Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024 | 8:37

Η σωτηρία προσφέρεται σε όλους τους ανθρώπους

Ιωάννης Καραβιδόπουλος
Ιωάννης Καραβιδόπουλος
Ο κ. Ιωάννης Καραβιδόπουλος, είναι Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ. ειδικός στην ερμηνεία της Καινής Διαθήκης

Του ιδίου συγγραφέα:

Η αποστολική περικοπή της Κυριακής προέρχεται από την προς Ρωμαίους επιστολή του Απ. Παύλου και είναι σε νεοελληνική απόδοση η ακόλουθη:

«Αδερφοί, η σφοδρή επιθυμία της καρδιάς μου και η δέησή μου στον Θεό είναι να οδηγηθούν οι Ιουδαίοι στη σωτηρία. Μπορώ να σας βεβαιώσω πως έχουν ζήλο Θεού, αλλά χωρίς τη σωστή γνώση. Γι’ αυτό, στην πράξη αγνοούν το γεγονός πως μόνο ο Θεός μπορεί να δικαιώσει τον άνθρωπο, και προσπαθούν με κάθε τρόπο να δικαιωθούν με τα έργα τους. Το αποτέλεσμα είναι πως δεν αποδέχτηκαν τη δικαίωση που προσφέρει ο Θεός μέσω του Χριστού. Γιατί ο Χριστός είναι το τέλος του νόμου, αφού εκπληρώνει το σκοπό του, δίνοντας τη σωτηρία σ’ όποιον πιστεύει.

Ο Μωυσής γράφει για τη δικαίωση που προέρχεται από το νόμο, ότι όποιος πράττει σύμφωνα με τις εντολές του νόμου, θα βρει σ’ αυτές τη ζωή. Για τη δικαίωση όμως που πηγάζει από την πίστη, λέει: «Μην αναρωτηθείς “ποιος μπορεί ν’ ανέβει στον ουρανό;”» για να κατεβάσει δηλαδή τον Χριστό.  «Ούτε να πεις “ποιος μπορεί να κατεβεί στον άδη;”» για ν’ ανεβάσει δηλαδή τον Χριστό από τους νεκρούς. Αλλά τι λέει; Κοντά σου είναι ο λόγος, στο στόμα σου και στην καρδιά σου, και εννοεί τον λόγο της πίστεως που κηρύττουμε. Αν ομολογήσεις με το στόμα σου πως ο Ιησούς είναι ο Κύριος και πιστέψεις με την καρδιά σου πως ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς, θα βρεις τη σωτηρία. Πραγματικά, όποιος πιστεύει με την καρδιά του, οδηγείται στη δικαίωση, κι όποιος ομολογεί με το στόμα, οδηγείται στη σωτηρία» (Ρωμ. 10,1-10).

Η προς Ρωμαίους επιστολή, που απευθύνεται σε μια Εκκλησία που δεν ίδρυσε ο ίδιος ο Απ. Παύλος, είναι η σπουδαιότερη σε θεολογικό περιεχόμενο και η μεγα­λύτερη σε έκταση απ’ όλες τις επιστολές του. Χαρακτη­ρίζεται συνή­θως ως το «Ευαγγέλιο του αποστόλου Παύλου». Ω­στό­σο, η επιστολή αυτή δεν περιέχει σύνοψη της θεολογίας του, αλλ’ εκθέτει μια βασική πτυχή της Παύλειας θεολογίας: Τη δι­καίω­ση του αμαρτωλού ανθρώ­που με τη χάρη του Χριστού και όχι με τα έργα του Νόμου. Το ίδιο θέμα ανέπτυξε ήδη ο Παύλος στην προς Γαλάτας επιστολή του, πού έγραψε από την Έφεσο 2-3 έτη πριν από την προς Ρωμαί­ους.Εκεί όμως ο τόνος ήταν πολεμικός (κατά των ιου­δαϊζόντων), εδώ η ανάπτυξη είναι πιο ήρεμη και συστηματική. Η περικοπή μας προέρχεται από το Α΄μέρος της επιστολής, το δογματικό (κεφ. 1-11), και ειδικότερα από την ενότητα των κεφ. 9-11, όπου γίνεται λόγος για την τελική σωτηρία του ισραηλιτικού λαού. Η προσωρινή απόρριψη του Χριστού από τον λαό αυτό διευκόλυνε, μέσα στα πλαίσια της γενικότερης σωτηριολογικής οικονομίας του Θεού, την είσοδο των εθνικών στην Εκκλησία. Αν η σωτηρία αφορά όλους τους ανθρώπους, από αυτήν δεν αποκλείεται ο εκλεκτός λαός του Θεού. Αυτό το τελευταίο αποτελεί τη «σφοδρή επιθυμία της καρδιάς» του μεγάλου Αποστόλου  και το περιεχόμενο της δεήσεώς του προς τον Θεό, όπως λέγεται στην αρχή της περικοπής.   

