Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024 | 10:27

Περι των τρόπων επίθεσης ενός «καλού χριστιανού»

Φίκος
Φίκος
Ο Ανδρέας Λουδάρος έχει σπουδάσει δημοσιογραφία στην Αθήνα. Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ. Εργάζεται ως εκκλησιαστικός συντάκτης από το 1999

Του ιδίου συγγραφέα:

Προ ημερών, ο φίλος μου Ανδρέας Κονάνος έκανε γνωστή την οικειοθελή αποχώρησή του απο το χριστιανικό ιερατείο. Όπως ήταν αναμενόμενο, πολλά γράφτηκαν γι’ αυτό το, ομολογουμένως, σπουδαίο γεγονός· άλλα θετικά, άλλα αποδοκιμαστικά, προσβλητικά, χυδαία, συκοφαντικά και γενικώς, επονείδιστα πράγματα, με τα τελευταία να προέρχονται αποκλειστικά απο τον εκκλησιαστικό χώρο· ένα χώρο -κατα τα άλλα- αγάπης, αδελφοσύνης, κατανόησης, ευγνωμοσύνης, συγχώρεσης.

Διάβασα σχεδόν όλα τα εν λόγω σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του Ανδρέα και τα περισσότερα από όσα γράφτηκαν στο διαδίκτυο και έκανα κάποιες σκέψεις, τις οποίες θα ήθελα να μοιραστώ.

Κατ’ αρχάς, δε θέλω να πάρω θέση για το αν έκανε καλά ή όχι, διότι, και να ήθελα (που δε θέλω), δεν είμαι ο κατάλληλος για να το κρίνω. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν είναι “κατάλληλος” για να κρίνει τις αποφάσεις ενός άλλου ανθρώπου, πολλώ μάλλον να κατακρίνει, να επιτίθεται και να διεκδικεί να έχει γνώμη σε αυτές. Δε μιλάμε για ένα γλυκό του Παρλιάρου που μας αρέσει ή όχι, ούτε για την πολιτική του Μητσοτάκη, για την οποία μπορούμε, και ως ενεργοί πολίτες πρέπει, να έχουμε λόγο. Μιλάμε για την προσωπική ζωή ενός ανθρώπου, και το να αντιδρά ένας τρίτος στις προσωπικές αποφάσεις αυτού του ανθρώπου, τον οποίο μάλιστα δε γνωρίζει καν, δε μπορεί να είναι προϊόν σκέψης· είναι μάλλον μια ενστικτώδης κίνηση που εξαρτάται απο πολλές παραμέτρους, μεταξύ των οποίων οι πεποιθήσεις τις οποίες έλαβε πρωτίστως απο το οικογενειακό περιβάλλον και τις κοινωνικές ομάδες στις οποίες ανήκει – στη συγκεκριμένη περίπτωση, κοινός παρανομαστής είναι η χριστιανική ορθόδοξη εκκλησία. Η συμπεριφορά, όμως, που κυριαρχείται απο τα ένστικτα είναι χαρακτηριστικό των ζώων. Έτσι, χάριν γλαφυρότητας, ταύτισα με ένα είδος ζώου κάθε μια απο τις διακριτές κατηγορίες αντιδράσεων, που ως ένα βαθμό, αντικατοπτρίζουν και το βαθμό γλωσσικής και συναισθηματικής νοημοσύνης (ή καλύτερα, “αφύπνισης”) των εκφραστών τους.

Στο χαμηλότερο, εντελώς ζωώδες επίπεδο βρίσκεται το “παλιό, καλό” βρισίδι. Το συγκεκριμένο άτομο, δρα εντελώς ενστικτωδώς, όμοια με μικρό αδύναμο ζώο που τρομάζει απο οτιδήποτε άγνωστο, και υπο το φόβο μιας πιθανής απειλής, αμύνεται με ό,τι μπορεί: εκτοξεύει ενστικτωδώς μερικές βρισιές και αποχωρεί, ακριβώς όπως το κουνάβι “μεφίτης” ψεκάζει τον εχθρό του με ένα βρωμερό χημικό υγρό που βγαίνει απο τον πρωκτό του, προτού τραπεί σε φυγή.

