Κυριακή Ι΄ Λουκά
(Λουκά ιγ΄ 10 – 17)
Σήμερα, ο Ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρεται στη συνάντηση του Χριστού με μια γυναίκα που επί δεκαοκτώ χρόνια ταλαιπωρείται εξαιτίας μιας δύσκολης και επίπονης ασθένειας.
Είναι Σάββατο… και ο Κύριος βρίσκεται μέσα σε μια συναγωγή για να μιλήσει και να διδάξει.
Εκεί, στη συναγωγή, βρίσκεται και μια γυναίκα βασανισμένη από μια ασθένεια που την ταλαιπωρεί και την κρατάει με κυρτωμένο το σώμα για δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια, η οποία παρακολουθεί το κήρυγμα του Ιησού και αναγνωρίζει στο πρόσωπό Του τον Σωτήρα και Λυτρωτή.
Ο Χριστός βλέπει την ταλαιπωρημένη γυναίκα και την πλησιάζει. Γνωρίζει ότι η ασθένειά της οφείλεται στην επήρεια του διαβόλου, ο οποίος την κρατάει με αυτό τον τρόπο δέσμια.
Ο Κύριος απλώνει τα χέρια Του, την αγγίζει και με πολλή αγάπη της απευθύνεται : «Γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου». Η γυναίκα βρίσκει την ίαση που αναζητά. Το σώμα της επανήλθε σε όρθια στάση και η ίδια με μεγάλη χαρά δοξάζει τον Θεό γι’αυτή τη μεγάλη ευεργεσία.
Όμως, η χαρά που προκλήθηκε από τη θαυματουργική ενέργεια του Ιησού μολύνθηκε από το φθόνο και την κακία που γέμισε την καρδιά του αρχισυναγώγου, ο οποίος αγανάκτησε διότι θεώρησε πως με αυτή την ενέργεια ο Κύριος κατήργησε την αργία του Σαββάτου.
Ο αρχισυνάγωγος αποδείχθηκε τυπολάτρης, φορμαλιστής: «Έξι ημέρες έχει ο άνθρωπος στη διάθεσή του κατά τις οποίες έχει το δικαίωμα να εργάζεται, δεν επιτρέπεται την ημέρα του Σαββάτου!».
Ο Ιησούς ενώπιον αυτής της προκλητικής, απάνθρωπης και φαρισαϊκής στάσης του αρχισυναγώγου απαντά δυναμικά και δε διστάζει να τον χαρακτηρίσει … υποκριτή! Ο Ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει συγκεκριμένα στο κείμενό του: «ὑποκριτά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει; Ταύτην δέ, θυγατέρα Ἀβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου;».
Ο Χριστός επιθυμεί να θεραπεύσει το πλάσμα Του και να φανερώσει την αλήθεια της διδασκαλίας Του, δηλαδή να αποδείξει ότι η αγάπη υπερβαίνει την όποια τυπικότητα και κάθε κανόνα και ότι η θεραπεία ενός ταλαιπωρημένου ανθρώπου είναι πάνω από την οποιαδήποτε θεσμοθετημένη αργία. Άλλωστε, η αργία έχει καθιερωθεί και υπάρχει για να αναπαύεται ο άνθρωπος και να λατρεύεται ο Θεός.
Η αγάπη και η αλήθεια έχουν ως πηγή ένα και μοναδικό πρόσωπο, τον Κύριο Ιησού Χριστό που προσφέρει απλόχερα κάθε ευλογία χωρίς να περιμένει καμία ανταπόδοση.
Ο αρχισυνάγωγος κρύβεται σκοπίμως πίσω από τις εντολές του Μωσαϊκού Νόμου. Μεγάλος υποκριτής! Προσπαθεί να χρησιμοποιήσει το Νόμο για να καλύψει την προσωπική του εμπάθεια για το πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού.
Ο αρχισυνάγωγος δεν επιθυμεί να δει το θαύμα του Θεού, την ευεργεσία του Χριστού και αποδεικνύεται «δαιμονιώδης και κτηνώδης». Επιλέγει να κινηθεί εκτός Θεού και η κατάστασή του χάνεται… «Νοῦς γάρ ἀποστάς τοῦ Θεοῦ, ἤ κτηνώδης γίνεται ἤ δαιμονιώδης», όπως αναφέρει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.
Ο αρχισυνάγωγος δεν είναι ταπεινός, δεν έχει αυτογνωσία, δεν είναι επιεικής. Η αγάπη απουσιάζει από την καρδιά του και ο φθόνος που αισθάνεται για τους συνανθρώπους του έχει αλλοιώσει την ύπαρξή του και τον έχει οδηγήσει σε μια παρά φύση κατάσταση, δηλαδή στη φθορά και στο ζόφο της πλάνης.
Ο Κύριος τονίζει ότι η συγκεκριμένη γυναίκα έπασχε από πολυετή ασθένεια που είχε δαιμονική προέλευση: «ταύτην δέ, θυγατέρα Ἀβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη». Προφανώς, η γυναίκα αυτή είχε απομακρυνθεί από τον Θεό. Ίσως είχε καταλήξει δούλη του διαβόλου και των παθών της και γιʼαυτό να αρρώστησε, όμως ο Θεός δεν την άφησε μόνη και αβοήθητη, όπως ήθελε ο αρχισυνάγωγος.
Αυτή είναι η πνευματική περιπέτεια του ανθρώπου που απομακρύνεται από τη Χάρη και την ευλογία του Θεού.
Η πτώση της γυναίκας έφερε την αμαρτία και την ασθένεια στη ζωή της, ενώ η αναγνώριση και η αποδοχή του προσώπου του Κυρίου της χάρισε την ίαση, τη μεταμόρφωση και τη σωτηρία.
Η θεϊκή δύναμη και η Χάρη του Κυρίου την «αλλοίωσαν» και την αποκατέστησαν όρθια σωματικά και ψυχικά.
Δυστυχώς, ο αρχισυνάγωγος παρέμεινε στο γράμμα του Νόμου, κρίνοντας και κατακρίνοντας τη θεραπευτική πράξη του Χριστού, αρνούμενος το έργο της αγάπης του Θεού.
Ο αρχισυνάγωγος παρέμεινε δούλος του υποκριτικού χαρακτήρα του, μνησίκακος, εκδικητικός, άπονος και αφιλάνθρωπος, υπηρέτης μιας άρρωστης πνευματικής ζωής.
Αγαπητοί μου.
Ας απορρίψουμε το παράδειγμα του απαράδεκτου αρχισυναγώγου της σημερινής Ευαγγελικής διηγήσεως.
Ας επιστρέψουμε στον πραγματικό εαυτό μας ακολουθώντας μια αυστηρή πνευματική ενδοσκόπηση που θα μας απομακρύνει από τη δαιμονική τυπολατρία και τη μισητή υποκρισία.
Ας αφήσουμε τον εαυτό μας να αισθανθεί «έσχατος των πάντων».
Έτσι, θα διαπιστώσουμε και θα καταλάβουμε εάν η πνευματική μας κατάσταση εμπνέεται από την αγάπη του Κυρίου Ιησού Χριστού ή από την υποκρισία του ανάγωγου απέναντι στον Θεό και στους ανθρώπους αρχισυναγώγου.
Ο Αρχιμανδρίτης Δημήτριος Πολιτάκης είναι ιεροκήρυκας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης