Κυριακή Δ΄ Λουκά
(Λουκ. η΄ 5 – 15)
Στη σημερινή Ευαγγελική διήγηση ο Λουκάς μας παρουσιάζει μια ωραία εικόνα της αγροτικής ζωής των ανθρώπων για να φανερώσει σε όλους με έναν τρόπο απλό, πρωτότυπο και κατανοητό, την αλήθεια των λόγων του Κυρίου.
Οκτώβριος… η ωραία φθινοπωρινή περίοδος κατά την οποίαν οι αγρότες ξεκινούν τη σπορά στη γη.
Οκτώβριος και η Εκκλησία μας σοφά τοποθετεί αυτήν την περίοδο την Ευαγγελική περικοπή του Σπορέως για να δείξει ότι έφτασε η ώρα της σποράς, της διδασκαλίας του λόγου του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων.
Ο Χριστός ξεκίνησε τη διδασκαλία Του με τη γνωστή και πολύ διδακτική παραβολή του Σπορέως σύμφωνα με την οποίαν ένας γεωργός έσπειρε σπόρους σε διάφορους τύπους εδαφών.
Ο γεωργός έριξε τους σπόρους του στη γη, όμως κάποιοι από αυτούς έπεσαν στο δρόμο και καταπατήθηκαν από τους διαβάτες και άλλοι έγιναν τροφή για τα πουλιά. Άλλοι σπόροι έπεσαν μέσα σε αγκάθια που τους έπνιξαν και δεν τους άφησαν να καρποφορήσουν και κάποιοι άλλοι έπεσαν σε πετρώδες και άγονο έδαφος και δεν κατάφεραν να ριζώσουν. Τέλος, υπήρξαν και οι σπόροι που έπεσαν στη γόνιμη γη και έδωσαν καρπό εκατό φορές περισσότερο.
Ο Χριστός χρησιμοποιεί αυτήν την ωραία και διδακτική παραβολή για να πει με λίγα λόγια ότι ο σπόρος που ρίχνει στη γη ο γεωργός είναι ο λόγος Του, η διδασκαλία Του, που δίνει νόημα και περιεχόμενο στη ζωή του ανθρώπου.
«Ο σπόρος εστίν ο λόγος του Θεού» αναφέρει ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Όμως, κάποιοι σπόροι πέφτουν στο δρόμο και καταπατούνται από τους ανθρώπους και τους τρώνε τα πουλιά. Το έδαφος αυτό είναι ακαλλιέργητο και δε μπορεί να δεχτεί το σπόρο – λόγο του Θεού. Οι άνθρωποι ενώ ακούνε το λόγο του Κυρίου παραμένουν αδιάφοροι, χλιαροί, γιʼ αυτό και χάνονται αφού ο διάβολος τους εξαπατά και τους απομακρύνει από τη Χάρη του Θεού.
Οι σπόροι που πέφτουν στο σκληρό και άγονο έδαφος είναι οι άνθρωποι που ενώ ακούνε το λόγο του Θεού δε διαθέτουν την ανάλογη πίστη ώστε να τον δεχτούν και δυστυχώς απομακρύνονται από Αυτόν.
Οι σπόροι που πέφτουν μέσα στα αγκάθια είναι εκείνοι που ακούνε το λόγο του Χριστού όμως παραμένουν στις βιοτικές μέριμνες από τις οποίες πνίγονται και δε δίνουν καθόλου καρπό.
Οι σπόροι που πέφτουν στη γόνιμη γη και καρποφορούν είναι οι άνθρωποι που ακούνε, δέχονται και φυλάσσουν το λόγο του Θεού μέσα στην καρδιά τους. Είναι όλοι όσοι εργάζονται με υπομονή, πίστη, αγάπη και διάκριση, έργα καλά και αγαθά προς «δόξαν Θεού και ανθρώπων».
«Ο σπόρος εστίν ο λόγος του Θεού». Ο θεϊκός λόγος που είναι ανώτερος και σοφότερος από κάθε ανθρώπινο λόγο.
Ο λόγος του Θεού είναι ο μοναδικός λόγος που ξεπερνάει και εκμηδενίζει κάθε κοσμική θεωρία και κάθε ανθρώπινη φιλοσοφία.
