Ξημερώματα της 29ης Δεκεμβρίου χτύπησε το τηλέφωνο. Πριν απαντήσω ήξερα μέσα μου ότι δεν είναι για καλό, γνώριζα ποια ήταν η είδηση που θα ακούσω. Ο δεσπότης έφυγε. Η αγία του ψυχή πέταξε στα ουράνια. Σαν αγέρωχος αετός φτερουγίζει και μας αγναντεύει από ψηλά.
Θέλω να γράψω δυο λόγια, όχι θεολογικά, βγαλμένα μέσα απ’ την πονεμένη μου ψυχή. Δυο σκέψεις γεμάτες πόνο αλλά και αγάπη για έναν Άνθρωπο (με κεφαλαίο άλφα).
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που γνωριστήκαμε. Από το πρώτο μόλις λεπτό δεθήκαμε, με συμπεριλάβατε ανάμεσα στα παιδιά σας, στους σπουδαίους πατέρες της αδελφότητάς σας. Με αγαπήσατε, με συμβουλέψατε, με κάνατε να αγαπήσω πιο πολύ την Θεία Λειτουργία και τις ιερές ακολουθίες της Εκκλησίας μας. Αυτά που εσείς αγαπήσατε.
Δεν περνούσε μέρα χωρίς να λειτουργήσετε, χωρίς να μνημονεύσετε χιλιάδες ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων, χωρίς να διαβάσετε παρακλήσεις προς την Υπεραγία Θεοτόκο που τόσο πολύ αγαπούσατε.
Κάθε φορά που μαθαίνατε πως κάποιος βρισκόταν σε ανάγκη φωνάζατε: Πάτερ Νικόλαε, πάτερ Γεώργιε, πάτερ Λούππο…. πηγαίνετε στο παρεκκλήσιο και ανάψτε μια λαμπάδα μπροστά στην θαυματουργό εικόνα της Παναγίας μας για χάρη του αδελφού μας.
Η αγάπη Σας και ο σεβασμός Σας προς τα Άγια Λείψανα και τους Αγίους της Εκκλησίας μας είναι αξιομνημόνευτα. Ήταν απερίγραπτη η χαρά Σας όταν αγιοκατατάχτηκαν η Οσία Σοφία της Κλεισούρας, ο Άγιος νέος Ιερομάρτυς Βασίλειος και η χορεία των Αγίων νεομαρτύρων της Καστοριάς. Πόσα θαύματα των Αγίων μου περιγράφατε από το τηλέφωνο; Περνούσαμε ώρες στο τηλέφωνο χωρίς να το καταλάβουμε.
Ο μεστός Θεολογικός και πατερικός Σας λόγος ήταν μοναδικός και καθηλωτικός, ιδιαίτερα όταν συμπεριλαμβάνατε πατριωτικά στοιχεία. Ξεσηκώνονταν οι ακροατές. Κάθε φορά που αναφερόσασταν στην Μακεδονία μας, στον Παύλο Μελά και στον Γερμανό Καραβαγγέλη δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μας. Αλήθεια, πόσο προδομένος αισθανόσασταν για όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω από το «Μακεδονικό»; Με σπασμένη φωνή μου λέγατε: …Εγώ πάντως δεν θα σταματήσω να μιλάω….
Αρχοντικός στην φιλοξενία. Όποιος Σας επισκεπτόταν στην Καστοριά έφευγε με τις καλύτερες αναμνήσεις.
Θυμάμαι ένα καλοκαίρι απόγευμα που σας πήρα τηλέφωνο:
-Δεσπότη μου τι κάνετε;
-Τί να κάνω Ευστράτιέ μου; Κάθομαι στο μπαλκονάκι του επισκοπείου και προσπαθώ να ηρεμήσω από τα πολλά προβλήματα, αγναντεύοντας τα ήρεμα νερά της πανέμορφης λίμνης μας.
Πόσο πονούσε η ψυχή Σας για το μεγάλο ποσοστό ανεργίας στην Καστοριά; Μου λέγατε: Δεν ξέρω τι να κάνω. Έλα μια βόλτα στην Καστοριά και θα δεις τα περισσότερα μαγαζιά κλειστά. Από τα χείλη Σας ακούγαμε ξανά και ξανά τα ίδια πονεμένα λόγια: Τί να κάνω γι’ αυτούς τους ανθρώπους που τόσο αγαπώ και πονώ;
Αμέτρητες ψυχές αναπαύθηκαν κάτω από το ευλογημένο Σας πετραχείλι. Περνούσατε ώρες ακούγοντας τον πόνο, την θλίψη αλλά και την χαρά των ανθρώπων. Με διάκριση συμβουλεύατε τα πνευματικά Σας παιδιά που σήμερα θρηνούν.
«Ευστράτιε θα έρθω για τρεις μέρες στην Αθήνα. Δεν ξέρω αν θα προλάβω να σε δω». Εγώ όμως ήξερα. Αμέτρητες ώρες εξομολογήσεως στο εκκλησάκι της Οσίας Ξένης στα Πατήσια.
Δεν περιγράφεται η χαρά Σας όταν η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος εξέλεξε Μητροπολίτη Σιατίστης το εκκλεκτό και αγαπημένο Σας ανάστημα, το δικό Σας παιδί, τον Αθανάσιο. Έλαμπαν τα ευλογημένα Σας μάτια από χαρά και το μεταδίδατε και σε εμάς.
Συμπονετικός, συγχωρητικός, συμβουλευτικός, πράος, με αγάπη για τα μοναστήρια, τους Ιερείς και τις οικογένειές τους.
Τελευταία μας τηλεφωνική επικοινωνία μέσα από το Στρατιωτικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, στις 13 Δεκεμβρίου ανήμερα του Αγίου Ευστρατίου: Πήρα να σου πω να προσεύχεσαι για μένα και για όλο τον κόσμο και να προσέχεις….
Εδώ τα λόγια σταματούν, τα μάτια δακρύζουν ασταμάτητα παρόλο που δεν θέλετε να κλαίμε. Μία μόνο λέξη βγαίνει από τα βάθη της ψυχής μας: Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ.
Ο Κύριός μας δια πρεσβειών πάντων των εν Καστορία διαλαμψάντων και μαρτυρησάντων Αγίων να αναπαύει την Αγία Σας ψυχή όπου οι δίκαιοι και οι Άγιοι αναπαύονται και στην αγαπημένη Σας αδελφότητα να δίνει το βάλσαμο της παρηγορίας.
Καλό παράδεισο.
