Κατ’ αυτή την περίοδο της δοκιμασίας από την θανατηφόρα πανδημία οι ορθόδοξοι άνθρωποι με πόνο και ελπίδα παρακαλούμε τον Θεό να μας κυκλώσει με τη χάρη Του και να μας διαφυλάξει από κάθε κακό, να αναπαύσει τις ψυχές εκείνων που έφυγαν, να παρηγορήσει τους περιλειπόμενους, να ενισχύσει εκείνους που αγωνίζονται στην πρώτη γραμμή, να μας χαρίζει δύναμη και υπομονή, για να αντέχουμε.
Αυτή η διάθεση της προσευχής και της αγωνίας εκύκλωσε και τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο καθ’ όλες τις ημέρες της δοκιμασίας και της ασθένειάς του από τον covid 19. Αυθόρμητα απλοί άνθρωποι του λαού μας, των ιερέων μας, των μοναχών μας, ρωτούσαν με αγωνία, ψέλλιζαν λόγο προσευχής για την ταχεία ανάρρωση και την αποκατάσταση της υγείας του. Και αυτό, διότι τον νοιώθουν πατέρα, αδελφό, φίλο, δικό τους άνθρωπο. Μία ταπεινή φυσιογνωμία, έναν απλό άνθρωπο, που αγωνίζεται με τον δικό του ενεργώς ήσυχο τρόπο.
Όμως, δυστυχώς, κάποιοι «ασήμαντοι τύποι», κάποιοι, ως «μέτριες συμβατικότητες», στο όνομα μιάς «ατομικής συλλογικότητας, ασθενούς συνοδικότητας και ατομικού συμφέροντος», μετράνε και υπολογίζουν τον Αρχιεπίσκοπο ως εξουσία που διατηρεί και διαφυλάττει τα δικά τους προνόμια, που εξυπηρετεί τις δικές τους κτιστές σκοπιμότητες. Δεν είναι του παρόντος να αναλυθούν οι συνέπειες ενός τέτοιου είδους αήθους ήθους, μιάς τέτοιας νοοτροπίας που είναι σκόπιμη, αυθάδης, αλαζονική, ανόητη, αντιθεσμική, αδιάκριτη, θορυβώδης και πληγώνει θεσμούς και ανθρώπους.
Κατακλείοντας τις σκέψεις μου, παραλλάζω λίγο τα λόγια του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, από την Απολογία του στο Δικαστήριο, που τον δίκαζαν για προδοσία, τα οποία αφιερώνω και σε αυτούς που αγαπούν εν σιωπή και σε αυτούς που χρησιμοποιούν τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο: «Δεν θα φωνάξω. Θα αναφωνήσω με μία κραυγή μόνο τούτο τον λόγο: Άμα ο Θεός μούδωσε πίσω υγιή τον Αρχιεπίσκοπο, εγώ λέω σε όλους τους φίλους μου: Τώρα είμ’ ευτυχισμένος! Θα κρεμάσω το ράσο μου στο καρφί και θα πλαγιάσω στο κελλί μου ν’ αποθάνω ήσυχος κι ευχαριστημένος!».
Εις πολλά έτη, Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα!