Ἐξοχοτάτη κυρία Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας,
Ἐξοχότατε κύριε Πρωθυπουργέ,
σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα περιμένουμε τήν ἐπίσημη παρουσία Σας. Και ποιός νά περίμενε, πενθηφόρο τήν ὑψηλή τιμή «στα λαμπρά παλικάρια», κατά τή φράση τοῦ Διονυσίου Σολωμοῦ (Στήν καταστροφή τῶν Ψαρῶν, 1825)!
Δύο ἥρωες-δύο σύμβολα. Ὁ ἕνας ἀπό τή νότια Ἑλλάδα μέ τό δικό της ἐπετειακό 1821. Ὁ ἄλλος ἀπό τή βόρεια Ἑλλάδα, ὅπου ἡ ματωμένη ἐλευθερία ἄργησε νά ἁπλωθεῖ. Πάντως, εἴτε ἐκεῖ, εἴτε ἐδῶ (στό Γρανίτη τῆς Δράμας), εἴτε ἀνοικτά τῆς Ἀνδραβίδας εἴτε σέ κάθε νησάκι μας, ἡ ἐλευθερία ἀπαιτεῖ λεβεντιά δίχως συλλογισμούς, αὐτοθυσία δίχως ὅρια.
Συντετριμμένοι γονεῖς καί παραπονεμένοι οἰκεῖοι καί προσφιλεῖς,
οἱ συντοπίτες τοῦ Εὐσταθίου καί ἡ συμπενθοῦσα σύναξη,
ἔσβησε ἀπό γῆς ὁ λεβεντογιός σμηναγός-κυβερνήτης, ὁ ἄνθρωπός μας, καί δέν τολμοῦμε νά τό φαντασθοῦμε πῶς ἔγινε.
Ὅμως ὅλοι ἐμεῖς αὐτήν τήν ὥρα ἤρθαμε γιά νά ἀποτολμήσουμε μιάν ἄλλη πτήση, νά τόν συνοδεύσουμε ὄχι στά ἐνδεχόμενα μεταξύ βίου καί βιαίου θανάτου. Ἤρθαμε νά τόν συντροφεύσουμε μέ τόν καημό τῆς καρδιᾶς μας καί τήν πίστη τῆς ψυχῆς μας στά ἐπέκεινα τοῦ βίου, στήν μεταβίωση τῆς ἀληθινῆς ζωῆς. Ἀπό τήν πρώτη ὥρα πού βαπτισθήκαμε, ὁμολογοῦμε ὅλοι τήν προσδοκία μας γιά τήν “ἀνάστασιν (τῶν) νεκρῶν καί (τήν) ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος» (Σύμβολον τῆς Πίστεως).
Ὅμως, μέ τίς ὁριακές ἐπιλογές μεταξύ λεβεντιᾶς καί θυσίας τοῦ Εὐσταθίου, εἰδικά οἱ γονεῖς καί οἱ οἰκεῖοι νιώθατε πιό ἐγγύτερα τό τέλος του (στό ἀσυνείδητο τῆς ὕπαρξής σας). Καί παλεύατε νά ἀπωθήσετε τήν ἀπεγνωσμένη σκέψη μέ φερέλπιδα ὄνειρα, μέ τήν προσδοκία νά μήν ἀναμετρηθεῖ ποτέ του πρόωρα μέ τοῦτον τόν σκληρότατο ἄφευκτο θάνατο.
Καί ἡ σκοτοδίνη σας γίνεται πιό ὀδυνηρή καί καταμελαίνει τό “εἶναί” σας, μέ τήν ἀπελπισμένη σκέψη τῆς ὁριστικῆς ἀπουσίας τοῦ ἀγαπημένου ἀπό ἀνάμεσά σας.
Ἀλλά δέν χάθηκε ἡ ἐλπίδα καί ἠ παρηγοριά.