Ο λαός αυτός διαθέτει το Νόμο που ο Θεός έδωσε στον Μωυσή, αλλά δεν έχει αντιληφτεί ότι «ο Χριστός είναι το τέλος του νόμου, αφού εκπληρώνει το σκοπό του, δίνοντας τη σωτηρία σ’ όποιον πιστεύει». «Τέλος» του Νόμου, όχι μόνο χρονικά αλλά και από πλευράς σκοπού του, είναι ο ίδιος ο Χριστός. Γιατί όποιος πιστεύει με την καρδιά του στον Χριστό, τον Υιό του Θεού που ο Θεός Πατέρας τον ανέστησε εκ νεκρών, και ομολογεί θαρραλέα αυτήν την πίστη του κερδίζει τη σωτηρία του, η οποία –ας λεχτεί ακόμη μια φορά – είναι αποτέλεσμα όχι τηρήσεως των διατάξεων του Νόμου αλλά της πίστεως στον Χριστό. Ο Θεός «θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και να γνωρίσουν σε βάθος την αλήθεια» (Α΄Τιμ. 2,4). Κι αν θέλει όλοι να σωθούν, όχι μόνο δηλ.να ζήσουν μια ζωή μακριά από το κακό, τη φθορά και τον φόβο του θανάτου αλλά και να έχουν την ελπίδα τους στα μελλοντικά αγαθά της Βασιλείας του Θεού, φυσικά το ίδιο θέλει και για τον ισραηλιτικό λαό. Ο ίδιος μάλιστα ο Παύλος λέγει σε άλλο σημείο της ίδιας αυτής επιστολής του και μάλιστα στην αρχή της ενότητας, από όπου είναι παρμένη και η σημερινή περικοπή, «Λυπούμαι πάρα πολύ, και μια θλίψη βαραίνει αδιάκοπα την καρδιά μου. Φτάνω στο σημείο να εύχομαι να χωριζόμουν εγώ από τον Χριστό, αρκεί να πήγαιναν κοντά του οι ομοεθνείς αδερφοί μου (Ρωμ. 9,2-3).

Ίσως αναρωτηθεί κανείς τι νόημα μπορεί να έχουν όλα αυτά για την εποχή μας; Το ακόλουθο:

Καμία κατάσταση των ανθρώπων δεν είναι οριστική και οι εκπλήξεις ουδόλως αποκλείονται: Άνθρωποι που πολέμησαν τον Χριστό και την Εκκλησία του μετά από κάποιο συνταρακτικό γεγονός της ζωής τους μεταστράφηκαν και έγιναν όχι μόνο πιστοί μαθητές του αλλά και κήρυκες του Ευαγγελίου του. Η ιστορία, παλαιότερη και νεότερη, είναι γεμάτη από πολλά τέτοια παραδείγματα συγκλονιστικών αλλαγών και μεταστροφών με χαρακτηριστικότερο και σπουδαιότερο παράδειγμα τον ίδιο τον Απ. Παύλο, τον άλλοτε σφοδρό διώκτη της Εκκλησίας και κατόπιν ένθερμο κήρυκα του Εσταυρωμένου, τον Απ. Παύλο τον συγγραφέα της επιστολής από την οποία προέρχεται το σημερινό ανάγνωσμα.    

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ GOOGLE NEWS ΓΙΑ ΣΥΝΕΧΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