Ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Χριστός, καθίσταται σταθμός ἀνεφοδιασμοῦ διά τόν ἄνθρωπον. Τόν θρέφει διά τῶν ζωοπαρόχων καί ἁγιαστικῶν μυστηρίων Του. «Θεραπευτήριον διά μέσου τῶν αἰώνων ἀποκαθίσταται ὁ ἄνθρωπος εἰς τό ἀρχαῖον κάλλος» (Γρηγόριος ὁ Νύσσης). Μεστή προσφορά τῆς θείας χάριτος διά πάντα πεινῶντα, διψῶντα, κεκοπιακότα, διά πάντα ἐν τέλει «ἡμιθανῆ τυγχάνοντα».
Ἡ ἀνακαινιστική προσφορά Του οὐρανία, ὑποδειγματική, πληρουμένη σοφίας διά πάντα ἄνθρωπον. Διά «τόν πλησίον» πρός τοῦτο «διῆλθεν εὐεργετῶν καί ἰώμενος πάντας» (Πραξ. ι΄ 38).
Ἡ ὀντολογική ἀνακαίνισις τοῦ ἀνθρώπου πραγματοποιεῖται διά τοῦ πάθους τοῦ Χριστοῦ καί ἐπισφραγίζεται διά τῆς θείας ἰδιότητός Του. Ὁ ἄνθρωπος κατέχει τήν γνῶσιν τῆς ἀγνωσίας τοῦ Θεοῦ, παρότι ἀνεπλάσθη ὑπό τοῦ ἀπερινοήτου, ἀοράτου καί ἀκαταλήπτου «τοῦ φωτός τῆς ἀποκαλύψεως τῶν ἐθνῶν»
Τό διεκήρυξεν ὁ ἴδιος «Ἰδού καινά ποιῶ τά πάντα» (Ἀποκ, 21,5). Ἡ βιωματική συμμετοχή τοῦ ἀνθρώπου εἰς τό Μυστήριον τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου τόν ἀναγεννᾶ, βιώνει μίαν ψυχικήν ἐπανάστασιν, ὅπου καρποί της καθίστανται «ὁ καινός ἄνθρωπος» καί ἡ «καινή κτίσις» ἐν τέλει ἡ ἀνακαίνισις καί ἡ ἀναδημιουργία τῆς ἀνθρωπότητος. Ὁ ἀναμορφωθείς ἄνθρωπος, κραταιοῦται «καί χάρις Θεοῦ ἦν ἐπ’ αὐτόν» (Λουκ. β΄ 40).
Μετά τήν Πεντηκοστήν παραδίδει ὁ θεῖος ἀνακαινιστής τήν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας Του εἰς τό Ἅγιον Πνεῦμα τό ὁποῖον κατά τόν Μ’. Βασίλειον «ζωοποιεῖ μετά Θεοῦ τοῦ τά πάντα ζωοποιοῦντος καί μετά τοῦ Υἱοῦ τοῦ διδόντος ζωήν».
Αὐτός ὁ ἀκένωτος τῆς ἀληθοῦς σοφίας καί τῆς χάριτος θησαυρός, ὁ ἀγαθῶν χορηγός, τό ἀδιάσειστον θεμέλιον τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ σύμπαντος κόσμου, ὁ αἰώνιος ἀναμορφωτής πάσης ἐποχῆς ἑδραιώνει εἰς τήν ἀληθῆ ζωήν τόν ἄνθρωπον καί παρέχει τήν ἀναφαίρετον εἰρήνην εἰς τήν καρδίαν του, τήν πατρότητα, τήν χάριν τῆς υἱοθεσίας καί τήν τελείαν ἀνακαίνισιν διά τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀπροσίτου πλήν ἀποκαλυπτομένου Θεοῦ.