«Αδελφοί, εμείς είμαστε συνεργάτες στην υπηρεσία του Θεού κι εσείς το χωράφι του Θεού, το οικοδόμημα του Θεού. Σύμφωνα με το ειδικό χάρισμα που μου έδωσε ο Θεός, ως έμπειρος αρχιμάστορας, έβαλα εγώ το θεμέλιο. Άλλος τώρα χτίζει πάνω σ’ αυτό. Ο καθένας όμως ας προσέχει πώς χτίζει. Γιατί κανένας δεν μπορεί να βάλει άλλο θεμέλιο εκτός από αυτό που υπάρχει και που είναι ο Ιησούς Χριστός. Τώρα, αν κάποιοι χτίζουν πάνω σ’ αυτό το θεμέλιο με χρυσάφι ή ασήμι ή πολύτιμα πετράδια, με ξυλεία, χορτάρι ή άχυρο, η δουλειά του καθενός θα φανεί· θα τη φέρει στο φως η ημέρα της κρίσεως. Γιατί η ημέρα αυτή θα φανερωθεί με τρόπο πύρινο, και η ποιότητα του έργου καθενός θα δοκιμαστεί από τη φωτιά. Αν το έργο που έχτισε κάποιος αντέξει, αυτός θα λάβει μισθό· αν όμως το έργο του καταστραφεί από τη φωτιά, αυτός θα χάσει την αμοιβή του· ο ίδιος όμως θα σωθεί, όπως ένας που περνάει μέσα από τις φλόγες. Δεν ξέρετε πως είστε ναός του Θεού κι ότι το Πνεύμα του κατοικεί ανάμεσά σας; Αν κάποιος, λοιπόν, με τις διαιρέσεις καταστρέφει το ναό του Θεού, αυτόν θα τον αφανίσει ο Θεός. Γιατί ο ναός του Θεού είναι άγιος, κι ο ναός αυτός είστε εσείς».
Τα λόγια αυτά απευθύνει ο Απ. Παύλος στους Κορινθίους για να τονίσει την ενότητα και ιερότητα του Ναού του Θεού, τον οποίο απαρτίζουν όλοι οι χριστιανοί και τον οποίο διασπούν οι Κορίνθιοι με την απαράδεκτη δημιουργία μερίδων που η κάθε μία από αυτές διεκδικούσε για τον εαυτό της έναν αρχηγό: Τον Πέτρο, τον Παύλο, τον Απολλώ, τον οποίο θεωρούσε ανώτερο από τους άλλους. Ο εμπνευσμένος Απόστολος διαβλέπει τον κίνδυνο που επαπειλεί την ενότητα της Εκκλησίας της Κορίνθου, ομιλεί αυστηρά και υπογραμμίζει τον υπηρετικό ρόλο που παίζουν όλοι οι εργάτες του Ευαγγελίου στο έργο του οποίου θεμέλιος λίθος είναι ο Ιησούς Χριστός.
Οι άνθρωποι πολλές φορές, και μάλιστα οι ευσεβείς χριστιανοι – που δεν παύουν ασφαλώς να είναι άνθρωποι με τις συνηθισμένες αδυναμίες – δείχνουν προτίμηση σε ένα χριστιανό ηγέτη, αφοσιώνονται σ’αυτόν, τον θεωρούν ανώτερο από τους άλλους, δεν ανέχονται την παραμικρή κριτική γι’ αυτόν και τον υπερασπίζονται με φανατισμό έναντι κάθε κατηγορίας. Ξεχνούν ότι μόνον ο Χριστός αποτελεί το σταθερό θεμέλιο πάνω στο οποίο οικοδομείται η ζωή, η πίστη και η δράση τους. Η απογοήτευση συνοδεύει καμιά φορά την υπερτροφική εκτίμηση των χριστιανών σε ένα πρόσωπο που ο πειρασμός υπό διάφορες μορφές το λύγισε. Η προσκόλληση σε έναν ηγέτη είναι βέβαια μέχρις ενός σημείου ψυχολογικά δικαιολογημένη και μάλιστα μερικές φορές αναπόφευκτη, η τοποθέτηση όμως του ηγέτη αυτού στις συνειδήσεις των χριστιανών πιο πάνω από τον Χριστό είναι που συνιστά τον κίνδυνο που μπορεί να κομματιάσει το σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, και να την μεταβάλει σε ομάδες χριστιανών, οι οποίες υποβλέπουν και ανταγωνίζονται η μία την άλλη, με αποτέλεσμα τον κλονισμό των συνειδήσεων πολλών και την απομάκρυνση από την Εκκλησία αυτών που τα πνευματικά ενδιαφέροντά τους δεν έχουν βαθιές ρίζες.
Την ενότητα των ανθρώπων, που προσπάθησαν πολλοί φιλόσοφοι πριν από τον Χριστό ή κατά την ελληνιστική εποχή των χρόνων της Κ. Διαθήκης να θεμελιώσουν πάνω στο γεγονός της κοινής σε όλους τους ανθρώπους φύσεως, ήλθε στον κόσμο να διασφαλίσει με τη δημιουργία της Εκκλησίας ο Υιός του Θεού. Αποτελεί όντως δωρεά του Θεού προς τον κόσμο η ένωση πάντων μέσα σε μια κοινωνία αγάπης, πίστεως και ελπίδας. Όποιος καταστρέφει αυτήν την ενότητα, είτε σαν ηγέτης είτε σαν μέλος της Εκκλησίας, φέρει μεγάλη ευθύνη. Τα λόγια του Παύλου προς τους Κορινθίους είναι πολύ αυστηρά: «Αν κάποιος με τις διαιρέσεις καταστρέφει τον ναό του Θεού, αυτόν θα τον αφανίσει ο Θεός. Γιατί ο ναός του Θεού είναι άγιος, κι ο ναός αυτός είστε εσείς». Ο Ναός αυτός έχει εξαγιασθεί με το αίμα του Σταυρού του Χριστού και έχει ποτισθεί με το αίμα των χιλιάδων μαρτύρων της πίστεως.
Και πρέπει να το γνωρίζουμε καλά ότι: Η φθορά του Ναού του Θεού σημαίνει και τη φθορά του ανθρώπου, γιατί ο άνθρωπος ολοκληρώνεται μέσα στην κοινωνία του Εγώ με το Εσύ, μέσα στην αντιμετώπιση του άλλου ανθρώπου όχι ως εχθρού και επίβουλου, αλλά ως αδελφού αγαπητού, στον οποίο απευθύνονται τα αγαθά της θείας αγάπης. Μέσα στον Ναό του Θεού ο άλλος άνθρωπος δεν είναι η κόλαση κατά τη γνωστή φράση του άθεου υπαρξιστή Σαρτρ, αλλά ο παράδεισος, ο τόπος όπου συναντούμε τον Θεό. Έτσι, ο κάθε άνθρωπος μέσα σ’ αυτήν την κοινωνία της αγάπης γίνεται Ναός και κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος.