Σήμερα, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης κάνει λόγο για έναν άνθρωπο παράλυτο που επί τριάντα οκτώ χρόνια περίμενε καρτερικά τη θεραπεία του.
Σήμερα, ο Ιωάννης μας παρουσιάζει έναν ταλαιπωρημένο και παραμελημένο άνθρωπο που βρίσκεται ξαπλωμένος επάνω στο κρεβάτι του πόνου, κοντά στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά.
Σε αυτό το μέρος, κοντά στην προβατική πύλη των Ιεροσολύμων, την πύλη από την οποία περνούσαν και πλένονταν τα πρόβατα που προορίζονταν για θυσία, περίμενε στωικά επί έτη πολλά και βίωνε το δικό του πόνο, το δράμα της παραλυσίας του.
Ο παράλυτος ζούσε με την ελπίδα της μεγάλης συνάντησης. Της συνάντησης με Εκείνον που δε θα τον προσπερνούσε όπως οι υπόλοιποι συνάνθρωποί του αδιαφορώντας για το πρόβλημά του.
Η κολυμβήθρα είχε πέντε στοές. Εκεί, σύχναζαν πολλοί ασθενείς που περίμεναν την ξαφνική εμφάνιση του αγγέλου ο οποίος ανακάτευε το νερό : «Αγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσε τὸ ὕδωρ·» και όποιος έπεφτε πρώτος μέσα θεραπευόταν από κάθε ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε : «ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι».
Ο Ιησούς Χριστός βρίσκεται εκεί, το βλέμμα Του πέφτει πάνω στον παράλυτο που κείτεται δίπλα στην κολυμβήθρα και αμέσως τον πλησιάζει και αρχίζει ένα σύντομο αλλά γόνιμο διάλογο μαζί του.
Ο Κύριος του απευθύνει ένα παράξενο ερώτημα: «θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;». Όντως, παράξενη αυτή η ερώτηση του Χριστού. Ποιος άνθρωπος δεν επιθυμεί να θεραπευτεί από μια ασθένεια;
Ο Χριστός με αυτό το ερώτημά Του επιθυμεί να φανερώσει και να αποδείξει ότι σέβεται απόλυτα την ελευθερία του ανθρώπου και ότι δεν επιθυμεί να παρέμβει στη ζωή του ασθενή χωρίς τη συγκατάθεσή του.
Ο παράλυτος απαντάει στην ερώτηση του Ιησού και του λέει πως το πρόβλημά του είναι η φοβερή αδιαφορία των συνανθρώπων του, η σκληρή μοναξιά του: «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν».
Ο παράλυτος βιώνει την αδιαφορία και τη σκληρότητα των άσπλαχνων συνανθρώπων του, της κοινωνίας που τον αποφεύγει και τον απορρίπτει, όλων εκείνων που δεν τον πλησιάζουν για να του δώσουν το «σπρώξιμο» που χρειάζεται για να πέσει μέσα στο νερό την κατάλληλη στιγμή.
Ο Χριστός ακούει τον άνθρωπο προσεκτικά και τον ενδυναμώνει ψυχικά. Τον προστάζει να σηκωθεί αμέσως από το κρεβάτι του πόνου και να περπατήσει ελεύθερος σε μια νέα ζωή.
Ο Κύριος θεράπευσε τον παράλυτο μόνο με ένα λόγο Του και η θεραπεία δεν είναι μόνο σωματική αλλά και ψυχική.
Ο Κύριος γνωρίζει ότι αυτός ο άνθρωπος έχει περιέλθει σε αυτή την κατάσταση εξαιτίας της άστατης και αμαρτωλής ζωής του, γι’ αυτό του λέει: «μηκέτι ἁμάρτανε», από σήμερα μην αμαρτήσεις ξανά.
Ο παράλυτος αμέσως σηκώνεται από το κρεβάτι του. Φεύγει χαρούμενος, περπατάει ξανά μετά από τόσα πολλά χρόνια, υγιής και δυνατός.