Στο επόμενο επίπεδο συναντούμε την κατηγορία “σπιτόφιδα”. Συχνάζουν στο Facebook και τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης και είναι εθισμένα στην αντιπαράθεση με ήπιες ύβρεις και κακίες. Μπορεί να είναι άτομο που γνωρίζεις, αλλά όταν μιλάει το ένστικτο του φόβου, δεν υπάρχουν γνωριμίες· αν νιώσουν ότι απειλούνται απο τη διαφορετικότητά σου, σίγουρα θα επιχειρήσουν ένα γρήγορο τσίμπημα, πριν αποχωρήσουν φοβισμένα. Δεν μπορούν να σε βλάψουν, καθώς δεν έχουν δηλητήριο, αλλά ίσως ενοχληθείς απο τη χωρίς προειδοποίηση επίθεσή τους.

Μετά είναι η κατηγορία “γουρούνια”. Είναι αρκετά έξυπνα -για ζώα- αλλά έχουν βρωμερές συνήθειες. Αρέσκονται στο να κυλιούνται στις λάσπες, και θα προσπαθήσουν πάση θυσία να λερώσουν και σένα. Αυτά τα άτομα θα εξαντλήσουν την ευφυΐα τους στο να διαδώσουν συκοφαντίες, αισχρά ψεύδη και οτιδήποτε μπορεί να σπιλώσει το όνομά σου. Όπως και τα υπόλοιπα ζωάκια, μπορεί να μην έχουν κακή ψυχή, αλλά μέχρι εκεί μπορούν, μέχρι εκεί φτάνουν.

Ανεβαίνοντας πιο πάνω βρίσκουμε τις “μαϊμούδες”. Κάτι μεταξύ ζώου και ανθρώπου, αυτό το ζώο θα χρησιμοποιήσει το μικρό εγκέφαλό του για να σκεφτεί και να οργανώσει την επίθεσή του. Ίσως μαζευτεί με το παρεάκι του και αρχίσει να σου πετάει πέτρες ή καρπούς. Δεν επιτίθενται ποτέ εκ του σύνεγγεις, όπως οι προηγούμενες κατηγορίες. Αντιθέτως, όντας ζώα θρασύδειλα, επιτίθενται απο μακριά, γράφοντας εξυπνάδες και ειρωνίες στα κλειστά profiles τους και μιλώντας με υπονοούμενα, χωρίς να αναφέρουν το όνομά σου. Κρεμάμενα απο διαδικτυακές κλαδιά, ουρλιάζουν και τραντάζονται, προκειμένου να φανούν πιο πολλά και να τραβήξουν την προσοχή πάνω τους. Κακότροπα και κακεντρεχή ζώα.

Υπήρξαν πολλά τέτοια στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Ακόμα ψηλότερα, συναντούμε τα “κοράκια”. Αυτά τα ζώα είναι αρκετά έξυπνα αλλά κακοήθη. Σκοπός τους είναι το προσωπικό κέρδος, εις βάρος κάποιου άλλου. Ο τρόπος με τον οποίο θα προσπαθήσουν να σε βλάψουν είναι αρκετά εξελιγμένος σε σχέση με τα υπόλοιπα ζώα. Δε θα βρίσουν, ούτε θα βγάλουν απροκάλυπτη κακία, αλλά μέσω κάλπικης ευγένειας και λεπτής διαχείρισης των λέξεων, θα προσπαθήσουν να σε μειώσουν, ανυψώνοντας ταυτόχρονα τον εαυτό τους.

Απο αυτούς θα ακούσεις υπέροχα παραδείγματα της passive-aggressive φρασεολογίας της εκκλησίας, όπως:

“Ζεις μια πλάνη, μακάρι να σε φωτίσει ο θεός”.

(Όπως έχει κάνει με μένα που μπορώ και διακρίνω την πλάνη σου, άρα είμαι φωτισμένος.)

“Έχασες την πίστη σου, κρίμα, δεν το περίμενα.”

(Είναι δεδομένο πως η συγκεκριμένη πίστη είναι η μοναδική σωστή, αφού είναι η δική μου πίστη, και αφού την “έχασες”, έπεσες στα μάτια μου, κάτι πολύ σημαντικό για σένα, αφού η γνώμη μου έχει μεγάλη βαρύτητα.)

“Πέταξες τα ράσα; Βαριά η καλογερική…”

(Παρ’ ότι εσύ αποφάσισες αν θα είσαι ή δε θα είσαι παπάς, η ιεροσύνη ήταν ένα δώρο που “πέταξες” με αγνωμοσύνη και τελικά δεν ήταν για σένα, που όπως φάνηκε ήσουν αδύναμος να το κρατήσεις. Εγώ φυσικά και θα τα κατάφερνα, αν ήθελα, απλά δε θέλω.)

