Κυριακή ΙΑ΄ Ματθαίου
(Α΄ Κορινθ. θ΄ 2 – 12)
Σήμερα, στο κείμενό του ο απόστολος Παύλος, απαντάει στις κατηγορίες που του προσάπτουν εκείνοι που δεν τον θεωρούν ισάξιο των Αποστόλων, επειδή εκούσια αποποιείται τα δικαιώματα που έχει ως απόστολος του Χριστού που αφορούν τη διατροφή και γενικότερα τη συντήρησή του.
Ο Παύλος ήταν εθνικός και γι’ αυτό το λόγο ορισμένοι τον αντιμετώπιζαν με δυσπιστία και προβληματισμό, με επιφύλαξη και αυτό δυσκόλευε το έργο του μέσα στην Εκκλησία. Παρόλα αυτά, ο ίδιος υπήρξε ιδιαίτερα προσεκτικός και αγαπητικός προς όλους, διδακτικός και αληθινός διάκονος και κήρυκας Ιησού Χριστού.
Ο Παύλος ήταν εκείνος που δίδαξε το Ευαγγέλιο στα έθνη χωρίς να υπολογίζει κόπους, κινδύνους και πειρασμούς. Η προσφορά του και το γενικότερο έργο του αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη και ουσιαστικό παράδειγμα για όλους εμάς, τους σύγχρονους μαθητές του μεγάλου διδασκάλου και Θεού Κυρίου Ιησού Χριστού.
Οι Απόστολοι είχαν ως κύριο έργο τη διδασκαλία του λόγου του Κυρίου στον κόσμο και ήταν απόλυτα αφοσιωμένοι σε αυτήν τη διακονία, γι’ αυτό έπρεπε κάποιοι να φροντίζουν ώστε να έχουν τα απολύτως απαραίτητα για να μπορέσουν να ζήσουν ως άνθρωποι.
Άλλωστε, όπως αναφέρει ο Παύλος, οι Απόστολοι είχαν το δικαίωμα να συντηρούνται από τα μέλη της Εκκλησίας, για τα οποία οι ίδιοι κοπιάζουν νυχθημερόν: «Μὴ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν φαγεῖν καὶ πιεῖν; Μὴ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν ἀδελφὴν γυναῖκα περιάγειν, ὡς καὶ οἱ λοιποὶ ἀπόστολοι καὶ οἱ ἀδελφοὶ τοῦ Κυρίου καὶ Κηφᾶς; Ἢ μόνος ἐγὼ καὶ Βαρνάβας οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν τοῦ μὴ ἐργάζεσθαι;
Τίς στρατεύεται ἰδίοις ὀψωνίοις ποτέ; Τίς φυτεύει ἀμπελῶνα καὶ ἐκ τοῦ καρποῦ αὐτοῦ οὐκ ἐσθίει; Ἢ τίς ποιμαίνει ποίμνην καὶ ἐκ τοῦ γάλακτος τῆς ποίμνης οὐκ ἐσθίει;».
Ο Παύλος και ο Βαρνάβας, γνωρίζουν και αναγνωρίζουν τις υποχρεώσεις τους ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων. Γνωρίζουν και τα δικαιώματα που έχουν ως απόστολοι, όμως αρνούνται να κάνουν χρήση αυτών των δικαιωμάτων και επιλέγουν να εργάζονται μόνοι τους, με τα χέρια τους, να κοπιάζουν όχι μόνο πνευματικά αλλά και σωματικά, φροντίζοντας διακριτικά τον εαυτό τους, σεβόμενοι τους πιστούς, αποτελώντας οι ίδιοι παράδειγμα αυταπάρνησης, αγάπης και προσφοράς.
Η απόφαση του Παύλου και του Βαρνάβα δεν αποτελεί ιδιοτροπία, εγωισμό ή παραξενιά. Είναι ένας τρόπος διδασκαλίας, είναι απόδειξη σοβαρότητας και παράδειγμα αυτοσεβασμού και σεβασμού στους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα τους και τους βοηθούν.
Ο Παύλος επιθυμεί να δείξει και να αποδείξει ότι υπάρχουν άνθρωποι που σκανδαλίζονται όταν εμείς, αδιάκριτα, χρησιμοποιούμε τα όποια δικαιώματα απορρέουν από την όποια ιδιότητά μας.
Ο Παύλος θέλει να μας πει ότι οφείλουμε να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί και διακριτικοί, σοβαροί και μετρημένοι, ώστε η ζωή και η όλη παρουσία μας να αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για όλους.
