Tό θεμέλιο τοῦ χριστιανισμοῦ, τό σημαντικότερο κήρυγμα πίστεως ἐμπεριέχεται στόν ἀναστάσιμο χαιρετισμό Χριστός Ανέστη ὁ ὁποῖος δέν εἶναι μόνο ἕνας πασχάλιος ὕμνος ἀλλά τό θαῦμα τῶν αἰώνων. Ἐκεῖ συγκεφαλαιώνεται ὁλόκληρη ἡ ἔνσαρκη οἰκονομία τοῦ θεανθρώπου. Εἶναι ἡ ἀπόδειξις καί ἡ ἐπίστεψις τοῦ θριάμβου τοῦ Λυτρωτοῦ.
Ἐντός αὐτῆς τῆς ἀτμόσφαιρας τοῦ θριάμβου, τῆς νίκης, τῆς χαρᾶς, τῆς πανηγύρεως, τοῦ φωτός πού μεταδίδεται σέ ὅλο τόν κόσμο ἐκ τοῦ ἀνέσπερου φωτός τοῦ κενοῦ Ζωοδόχου Τάφου μνησικακίες, μικρότητες, μίση, σκοτεινά πάθη δέν ἔχουν χῶρο ὑπάρξεως ἀνά μέσον τῶν ἀνθρώπων. Ὁ «καινός ἄνθρωπος» καί ἡ «καινή κτίσις» εἶναι ὁ καρπός τῆς Ἀναστάσεως.
Ἡ ὁγδόη ἡμέρα τῆς δημιουργίας, ἡ ἀναδημιουργία καί ἀνακαίνισις τοῦ ἐκφυλισμένου ἀνθρώπου καί τοῦ φθαρτοῦ χρεοκοπημένου κόσμου πού λαμβάνει ἐσχατολογικές διαστάσεις διότι ἀρχίζει ἀπό τώρα καί εἰσχωρεῖ στό ἐπέκεινα. Ἡ Ἀνάσταση δέν ἑορτάζεται μόνον τώρα τήν μεταπασχάλιο περίοδο ἀλλά εἰς τό διηνεκές καθόσον ἄνευ Ἀναστάσεως «κενή ἡ πίστις ἡμῶν».
Αὐτή παράγει τά σύμπαντα καί καινοποιεῖ. Ὁ ὑπόδουλος στόν φόβο τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου ἄνθρωπος «κατεπόθη» ἐκ τῆς ἀφθαρσίας. Καί ἐπί τοῦ δεσμίου θανάτου καί τοῦ Ἄδου πατεῖ ὄχι μόνον ὁ Χριστός ἀλλά καί ἅπαν τό συνιστάμενο γένος τῶν σεσωσμένων ἀνθρώπων.
Ἡ μεταπασχάλιος περίοδος, κατ’ οὐσίαν τό αἰώνιον Πάσχα Θεοῦ τό σωτήριον, ἀνακεφαλαιώνει τήν ὑλική καί πνευματική δημιουργία τῆς διασπασθείσης κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μετά τοῦ Θεοῦ ἐντός τοῦ μυστικοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτοῦ τοῦ σώματος πού ἀναφωνεῖ διά μέσου τῶν αἰώνων τόν ἀναστάσιμο χαιρετισμό καί τό γλυκύτερον ἄκουσμα.
Αὐτοῦ τοῦ σώματος πού μετέχει στή φωτοδοσία τοῦ Ἰησοῦ πανηγυρίζει τη δόξα τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, ποθεῖ τήν ἀνέσπερη καί ἀδιάδοχη ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας, ἀδυνατεῖ νά ἐννοήσει τήν ὑπέρλογη σιγή τῶν μνημάτων καί εἶναι κεκλημένο στή θεία καί ἀπεριόριστη σχέση «σταυρική καί ἀγαπητική ἀνταπόκριση».
*Ο Αρχιμανδρίτης Κωνσταντίνος Χαραλαμπόπουλος είναι πρωτοσύγκελλος της ιεράς μητροπόλεως Κηφισίας, Αμαρουσίου, Ωρωπού και Μαραθώνος.