Εὑρισκόμεθα εἰς τό μέσον τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς καί ἐντός ὀλίγων ἡμερῶν θά ὑποδεχθοῦμε τήν Μ. Ἑβδομάδα, ὅπου ἡ Ἐκκλησία μας, συντετριμμένη ἀπό τό Πάθος τοῦ Μεγίστου Μάρτυρος, θά ψάλῃ τό «Ἐρχόμενος ὁ Κύριος πρός τό ἑκούσιον Πάθος» διά νά καταλήξῃ εἰς τήν νύκτα τῆς μιᾶς τῶν Σαββάτων τήν σωτήριον, τήν φωταυγῆ, τήν λαμπροφόρον, ὅπου ἅπαντες θά γευθοῦμε τήν χαράν τῆς Ἁγίας Ἀναστάσεως.
Ἡ Ἁγία καί Μ. Τεσσαρακοστή μᾶς μεταφέρει τό νόημά της, εἰσάγοντάς μας εἰς τήν ἀληθῆ ζωήν, τήν νέα ζωήν, τήν ὁποίαν ἀποκάλυψε καί ἐδώρησε ὁ Χριστός εἰς τήν ἀνθρωπότητα. Ἡ Ἐκκλησία ἐθέσπισε τήν περίοδον αὐτή τήν ἀκολουθίαν τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου πρός τήν Θεοτόκον, τήν συλλυτρώτριά μας, ἡ ὁποία μᾶς προετοιμάζει γιά τήν ἐπιστροφή μας εἰς τήν νέαν αὐτήν ζωήν, γιά νά βοηθηθοῦμε εἰς τήν σύλληψιν τῆς ἀποκαλύψεως τῆς νέας αὐτῆς ζωῆς, ἀποθέμενοι «τόν παλαιόν ἄνθρωπον τόν φθειρόμενον κατά τάς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης καί ἐνδυσάμενοι τόν καινόν ἄνθρωπον τόν κατά Θεόν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καί ὁσιότητι τῆς ἀληθείας» (Ἐφεσ. δ’ 22-24).
Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος, ἀψευδές τεκμήριον τῆς θερμῆς πίστεως καί εὐσεβείας τῶν πατέρων μας, ἔχει διττόν χαρακτῆρα, διότι συνδέεται μέ μεγάλα γεγονότα τῆς ἱστορίας τῶν προγόνων μας καί κοσμοσωτήρια γεγονότα τῆς πίστεώς μας, τά ὁποῖα ἀναφέρονται εἰς τήν σωτηρίαν καί λύτρωσίν μας ἀπό ὁρατῶν καί ἀοράτων ἐχθρῶν, ἀπό βαρβαρικῶν λαῶν καί ἐκ τῆς δουλείας τοῦ διαβόλου. Τό θεϊκό μήνυμα «Χαῖρε νύμφη ἀνύμφευτε», τό ὁποῖον ἐκόμισε εἰς τήν Θεοτόκον ὁ Πρωτοστάτης Ἄγγελος Γαβριήλ ἐνέχει μίαν θεολογικήν ἀνάλυσιν τοῦ Μυστηρίου τῆς Σαρκώσεως, μέ τό ὁποῖον ἦλθεν εἰς τόν κόσμον «ἡ νέα κτίσις» καί μέ τήν γέννησιν τοῦ Ἰησοῦ καί τήν Ἀνάστασίν του ἐδημιουργήθη ἡ νέα ζωή.
Αὕτη ἡ διπλή ἰδιότης τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου ἐνισχύει τόσο τήν πίστιν, τήν ἀρετήν καί τήν εὐσέβειαν, ὅσο καί τήν δικαίωσιν τῶν ἐθνικῶν ἀναμνήσεων καί παραδόσεων, ἐνδυναμώνοντας τά ἐθνικά ἰδεώδη καί πόθους τῆς φυλῆς μας, στοιχεῖα ἀπαραίτητα εἰς τήν σημερινήν ἐποχήν, ὅπου βαλλόμεθα πανταχόθεν.
Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος ἀπευθύνεται εἰς κάθε Ἕλληνα χριστιανόν καί ὁμιλεῖ εἰς τάς ψυχάς ἐκείνας, αἱ ὁποῖαι ἀπορρίπτουν τήν ἀθεΐαν τοῦ καιροῦ μας φέροντας τό χαρμόσυνον μήνυμα ὅτι παρά τίς τόσες ἐθνικές δοκιμασίες καί συμφορές τοῦ δυστύχου αὐτοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους, θά ἔλθουν πάλι ἡμέραι δόξης καί μεγαλείου, ἀρκεῖ νά μή λησμονοῦμεν τά διδάγματα τῆς ἱστορίας τοῦ ἔθνους καί τῆς Ἐκκλησίας. Διά τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου ἐπιμελούμεθα τῆς ψυχῆς μας καί ἀποτινάσσομε τόν κονιορτόν τῆς ψυχικῆς νάρκης καί ἠθικῆς χαυνώσεως, εἰς τήν ὁποίαν ἔχομε βυθισθεῖ ἅπαντες.
Μέ τήν ἀνεκτικότητά μας εἰς τήν παγκοσμιοποίησιν θεριέψαμε ἰδέες πού ὑπονομεύουν τήν πίστιν μας, διαστρεβλώσαμε τήν ἐθνικήν μας συνείδησιν, ἐξαπλώσαμε τήν ἀνηθικότητα, ὀγκώσαμε τήν ἀπογοήτευσιν καί θεωροῦμε ἀδύνατα τά θαύματα καί τίς μεγαλουργίες. Ἐδῶ ἔρχεται τό βάλσαμον τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐπανατοποθετεῖ εἰς τόν δρόμον τοῦ φρονηματισμοῦ, τῆς πίστεως καί τῆς πατρίδος, τῆς ἐλευθερίας καί τῆς σωτηρίας.
Ἐκεῖ ὅπου ἔχομε κατακρημνισθεῖ εἰς τήν θρησκευτικήν ἀδιαφορίαν καί ψυχρότητα, τήν ἔλλειψιν ὑγειῶν σκέψεων, τήν ἀπουσίαν ἠθικῶν ἀρχῶν, τήν ἐρημία εὐγενικῶν ἰδεωδῶν, ὅλα αὐτά τά συμπτώματα τοῦ ἐκφαυλισμοῦ καί ἐκφυλισμοῦ, ἔρχεται τό βάλσαμον τῆς παρηγορίας τῆς Θεοτόκου, τῆς Κυρίας τῶν Ἀγγέλων καί Μητέρας τῆς ἰδικῆς μας ζωῆς διά τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου, τῆς νέας αὐτῆς βιογραφίας τοῦ Κυρίου, τῆς νέας Καινῆς Διαθήκης νά μᾶς ἐμποτίσει καί νά μᾶς μεταγάγῃ «ἐκ γῆς πρός οὐρανόν», διότι τό πρόσωπόν Της ὡς ἄρρηκτα συνδεδεμένον μέ τό πρόσωπον του Υἱοῦ της ἀκτινοβολεῖ τήν σωτηρίαν τοῦ κόσμου. Διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡ Παναγία ἁγιάζεται ἀπό πάσης ἁμαρτίας καί μετά τήν θείαν γέννησιν μεταβάλλεται εἰς σκηνήν ἁγιάσματος τῆς δόξης τοῦ Κυρίου, ναός καθαρός καί ἔμψυχος, εὐτρεπισμένον σπήλαιον τῆς θείας Δόξης.
Ἄς ἀκούσωμεν τούς Ἀγγέλους πού ἐπευφημοῦν τήν Κυρίαν τους. Ἐνῶ ἠξιώθημεν καί ἐφέτος νά Τῆς ἀποδώσομεν τόν Ὕμνον Της, ζητοῦμεν παρ’ Αὐτῆς τήν λύτρωσιν καί σωτηρίαν, διότι αὐτή κατέστη τό ὄργανον τῆς μεταδόσεως τοῦ Θεοῦ εἰς τήν ἀνθρωπότητα, αὐτῆς τῆς ἁγιωτέρας ἀνθρώπινης ὑπάρξεως, τῆς ὑπερόχου ἀξίας τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἁγιότητος.
«Ὦ πανύμνητε Μῆτερ!
Χαῖρε!»