Τό προμήνυμα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ κόσμῳ καί τήν δημιουργία τῆς ἀνθρωπίνης θέσεως ἐν αὐτῇ σκιαγραφεῖ ἡ σωτηριολογική ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως, ἡ ὁποία συνδέεται ἀδιασπάστως μετά τῆς ἑορτῆς τῆς Πεντηκοστῆς κατά τόν λειτουργιολόγο Baumstark, καθόσον, ἐάν δέν ἀνήρχετο εἰς τούς οὐρανούς ὁ Κύριος, δέν θά ἐκπληροῦτο ἡ ἐπαγγελία εἰς τούς μαθητάς Του περί τῆς ἀποστολῆς τοῦ Παναγίου Πνεύματος.
Ὁ Κύριος ἀνυψώνει εἰς τόν θρόνο τῆς θεότητος διά τῆς λυτρωτικῆς Του πορείας τήν πλήρη ἀνακαίνιση, ἀνάπλαση καί ἀφθαρτοποίηση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, «ὥσπερ κατῆλθεν οὐ μεταβάς, ἀλλά συγκαταβάς, οὕτως ἐπανέρχεται πάλιν, οὐ τῇ θεότητι μεταβαίνων, ἀλλ’ ἐνθρονίζων ἄνω τήν ἡμετέραν, ἥν ἀνέλαβε φύσιν», κατά τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶ. Καθιστᾶ, δηλαδή, «τό ὁμόθρονον ὡς ὁμόθεον τό ἡμέτερον φύραμα». Ἄνοδος τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν οὐρανοῖς «ἵνα θεαθῇ τήν δόξαν αὐτοῦ». Προεικονίζεται ἡ ἔνδοξος ἔλευσίς Του κατά τήν ἡμέραν τῆς κρίσεως. Τό παρόδοξον καθίσταται λογικόν, διότι οἱ μαθηταί ἐχαροποιήθησαν ἐκ τοῦ γεγονότος τῆς Ἀναλήψεως.
Ὁ ἠγαπημένος διδάσκαλος δέν θά ἦτο παρών, θά ὑπῆρχε ὅμως ὁ Παράκλητος «τό πνεῦμα τῆς ἀληθείας», τό ὁποῖον θά παραμένει αἰωνίως καί ἐν τῷ παρόντι καί ἐν τῷ μέλλοντι. Ἡ ἐνισχυτική ἐπίσκεψίς Του θά ἐνδυνάμωνε τούς μαθητάς εἰς τό δαιδαλῶδες ἔργον τῆς κηρύξεως τοῦ εὐαγγελίου «πάσῃ τῇ κτίσει» τῆς ἐν σπαργάνοις τότε θρησκείας. Ὁ Κύριος ὡς δεδοξασμένος θεάνθρωπος μετέχει ταυτοχρόνως τοῦ κτιστοῦ καί ἀκτίστου, καθιστάμενος ὡς σωτήριος σύνδεσμος δημιουργίας καί δημιουργημάτων.
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἀναλύων τό θεῖον γεγονός τῆς Ἀναλήψεως λέγει ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος βαδίσας τήν οὐράνιον ὁδόν, ἀφοῦ κατέβαλε τόν θάνατον, ἀφοῦ συνέτριψε τήν ἁμαρτίαν, ἀφοῦ κατετρόπωσε τούς δαίμονας, ἀφοῦ ἐξεδίωξε τήν πλάνη, ἔδωκε εἰς τόν ἄνθρωπον «ἐνέχυρον σωτηρίας». Ἡ νεφέλη ὡς σύμβολον δυνάμεως καί παρουσίας τοῦ Θεοῦ θά ἐπανεμφανισθεῖ καί εἰς πάντα ἄνθρωπον διά τῆς προϋποθέσεως τῆς ἀκραδάντου πίστεως εἰς τό πρόσωπον τοῦ Κυρίου, ὡς διαβεβαιοῖ ὁ θεῖος Παῦλος εἰς τήν πρώτην ἐπιστολήν του πρός Θεσσαλονικεῖς «ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα..» (Δ΄,17).
Ἡ Ἀνάληψις, ὡς προείπομεν, προαναγγέλλει τήν Δευτέραν Παρουσίαν, μᾶς δίδει ἐνίσχυσιν εἰς τήν θεολογικήν μας σκέψιν ὅτι, ἀφοῦ ἀναμένομε τόν δικαιοκρίτην, πρέπει εἰς τό διηνεκές νά ἔχομε συντετριμμένην καρδίαν, διά νά γευθῶμεν τήν εἰρήνη τῆς συμφιλιώσεως πρό τοῦ τέλους καί νά μεταβάλλωμεν τόν ἐπί γῆς χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν εἰς καιρόν χρηστότητος Κυρίου.
Τεράστια μηνύματα ἐξάγονται ἐκ τοῦ θείου γεγονότος τῆς Ἀναλήψεως, ἔχοντα διά τήν Ἐκκλησία θεολογικές και σωτηριολογικές παραμέτρους. Ὁ Παῦλος τονίζει ἐξόχως τήν θείαν εὐλογίαν, τήν ὁποίαν θά λάβουν «οἱ κεκλημένοι τῆς οὐρανίου κληρονομίας» (Ἑβρ.9,15). Ἡ συνείδησις τῆς Ἐκκλησίας κυριαρχεῖται ὑπό τῆς σκέψεως ὅτι ὁ Κύριος «ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ» (Μαρκ.16,19) «ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» (Ἐφ. α΄ 20) καί ὅτι «ὁ Θεός αὐτόν ὑπερύψωσε καί ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα» (Φιλιπ. β΄ 9) παρατηρεῖ ὁ ἀοίδιμος καθηγητής Εὐάγγελος Θεοδώρου.
«Ἡ Ἀνάληψις ἀποτελεῖ ἑορτασμό τοῦ ἀνοίγματος τοῦ οὐρανοῦ στούς ἀνθρώπους, τοῦ οὐρανοῦ ὡς τοῦ νέου καί αἰωνίου οἴκου, τοῦ οὐρανοῦ ὡς τῆς ἀληθινῆς μας πατρίδος. Ἐν αὐτῷ μᾶς ἀποκαλύπτεται ὁ σκοπός, τό νόημα καί ἡ ἐσχάτη χαρά τῆς ζωῆς μας. Ἀτενίζοντας τή θεϊκή σάρκα νά ἀνέρχεται στόν οὐρανό ἐν φωνῇ σάλπιγγος, λέω στόν ἑαυτό μου καί στόν κόσμο· ἐδῶ βρίσκεται ἡ ἀλήθεια γιά τόν κόσμο καί τόν ἄνθρωπο, ἐδῶ εἶναι ἡ ζωή, στήν ὁποία ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ ἀπό τήν αἰωνιότητα» (fr. Alexander Schmemann).