“Μεγάλη η πτώση σου, καλή μετάνοια”.

(Είμαι ανώτερος, αφού μπορώ και διακρίνω την πτώση σου, και πιο μεγαλόψυχος, αφού ακόμα και σε αυτή τη φάση σε αγαπάω και σου εύχομαι να μετανοήσεις, γιατι εγώ γνωρίζω καλύτερα απο σένα πως είσαι λάθος.)

…και άλλα τέτοια όμορφα.

Γενικώς, παρ’ ότι κανείς δε ζήτησε τη γνώμη μου, εμφανίζομαι σα κάποιου είδους αυτόκλητος σωτήρας και προσπαθώ να δείξω με δήθεν ευγενικό τρόπο, πως ΕΓΩ είμαι ανώτερος σε όλα τα επίπεδα, γι’ αυτό και ενδιαφέρομαι για σένα, τον κακομοίρη, τον αδύναμο, το μπερδεμένο, τον αφελή, το χαμένο.

Απο τα πιο αηδιαστικά και υποκριτικά ζώα, πραγματικά.

Φυσικά, υπάρχουν πολλά ακόμα. Σκουλήκια, κατσαρίδες, ύαινες, κλπ. Δε χρειάζεται να τα αναλύσουμε όλα. Το νόημα το πιάσαμε.

Ας αφήσουμε λοιπόν τα ζώα, για να φτάσουμε στην τελευταία κατηγορία, που είναι ο Άνθρωπος – ένα πλάσμα με λογική σκέψη, ενσυναίσθηση και πνευματική υπόσταση, ικανό να ελέγξει τα πάθη και τα ένστικτά του.

Έτσι αντέδρασε το 99% του “απλού κόσμου”, οι οποίοι, με μια φωνή, ευχήθηκαν στον Ανδρέα Κονάνο: “Καλή αρχή!”. Υποθέτω πως αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν πως ο Θεός είναι αγάπη, σέβονται την ελευθερία του ατόμου και υποστηρίζουν το ατομικό δικαίωμα στην ευτυχία. Ακόμα, μαντεύω πως είναι αυτοί που δε θα έλεγαν για τον εαυτό τους “είμαι της εκκλησίας”.

Αυτές είναι, συνοπτικά, οι κατηγορίες χριστιανών(;) που είδαμε να καταναλώνουν μεγάλο ποσοστό φαιάς ουσίας του εγκεφάλου τους για να αντισταθούν στο δικαίωμα ενός ανθρώπου να ζήσει όπως αυτός θέλει. Βάζω ερωτηματικό στο “χριστιανών”, γιατί, αλήθεια, είναι άραγε όλοι αυτοί “χριστιανοί”; Έχουν διαβάσει ποτέ τους την Αγία Γραφή; Συμμετέχουν στα μυστήρια της Εκκλησίας τακτικά; Ζουν και πράττουν όπως θα ήθελε ο Ιησούς; Τελειοποιήσανε τη ζωή τους και έτσι προχωρούν στην υποχρεωτική τελειοποίηση της ζωής και των υπολοίπων;

Πιστεύω πως απο όλη αυτή την ιστορία προκύπτουν πολλά συμπεράσματα για το ήθος του εκκλησιαστικού χώρου στην Ελλάδα του 2020.

Ας βγάλει ο καθένας τα δικά του.

——————————–

Ως υστερόγραφο, να πω κάτι ακόμα. Καλή η θρησκεία και ο χριστιανισμός. Έχουν δώσει και δίνουν πολλά στην ανθρωπότητα. Όμως, θα ήθελα να εκφράσω την απεριόριστη ευγνωμοσύνη μου προς τον Δυτικό πολιτισμό, για το γεγονός ότι δε ζούμε πια σε ένα χριστιανοκρατούμενο κόσμο (όπως το Βυζάντιο και ο Μεσαίωνας εν γένει), όπου, η όποια απόκλιση από το Δόγμα ήταν αρκετή για να στερήσει τη ζωή του Ανδρέα, και κάθε Ανδρέα.

Φίκος, 2020

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ GOOGLE NEWS ΓΙΑ ΣΥΝΕΧΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