Όμως, υπάρχουν και κάποιοι που παρακολουθούν το γεγονός της συνάντησης του Κυρίου με τον παράλυτο, οι τυφλωμένοι από το μίσος κατά του Ιησού Ιουδαίοι.
Οι υποκριτές Ιουδαίοι οι οποίοι δε βλέπουν τη θεραπεία αυτή ως ευεργεσία προς έναν άνθρωπο που ταλαιπωρείται τριάντα οκτώ χρόνια.
Οι υποκριτές και προκλητικοί Ιουδαίοι που επιπλήττουν έντονα τον παράλυτο θυμίζοντάς του το Νόμο: «Σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον».
Οι αφιλόστοργοι και τυπολάτρες Ιουδαίοι που αδιαφορούν εντελώς γιʼ αυτόν τον άνθρωπο όσο βρίσκεται στο κρεβάτι του πόνου.
Οι δήθεν θρησκευόμενοι Ιουδαίοι που δεν έκαναν ποτέ τίποτα για να τον βοηθήσουν και τώρα που θεραπεύτηκε έφτασαν στο σημείο να τον ελέγξουν και να τον επιπλήξουν, επειδή κουβαλάει στους ώμους το κρεβάτι του την ημέρα του Σαββάτου και πηγαίνει στο σπίτι του.
Ο παράλυτος με την απάντηση που δίνει στον Ιησού Χριστό: «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω», απαντάει σε όλους τους ανθρώπους και δίνει ένα δυνατό χαστούκι σε όλους τους λεγόμενους Χριστιανούς, όλων των εποχών, γιατί καυτηριάζει και ελέγχει την αδιαφορία, τη σκληροκαρδία, την ψεύτικη θρησκευτικότητα και την αστοργία της κοινωνίας που τάχα θρησκεύει.
Ο Χριστός έρχεται ως Ιατρός και θεραπεύει ψυχοσωματικά τον παράλυτο και τον ελευθερώνει τελείως από το βάρος των λαθών και των αστοχιών του που τον έχουν φέρει σε αυτή την τραγική κατάσταση της παραλυσίας.
Αγαπητοί μου.
Ο παραμελημένος, πονεμένος και αδικημένος παράλυτος της σημερινής Ευαγγελικής διήγησης είχε ως μοναδικούς φίλους μέσα στη σκληρή καθημερινότητά του την υπομονή, την ελπίδα, την πίστη και την προσευχή.
Αυτοί οι μονάκριβοι φίλοι δεν τον απογοήτευσαν ποτέ, αντιθέτως τον οδήγησαν στη θεραπεία του.
Ο απογοητευμένος με την ανθρώπινη κοινωνία παράλυτος δεν κατηγόρησε ποτέ κανέναν από εκείνους που του έπαιρναν τη σειρά και έπεφταν πρώτοι μέσα στην κολυμβήθρα, ούτε εκείνους που παρακαλούσε για να τον βοηθήσουν να φτάσει στο νερό. Τα χείλη του δεν ψέλλισαν ποτέ λόγο πικρό για όλους αυτούς. Ένα παράπονο είχε μόνο : «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν».
Ένα «παράπονο γλυκό» είχε μόνο, ανθρώπινο και ευγενικό. Ένα παράπονο που έγινε αίτημα συνάντησης με το Μεγάλο Ιατρό τον Κύριο Ιησού Χριστό.
Γι’ αυτό, ας μη φοβηθούμε ποτέ την απόρριψη του κόσμου, ούτε τη μοναξιά που δημιουργεί η απογοήτευση από την απάνθρωπη και τρομερή αδιαφορία των συνανθρώπων μας.
Ας αποκτήσουμε την υπομονή του παραλύτου, την πίστη του για τη θεραπεία, την ελπίδα του για ένα καλύτερο αύριο.
Ας σιωπήσουμε στις προκλήσεις των «ευσεβών Ιουδαίων» και ας αντιμετωπίσουμε κάθε δοκιμασία με το πιο δυνατό όπλο που μας έχει χαρίσει ο Θεός, την προσευχή.
Έτσι, η θεραπεία θα είναι βεβαία.