Ὑψῶστε “τό ὄμμα τῆς καρδιᾶς σας” πρῶτα στήν ἄφευκτη ὀδύνη τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ μας κάτω ἀπό τό σταυρό τῆς ἔσχατης ταπεινώσεώς Του. Χθές καί σήμερα στίς ἐκκλησιές ἀκούσαμε μιά φράση-κλειδί γιά τήν Θεοτόκο Μητέρα τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ καί Μητέρα τῆς σωτηρίας μας. Τῆς εἶπε ὁ ὑπέργηρος Συμέων: «Καί σοῦ τήν ψυχήν διελεύσεται ρομφαία (δίκοπο μαχαίρι)» (Λουκ. β΄, 35). Ὄχι θλίψη, ἀλλά μιά ρομφαία στά κατάστηθα! Ὁ γηραιός θεοδόχος-προφήτης ἔζησε πάρα πολλά χρόνια, μέχρι νά συναντηθεῖ μέ τό σαρκωμένο Σωτήρα καί Θεό. Ἡ Παναγία ὅμως ἔζησε πάρα πολύ λιγότερα χρόνια, καί εἶδε τόν Υἱό καί Θεό της στήν ἔσχατη ταπείνωση τῆς σταύρωσης καί τοῦ ἑκούσιου θανάτου. Ἡ Παναγία μας ἄς στέκεται παρηγοριά σας.
Κι ἐσεῖς, «ἄς εἶστε παρηγοριά ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλο· μήν κάνετε πιό φοβερή τή συμφορά, ἀφήνοντας τόν ἑαυτό σας νά λειώνει ἀπό τή λύπη», ἔγραφε ὁ Μέγας Βασίλειος στόν παιδικό του φίλο Νεκτάριο, ἀνώτερο ἀξιωματοῦχο, καί στή γυναίκα του, πού ἔχασαν ἀνέλπιστα τό γιό τους (Μ. Βασίλειος, ἐπιστολή 6η, πρός τήν ὁμόζυγον Νεκταρίου παραμυθητική).
Ἐσεῖς κρατηθεῖτε ἀπό τήν ἀληθινή μας πίστη στόν Κύριο τοῦ σταυροῦ, τοῦ ἑκούσιου θανάτου καί τῆς ἀναστάσεως. Ἀπό Αὐτόν ἔχουμε τή βεβαιότητα τῆς κοινῆς ἀναστάσεως.
Καί ὁ δικός μας Εὐστάθιος, ὁ λεβέντης μέ τήν παλικαρίσια τόλμη, ὁ πατριώτης στήν διακινδύνευση τῆς αὐτοθυσίας, «μεταδημότευσε» στούς οὐρανούς.
Ἀφήνοντας στήν κοινωνία μας παράδειγμα ἡρωϊκῆς ζωντάνιας καί παλικαρίσιας λεβεντιᾶς.
Ὁ Δημιουργός τῆς ὕπαρξής μας, ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, ὁ Θεός τῆς προσδοκώμενης κοινῆς ἀνάστασης ἄς ἀνασώσει τίς ψυχικές σας ἀντοχές μέ τήν παρηγοριά τῆς θείας χάρης Του. Κι ἄς ἀναπαύει τόν ἡρωϊκό σας γιό τόν Εὐστάθιο στήν αἰώνια χαρμοσύνη τῆς παρουσίας Του.
Ἡ ἡρωϊκή του μορφή θά ἀναδεύει συνεχῶς τά λειτουργικά μας μνημόσυνα.
Ἐπίσκοπος καί κληρικοί ἐδῶ, στήν ἡρωϊκή καί μαρτυρική Μητρόπολη Δράμας, θά συναντώμεθα μ᾽ ἐκεῖνον πού ἔφυγε, ἀλλά ζεῖ στην αἰωνιότητα τοῦ Θεοῦ, καί μέ σᾶς πού πονᾶτε, γιά νά κρατηθεῖτε ἀπό τήν παραμυθία τῆς δυνατῆς πίστης καί τῆς αἰώνιας συνάντησης.
Ἐξοχοτάτη κυρία Πρόεδρε καί ἐξοχότατε κύριε Πρωθυπουργέ, σᾶς εὐχαριστοῦμε γιά τήν ἀνθρώπινη εὐαισθησία σας καί τήν ὑψηλή παρουσία τήν δική σας, ἐπικεφαλῆς ὅλης τῆς θεσμικῆς συνοδείας σας, σ᾽ αὐτό τό μεγάλο μας πένθος.
Ὁ Κύριος καί Θεός μας, ἡ Χώρα τῶν Ζώντων, ἄς δεχθεῖ στή Βασιλεία Του τά λαμπρά παληκάρια μας Εὐστάθιο καί Μάριο-Μιχαήλ.
Αἰωνία τους ἡ μνήμη.
* Επικήδειος λόγος του Μητροπολίτη Δράμας κ. Δωροθέου κατά την εξόδιο ακολουθία του Σμηναγού Ευστάθιου Τσιτλακίδη.