Ο λόγος του Θεού είναι ο μόνος λόγος που φωτίζει το σκοτάδι της ψυχής του ανθρώπου.
Ο λόγος του Κυρίου Ιησού Χριστού αποτελεί το ισχυρότατο και εντονότατο φως που ξεπερνάει όλα τα «φώτα» του κόσμου τούτου, που… «Ήταν φώτα, χίλια φώτα, μα δεν ήτανε το φώς» όπως τόσο γλαφυρά διατυπώνει με την ποιητική γραφίδα του ο Γιώργος Βερίτης.
Ο λόγος του Χριστού είναι «ο λόγος του Λόγου και αποτελεί την αγαθή σπορά στον κόσμο».
Ο Επίσκοπος Φαναρίου Αγαθάγγελος αναφέρει για την παραβολή του Σπορέως: «Η παραβολή του Σπορέως διαπραγματεύεται το μυστήριο της Βασιλείας του Θεού και αναγγέλλει τον λόγο του Θεού. Από την ώρα που γίνεται η σπορά μέχρι την εποχή του θερισμού μεσολαβεί αρκετός χρόνος. Αυτός ο χρόνος έχει μεγάλη σημασία, γιατί φανερώνει αφ΄ενός μεν ότι ο Θεός παρέχει χρόνο στον καθένα να καλλιεργήσει στην καρδιά του τον λόγο του Θεού και να τον καταστήσει καρποφόρο, αφ΄ ετέρου δε την εσχατολογική διάσταση της παραβολής, αφού ο θερισμός είναι η εικόνα της τελικής κρίσεως και της αιώνιας Βασιλείας του Θεού. Επίσης, το γεγονός ότι ο σπόρος σπείρεται στο έδαφος και δίνει την εντύπωση ότι χάνεται, συμβολίζει ακόμα και το γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου, που οδηγεί προς την κοινή Ανάσταση την εποχή του εσχατολογικού θερισμού».
Ο λόγος του Θεού είναι πανίσχυρος. Ο λόγος του Θεού είναι ζωντανός. Ο λόγος του Θεού είναι καλύτερος από κάθε δίκοπο μαχαίρι και εισχωρεί στα πιο βαθιά μέρη του ψυχικού και σωματικού κόσμου του ανθρώπου, τονίζει ο μεγάλος Απόστολος των εθνών Παύλος : «Ζών γαρ ο λόγος του Θεού και ενεργής και τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον και διϊκνούμενος άχρι μερισμού ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών».
Ο λόγος του Θεού είναι μοναδικός γιατί προέρχεται από Εκείνον που έχει αποδείξει ότι είναι η Οδός, η Αλήθεια, η Ζωή αλλά και το Φως του κόσμου.
Ο λόγος του Χριστού είναι ο αναλλοίωτος και αιώνιος λόγος του Θεού τον οποίον ουδείς δύναται να αντικαταστήσει ή να απορρίψει.
Τα λόγια του Θεού, λέει ο Ψαλμωδός Δαβίδ, είναι «ο λύχνος που φωτίζει τα βήματά μου και το φως που διαλύει τα σκοτάδια στους δρόμους της ζωής».
Αγαπητοί μου.
Η μεγάλη διακονία των Αποστόλων του Κυρίου, αλλά και όλων των σύγχρονων μαθητών Του, είναι η σπορά του λόγου του Θεού στους ανθρώπους. Δηλαδή, η διάδοση των λόγων του Ευαγγελίου εις πάντα τα έθνη.
Γιʼ αυτό, ας φροντίσουμε να καλλιεργήσουμε το έδαφος της ψυχής και της καρδιάς μας για να μη μείνει ακανθώδες και πετρώδες.
Ας φροντίσουμε ώστε η διδασκαλία του Χριστού να βρει τη γόνιμη γη που θα καρποφορήσει και θα προσφέρει «εκατονταπλασίονα καρπόν».
Έτσι, θα υπάρξουμε γνήσιοι απόστολοι και ποιητές των λόγων του Λόγου και όχι απλοί και αδιάφοροι ακροατές.
Έτσι, θα προσφέρουμε καρπό από τη δική μας «αγαθή γη».
Γένοιτο!