Ο Παύλος δε θέλει να αμφισβητήσει τα όποια δικαιώματα έχουν οι Απόστολοι του Χριστού. Θέλει να τονίσει ότι η διδασκαλία του κηρύγματος του Ευαγγελίου είναι το πρώτο και το κύριο έργο εκείνου που έχει αναλάβει αυτή τη διακονία, γι’ αυτό πρέπει όλοι να φροντίζουν ώστε να μην υπάρχει το παραμικρό εμπόδιο στη διάδοση του λόγου του Θεού: «Ἀλλ᾿ οὐκ ἐχρησάμεθα τῇ ἐξουσίᾳ ταύτῃ, ἀλλὰ πάντα στέγομεν, ἵνα μὴ ἐγκοπήν τινα δῶμεν τῷ εὐαγγελίῳ τοῦ Χριστοῦ».
Ο Παύλος γίνεται αυστηρός με τον εαυτό του και επιεικής με τους άλλους. Δεν επιθυμεί να απολαμβάνει τα δικαιώματα που έχει, αλλά προτιμάει να ζει για τον Θεό και μόνο γι’ Αυτόν.
Δεν επιθυμεί να τον υπηρετούν και να τον συντηρούν, γι’ αυτό εργάζεται με τα δυο του χέρια, τίμια και σκληρά και αποτελεί αιώνιο παράδειγμα αξιοπρέπειας, αυταπάρνησης και διδακτικής διάκρισης.
Ο απόστολος Παύλος δεν πάσχει από την ασθένεια της φιλαυτίας που αποτελεί «λέπρα της ψυχής», δε ζητάει το βόλεμά του, δεν επιθυμεί να τον φροντίζουν και να ετοιμάζουν σχολαστικά τη διατροφή του, δεν επιζητεί να τον θαυμάζουν και να τον χειροκροτούν, δε θέλει να τον υπηρετούν.
Ο Παύλος δεν είναι ένας επηρμένος άνθρωπος που επιθυμεί να βασανίζει και να ταλαιπωρεί με τη συμπεριφορά του όσους τον συναναστρέφονται.
Δεν είναι κομπλεξικός…
Ένα πράγμα επιθυμεί… εργαζόμενος ταις ιδίαις χερσί.·
Να διδάξει!
Να διακονήσει!
Να οδηγήσει προς τη Ζωή και το Φως… τον Κύριο Ιησού Χριστό!
Να ξεδιψάσει τις διψασμένες ψυχές των ανθρώπων με το δροσερό νερό που πηγάζει από την πηγή του Ζώντος Ύδατος!
Να φωτίσει τους τυφλωμένους οφθαλμούς με το συναρπαστικό, αιώνιο και εκθαμβωτικό φως… το φως της Δαμασκού… το Φως που φωτίζει πάντα άνθρωπον
Φίλοι μου…
Ο απόστολος των εθνών Παύλος δεν ήθελε υπηρέτες και δούλους … ο ίδιος υπήρξε πάντων διάκονος.
Ο Παύλος δεν έκανε χρήση δικαιωμάτων, αλλά μέσα από τους κόπους και τις στερήσεις προσέφερε τη χαρά του Χριστού, μία χαρά πλήρης Χάριτος που ανακουφίζει και ανακαινίζει κάθε άνθρωπο.
Ο Παύλος δίδαξε Χριστό, Εσταυρωμένο και Αναστημένο.
Εμείς τι διδάσκουμε;
Μήπως ταξιδεύουμε δρόμους μακρούς, μακράν του Εσταυρωμένου και Αναστημένου Κυρίου και της οδού της αληθείας;;
Μήπως, επηρμένοι από το όποιο κοσμικό ή εκκλησιαστικό αξίωμα και κρυμμένοι πίσω από βαρύγδουπους και μάταιους τίτλους, αδιάκριτα αναζητούμε, όχι «ζητήσαι και σώσαι», αλλά τυφλούς οσφυοκάμπτες, πειθήνιους υπηρέτες, πρόσωπα απρόσωπα άνευ προσωπικότητας;;
Ο Παύλος υπήρξε και υπάρχει ως παράδειγμα αυταπάρνησης.
Η φωνή του δεν έχει σιωπήσει ποτέ και συνεχίζει να μας καλεί… «Βλέπετε δέ μήπως ἡ ἐξουσία ὑμῶν αὕτη πρόσκομμα γένηται τοῖς ἀσθενοῦσιν»…
Εμείς τι θα υπάρξουμε στους ανθρώπους;;
Παράδειγμα αξιοπρέπειας και αυταπάρνησης ή πρόσκομμα;;
Η επιλογή είναι δική μας !!!
*Ο αρχιμανδρίτης Δημήτριος Πολιτάκης είναι ιεροκήρυκας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης
