Τρίτη 19 Μαρτίου 2024 | 16:03

Μνήμη Λεοντίου (Ούτως ειπείν, η αναγκαιότητα της συνέπειας)

Του ιδίου συγγραφέα:

Συμπληρώνονται αυτές τις ημέρες, 24 Νοεμβρίου ήταν, δεκαοκτώ χρόνια από εκείνο το κυριακάτικο πρωϊνό, όπου ο εξουθενωμένος, ψυχή τε και σώματι, Επίσκοπος Κερνίτσης Λεόντιος, (Μαρκόπουλος), παραδόθηκε για πάντα στην Χάρη του Θεού.Ενδεχομένως, νεώτεροι κληρικοί και πιστοί να αγνοούν την ύπαρξη του. Να μην γνωρίζουν ούτε ποιος ήταν, ούτε πως και από που διακόνησε την Εκκλησία, ούτε το ποτήριο της πικρίας που γεύτηκε.


Αυτό, όμως, που δεν εντοπίζεται με “κλικ” είναι κάτι βαθύτερα προσδιοριστικό. Αυτό, που δεν σημαίνεται με ακριβείς χαρακτηρισμούς, δεν αποδίδεται περιγραφικά και αποτελεί μόνο αποτέλεσμα υπαρκτού συσχετισμού. Δηλαδή, ο Λεόντιος ήταν αυτό και αυτό, όχι γιατί κάπου γράφτηκε, ειπώθηκε ή κέρδισε τις εντυπώσεις, αλλά γιατί κάποιοι το έζησαν.


Ορισμένοι -πολλοί στην αρχή, λίγοι στο τέλος- σχετίστηκαν με τον π. Λεόντιο, τον “Υπουργό Οικονομικών”, της Εκκλησίας, τον Θεοφιλέστατο, τον ημέτερο “παππού”, και βίωσαν αυτό το απλό, αλλά τόσο καθηλωτικά αγνό του χαρακτήρα του. Ένας χαρακτήρας που θα κούμπωνε το του Μενάνδρου, «Ως χαρίεν έστ’ άνθρωπος, όταν άνθρωπος η».Και οι σκέψεις, που καταγράφονται εδώ δεν προέκυψαν απλά από ευγνωμοσύνη ή διάθεση μνημοσυνιακής προβολής του εκλιπόντος Επίσκοπου. Γεννήθηκαν από μια αδήριτη αναγκαιότητα κατάδειξης μιας” άλλης” στάσης ζωής. Όχι να εξάρουμε ένα πρόσωπο, αλλά έναν τρόπο. Αυτό, δηλ. που μένει ουσιαστική παρακαταθήκη και πηγή έμπνευσης. Και αυτός ο τρόπος του Λεοντίου είχε όνομα και λεγόταν “συνέπεια”.

Ένας παπάς, ένας Δεσπότης συνεπής σε όλα. Από την αρχή της διακονίας του μέχρι την άνοδο και την πτώση του μέσα από μια παιδική απλότητα επιδείκνυε, συνάμα, μια αυστηρή και προσηλωμένη συνέπεια ως στάση ζωής.

Τα παραδείγματα πολλά. Θα σταθούμε μόνο σε δύο.Όταν κατείχε, για μια δεκαετία σχεδόν, την ευθυνοφόρα αλλά και κραταιά θέση του Διευθυντού των Οικονομικών της Εκκλησίας της Ελλάδος, που κακώς μεν ανθρωπίνως δε, θα μπορούσε να παρασυρθεί σε υστερικές μεγαλομανείες και κομπλεξικές συμπεριφορές, ουδέποτε ξέφυγε της ιερατικής και βαθιά αρχιερατικής του πορείας. Μάλλον θα ήταν προτιμότερο να πούμε, της μοναστικής του πορείας.Παρέμεινε, τα χρόνια της προσωπικής του “δόξας”, ανένδοτος ανούσιων και ξένων προκλήσεων στις οποίες άνθρωποι πολλοί, ξεχνώντας την καταγωγή, την ταυτότητα και το λειτούργημά τους, ενδίδουν. Ο Λεόντιος, όμως, στάθηκε βιβλικό παράδειγμα συνεπούς λευΐτου. Ανέπαφος κάθε τιμής και κολακείας, προβιβάστηκε με άριστα από τις πνευματικές “αλλοτριώσεις”, που πολλές φορές δημιουργούν η Αρχή και η Εξουσία.


Το δεύτερο, και εξίσου ισχυρό, αποτύπωμα συνέπειας έρχεται την επόμενη και καταληκτήρια πενταετία της ζωής του. Οταν, φαινομενικά και κοσμικά, από το ζενίθ κατακρεμνίζεται, (ή κατ’ ακρίβειαν “κρεμνίζουν”), στο ναδίρ. Είναι τα πέτρινα χρόνια όχι τόσο της σωματικής του δοκιμασίας, αλλά, κυρίως της δοκιμασίας της υπόληψης, της τιμής, της φήμης και του έργου του. Η γνωστή-άγνωστη δοκιμασία της λασπολογίας και του διασυρμού. Αυτού του καρκινώματος, που αλίμονο δεν εξέλιπε ποτε.


Ο κάποτε ισχυρός τώρα εναγόμενος. Βασταζόμενος μόνο από λίγους πλέον και ειλικρινείς ανθρώπους και κυρίως από την συνείδησή του, που ως φωνή Θεού, του υπαγόρευε την αλήθεια και το δίκιο του. Και παρόλο που εν ζωή δεν δικαιώθηκε ποτε -είναι βλέπεις αρχή δικαίου όχι μόνο να το έχεις αλλά και να σου αναγνωρίζεται- εν τούτοις και τότε, για πολλοστή φορά, υπέδειξε συνεπέστατη στάση ως κληρικός.


Ουδέποτε αγανάκτησε, ουδέποτε οργίστηκε κατά των πολεμίων του, ουδέποτε απομακρύνθηκε από την αγάπη, ουδέποτε αμφισβήτησε το σχέδιο του Θεού, ουδέποτε έχασε το βηματισμό του στο δύσκολο δρόμο της συνέπειας, που είχε συνειδητά επιλέξει.Και μπορεί να μην αξιώθηκε να γευτεί όσο ζούσε την δικαίωση του, (ή όποια έγινε ένα χρόνο μετά την κοίμησή του όπου και αθωώθηκε παμψηφεί από κάθε μομφή και κατηγορία), αξιώθηκε, όμως, τόσο από τις στιγμές κλέους όσο και από τις στιγμές οδύνης, να καταγραφεί στη συνείδηση όλων όσοι τον ζήσαμε,  ως ο Επίσκοπος της απλοϊκής, αλλά ακριβούς και σπάνιας συνέπειας.


Ας είναι η μνήμη του αιώνια αναπαυμένη εν μέσω των Αγίων και των Δικαίων της θριαμβεύουσας Εκκλησίας και ο ακριβοθώρητος τρόπος, που εκπλήρωσε το ανθρώπινο και ιερατικό του ζειν στη στρατευομένη Εκκλησία, σημείο αναφοράς και μίμησης όλων μας.


Αρχιμ. Δαμασκηνός Χρυσολωράς.

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ GOOGLE NEWS ΓΙΑ ΣΥΝΕΧΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