Ο χρόνος γυρίζει οκτώ χρόνια πριν ακριβώς, όταν η επισκοπική Σας μέριμνα Σεβασμιώτατε Ποιμενάρχα μας, οδήγησε τα ιερατικά μου βήματα στον ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων και με τοποθέτησε εφημέριο σε αυτόν. Και ανασκοπώντας αυτά τα χρόνια ούτε για μια στιγμή δεν μπορούσα να υποψιαστώ ότι θα έφτανε αυτή η ημέρα, όπου θα προπέμπαμε από το προσκήνιο αυτού του κόσμου τον πολυαγαπημένο μας πατέρα Γεώργιο. Και παρόλο που το μυστήριο του θανάτου βιώνεται σιωπηλά, εν τούτοις, η αγάπη και η ευγνωμοσύνη μου προς τον συνεφημέριο μου ξεπερνάει τον ανθρώπινο πόνο μου και με την άδειά σας καταθέτω λόγους καρδιακούς, αντίδωρο στην δική του αγάπη, που την ένιωσα βαθιά όλα αυτά τα χρόνια.
Ο πατήρ Γεώργιος, ήταν ο πρώτος που με υποδέχθηκε και με καλωσόρισε με ένα χαμόγελο, και με το προσηνές του χαρακτήρα του με έκανε αμέσως να νιώσω εγγύτητα και οικεία. Αυτό το χαμόγελο δεν έσβησε ποτέ από το πρόσωπο του. Πάντα, ακόμη και στις δυσκολίες που ζήσαμε, απέπνεε αυτή την αίσθηση της χαράς, γιατί ήταν αγαθός λευΐτης “εν ω δόλος ουκ έστι” και ήξερε ότι “ως χαρίεν ο άνθρωπος όταν άνθρωπος η”. Αυτό, όμως, που ενώνει και δένει με εναν υπερφυή τρόπο, εμάς τους ιερείς, δεν είναι τόσο η συνεργασία στα πλαίσια της ενοριακής μας δράσης, αλλά το κοινό μοίρασμα της λατρευτική ζωής και κυρίως η συλλειτουργία του μυστηρίου της Ζωής, της Θείας Ευχαριστίας.
Εδώ, σε αυτό το θυσιαστήριο ενώσαμε με τον πατέρα Γεώργιο τις ιερατικές μας υποστάσεις. Από κοινού λειτουργούσαμε το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας, που ενώνει όλους μας σε ένα Σώμα μυστικό και ζωοποιό. Εδώ, σε αυτό το θυσιαστήριο λαξεύτηκε η σχέση μας ισχυρά και άχρονα, και αυτό το θυσιαστήριο γίνεται σήμερα και το σημείο της ελπίδας και της παρηγοριάς μας. Γιατί μπορεί να προπέμπουμε αυτή την ώρα τον αδελφό Γεώργιο στην Άνω Ιερουσαλήμ, αλλά δεν τον αποχαιρετούμε. Δεν τον αποχωριζόμαστε. Θα συναντιώμαστε κάθε φορά όταν λειτουργούμε. Μπορεί όχι σωματικά, αλλά πνευματικά θα είμαστε μαζί. Στο ιερό Δισκάριο θα ενώνονται οι δεήσεις μας. Εμείς πλέον θα τον μνημονεύουμε στα μέλη της θριαμβεύουσας Εκκλησίας και αυτός, ως άλλος πρεσβύτερος της Αποκάλυψης, κύκλοθεν του Εσφαγμένου Αρνίου θα δέεται για όλους εμάς.
Από αυτό εδώ το σημείο, το θυσιαστήριο, να πάρετε δύναμη και κουράγιο και εσείς, οι γονείς του πατρός Γεωργίου, οι αγαπητοί σε όλους μας Ιωάννης και Αικατερίνη, που περισσότερο από τον καθένα μας πονάτε και δοκιμάζεστε. Η ρομφαία που τρύπησε της καρδιά σας, μην της επιτρέψετε να σχίσει την ψυχή σας. Βιώνετε τον μεγαλύτερο πόνο που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος και ξέρω πως τα λόγια μας είναι περιττά αυτή την ώρα. Ακούστε όμως το λογο του Χριστού που λατρεύετε να ψελλίζει στα αυτιά σας, “θαρσείτε. Εγώ νενίκηκα τον κόσμο”. Ο Κύριος της Ανάστασης και της Ζωής είναι η μόνη σας ελπίδα. Ο Κύριος που τόσο αγάπησε ο γιος σας και για 30 χρόνια τον υπηρετούσε και πλέον βρίσκεται η ψυχή του στην αγκάλη του, να είναι η παρηγοριά και η παραμυθία σας. Και εμείς με τη σειρά μας, θα είμαστε εδώ για εσάς. Οτιδήποτε χρειάζεστε το σπίτι σας είναι αυτή εδώ η Εκκλησιά, που τόσο αγάπησε και με ζήλο διακόνησε το παιδί σας και αδελφός μας Γεώργιος.
Σεβασμιώτατε, διερμηνεύοντας τα αισθήματα όλων, συνεργατών και πιστών, καταθέτω στη μνήμη του πατρός Γεωργίου την αγάπη και την τιμή της Ενορίας των Αγίων Αναργύρων. Στους γονείς του την αμέριστη συμπαράστασή μας και σε εσάς το σεβασμό και τις ευχαριστίες μας, που ως άλλος Πατέρας της παραβολής θεραπεύετε πάντα τις ανάγκες μας. Ενώνουμε τις προσευχές μας και δεόμαστε για την ανάπαυση της ψυχής του κεκοιμημένου μας αδελφού και συλλειτουργού Γεωργίου με την ελπίδα της Κοινής Ανάστασης όλων!
Αιώνια του η μνήμη. Να έχουμε την ευχή του!