι για την Ιεράν Μονήν του Όρους Σινά, η οποία όμως είχε και έχει πάντοτε την αναφοράν αυτής, ήτοι τόσον εις το Πατριαρχείον Ιεροσολύμων, όσον και εις το Προσκυνηματικόν καθεστώς της Ιεράς Μονής του Όρους Σινά (Status quo), διό και αποκλείεται, ρητώς και κανονικώς, όχι μόνον η παρέμβαση της αιγυπτιακής Κυβερνήσεως, αλλά και του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, υπό την καθιερωμένην εποπτείαν του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
