Ἀνάμνησιν ἐπιτελοῦμεν σήμερον τῆς καταθέσεως τῆς τιμίας ἐσθῆτος τῆς Θεοτόκου, ὅτε ἐπί βασιλείας Λέοντος τοῦ Μεγάλου (457-474) δύο προσκυνηταί τῶν Ἁγίων Τόπων, οἱ ἀδελφοί Γαλβῖνος καί Κάνδινος, ἀπεκόμισαν κιβώτιον φέρον τήν Ἐσθῆτα τῆς Θεοτόκου, ἡ ὁποία εὑρίσκετο εἰς χεῖρας εὐσεβοῦς γυναικός ἐκ κληρονομικῆς διαδοχῆς κατά τήν παράδοσιν.
Ἐλθόντες οἱ Γαλβῖνος καί Κάνδινος εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν, ἀπέθηκαν τό κιβώτιον ἐν Βλαχέρναις (προάστιον τῆς Κωνσταντινουπόλεως). Ἐκεῖ ἀνηγέρθη περικαλλής Ναός ὑπό τοῦ Αὐτοκράτορος Λέοντος καί καθιερώθη ἡ σχετική ἑορτή τῆς καταθέσεως τῆς τιμίας ἐσθῆτος τήν 2αν Ἰουλίου. Ἐν Βλαχέρναις ὑπῆρχεν καί ἕτερος Ναός τῆς Θεοτόκου, ἀνεγερθείς ὑπό τῶν Αὐτοκρατόρων Μαρκιανοῦ καί Πουλχερίας (451-457), ὅπου εἶχον κατατεθῆ τά ἐντάφια σπάργανα τῆς Θεοτόκου, τά ὁποῖα ἀπεστάλησαν πρός τόν Αὐτοκράτορα Μαρκιανόν ὑπό τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Ἰουβεναλίου (Περ. ΕΚΚΛΗΣΙΑ 15.6.48 σελ.198, Ἰω. Ράμφου «Αἱ ἑορταί τῶν θεομητορικῶν Ἀμφίων»). Αἱ Βλαχέρναι εἶχον, λοιπόν, ἰδιαιτέραν εὐλογίαν λόγῳ τῆς ἐλεύσεως τῶν θεομητορικῶν ἀμφίων.
Ἡ εὐλάβεια πρός τό πανάγιον πρόσωπόν Της καθιερώθη ἐπισήμως ὑπό τῶν Συνοδικῶν Πατέρων τῆς Γ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (22 Ἰουνίου 431) διά τῆς κατ’ ἐξοχήν ἡμέρας τῆς Θεοτόκου Μαρίας, τῆς ἡμέρας τῆς Κοιμήσεώς Της, ἀφετηρία τοῦ ὅλου κύκλου τῶν θεομητορικῶν ἑορτῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Συλλήψεως, τοῦ Γενεσίου καί τῶν Εἰσοδίων. Κατέστη κλῖμαξ ἐκ τῶν γηίνων πρός τά οὐράνια, ἐκ τῶν φθαρτῶν πρός τά αἰώνια. Ἡ Παναγία ὑψοῦται ἄνωθεν τῶν Ἀγγέλων, ἄνωθεν τῶν θρόνων τῶν Χερουβείμ καί Σεραφείμ. Εἰσέρχεται εἰς τάς αἰωνίους μονάς ἐκεῖ ὅπου ὁ καθαρός ἦχος τῶν ἑορταζόντων πλησίον τοῦ θρόνου τοῦ Υἱοῦ Τῆς.
Ἡ μετά Θεόν Θεός, ἡ ἑστιάτωρ τῆς Θείας Σαρκός, τά δευτερεῖα τῆς Τριάδος ἡ ἔχουσα, ὅπως ποιητικῶς τήν ὀνομάζει ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Κρής, εἶναι κατά τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶ «τό σύνορον τῆς κτιστῆς καί ἀκτίστου φύσεως», ὁ δέ Ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων εἰς τάς μυσταγωγικάς κατηχήσεις ὁμιλεῖ «περί ἐπισκιάσεως ὑπό τοῦ Παναγίου Πνεύματος τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας».
Ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τήν ζωήν Τῆς, ὅπως διακηρύττει ἡ Σοφία Σειράχ (Σειράχ γ΄ 18), ἔζησε περατώσασα τήν Ἁγίαν ζωήν Της «ἐν σιωπῇ» καί πρός τοῦτο ὁ Ντοστογιέφσκι παρατηρεῖ ὅτι «ἡ εὐγλωττία τῆς σιωπῆς τῆς Μαρίας ἔχει ἐντονοτάτη ἐκφραστικότητα καί ἀπό αὐτόν τόν καλλιεπῆ ρητορικόν λόγον». Δέν ὡμίλησε διά τόν Λόγον μέ λόγο, ἀλλά μέ σιωπήν, ἡ ὁποία σωπαίνει τάς κραυγάς τῆς ἀπελπισίας τῶν περιφρονημένων καί πονεμένων τῆς γῆς.
Κρυσταλλίνην ἀγαθότητα, ἁγιότητα, προκοπήν βίου καί πίστεως θά εὕρωμεν πλησίον τῆς γαλήνιας μορφῆς τῆς Θεοτόκου. Ἐκείνης τῆς ὁποίας τό ὄνομα μετέβαλε τήν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τῆς ΠΑΝΑΓΙΑΣ, τῆς ταπεινῆς κόρης τῆς Ναζαρέτ, πού ἔλαμψε ἐπ’ αὐτῆς ἡ δόξα τοῦ σχεδίου τῆς Θείας Οἰκονομίας.
Ἀδελφοί μου, ἡ ἀντίθεσις μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς γεφυροῦται, μέ τήν Παναγία, ἡ ὁποία συνδέει τούς δύο αὐτούς ἀνομοίους κόσμους. Εἰς αὐτήν, λοιπόν, ἄς καταφύγωμεν, ἰδιαιτέρως σήμερα, εἰς τάς δυσκόλους στιγμάς τοῦ ἔθνους καί τῆς πατρίδος μας καί ἄς τήν ἱκετεύσωμεν νά μήν ἐπιτρέψη νέας ἐθνικάς περιπετείας καί καταιγίδας καί διά συντριβῆς καρδίας ἄς προσκυνήσωμεν τό Σεπτόν αὐτό θεομητορικόν Της ἄμφιον, τό Σεπτόν κειμήλιον, διασωθέν προνοίᾳ τοῦ Θεοῦ διά νά ἐπευλογῆ ἐκ τῶν οὐρανίων στερεωμάτων πάσῃ τῇ κτίσει εἰς αἰῶνας αἰώνων.