Ας ελευθερωθούμε από τα λάθη για να θεραπευτούμε από τα πάθη.
Σήμερα παρακολουθήσαμε ένα διάλογο συγκλονιστικό μεταξύ του Κυρίου Ιησού Χριστού και μιας γυναίκας, της Σαμαρείτιδας.
Ο Ιησούς πορεύεται προς μια πόλη της Σαμάρειας που λεγόταν Συχάρ. Είναι μεσημέρι και Εκείνος κουρασμένος από την πεζοπορία σταματάει για να ξεκουραστεί κοντά σε ένα πηγάδι, λίγο έξω από την πόλη. Οι Μαθητές Του είναι και αυτοί ταλαιπωρημένοι, διψασμένοι και πεινασμένοι, όμως δε σταματούν, συνεχίζουν την πεζοπορία τους και πηγαίνουν στην πόλη να αγοράσουν τρόφιμα.
Ο Χριστός περιμένει τους Μαθητές Του να επιστρέψουν και στο σημείο όπου έχει σταματήσει, δίπλα από το πηγάδι, τον πλησιάζει μια γυναίκα που έχει έρθει για να αντλήσει νερό.
Ο Παντογνώστης Κύριος που γνωρίζει τα κρύφια των ανθρωπίνων καρδιών δε χάνει την ευκαιρία και ξεκινάει ένα διάλογο μαζί της, μια συνομιλία που θα αποτελέσει την απαρχή της σωτηρίας της γυναίκας και της απευθύνεται με τρεις λέξεις: «δός μοι πιεῖν».
Εκείνη ξαφνιάζεται, προβληματίζεται, ίσως και να ενοχλείται που ένας άνδρας Ιουδαίος της μιλάει και της ζητάει νερό, αφού ως γνωστό οι Ιουδαίοι μισούν τους Σαμαρείτες και δεν επιθυμούν να έχουν καμία σχέση με αυτούς.
Η γυναίκα ακούει το Χριστό προσεκτικά και απορεί: «πῶς σὺ Ἰουδαῖος ὢν παρ’ ἐμοῦ πιεῖν αἰτεῖς, οὔσης γυναικὸς Σαμαρείτιδος; οὐ γὰρ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις».
Ο Ιησούς Χριστός απευθύνεται στη Σαμαρείτιδα και κάνει λόγο για το νερό το «ζωντανό», για το νερό που δε στερεύει ποτέ, για το ύδωρ που έχει την ικανότητα να ξεδιψάσει κάθε άνθρωπο για πάντα. Ο Ιησούς ομιλεί για το ζωντανό νερό που καθαρίζει, δροσίζει, παρηγορεί και ζωοποιεί κάθε ανθρώπινη ψυχή.
Το δημιούργημα συναντάει τον Πλάστη, η γυναίκα συναντάει το Χριστό και ο Δημιουργός ταπεινώνεται μπροστά στο δημιούργημά Του που αγαπάει, σέβεται, τιμά και επιθυμεί να βοηθήσει.
Η συνάντηση του Χριστού με τη Σαμαρείτιδα πραγματοποιήθηκε στο φρέαρ του Ιακώβ και αποτελεί μια μεγάλη έκπληξη. Μια έκπληξη δικαιολογημένη αφού συναντάται το ανθρώπινο με το θεϊκό, το κτιστό με το άκτιστο και αιώνιο, το δημιούργημα με το Δημιουργό.
Ο Χριστός επιθυμεί να δώσει στη Σαμαρείτιδα το Άγιο Πνεύμα που είναι το Πνεύμα της ανεξάντλητης ζωής, το Πνεύμα της συγγνώμης, της δυνάμεως, της καθάρσεως, της γνώσεως, της αναψύξεως και της αγάπης.
Η Σαμαρείτιδα συγκλονίζεται και ακούει τον Ιησού με προσοχή, άλλωστε ο άγνωστος γι’ αυτήν Ιουδαίος γνωρίζει τα πάντα για τη ζωή της και αυτό την κάνει να αισθάνεται παράξενα.
Η Σαμαρείτιδα ενθουσιάζεται που ένας Ιουδαίος διαλέγεται με εκείνην που κατάγεται από τη Σαμάρεια.
Η γυναίκα ενθουσιάζεται και παραξενεύεται που ο Ιησούς της δίνει σημασία και συζητάει μαζί της, τη στιγμή που οι δήθεν «αναμάρτητοι» την αντιμετωπίζουν σαν διαβεβλημένη και αμαρτωλή.
Ενθουσιάζεται που ο Χριστός της αποκαλύπτει τα πάντα από τη ζωή της και προβληματίζεται από τους θεολογικούς λόγους Του που της φανερώνουν την υψηλότερη και βαθύτερη αλήθεια του Μεσσιανικού κηρύγματος και της αποστολής Του.
Η Σαμαρείτιδα εκπλήσσεται από την εμφάνιση του Ιουδαίου άνδρα που παραμερίζει τους ρατσιστικούς φραγμούς της ακοινωνησίας με τη φυλή της και διαλέγεται μαζί της.
Ο Χριστός της ζητάει νερό για να πιεί: «δος μοι πιείν» και εκείνη εκπλήσσεται και πριν ακόμη συνέλθει από την έκπληξη αυτή δοκιμάζει μια νέα μεγαλύτερη έκπληξη. Αυτός που της ζητάει νερό της λέει ότι έχει τη δύναμη και την ικανότητα να της προσφέρει ο Ίδιος το «ύδωρ το ζων».
Η Σαμαρείτιδα δεν καταλαβαίνει το νόημα των λόγων του Χριστού και του απαντάει: «Κύριε, το πηγάδι είναι βαθύ και εσύ δεν έχεις δοχείο, που θα βρεις το ύδωρ το ζων για να μου δώσεις; Μήπως είσαι ανώτερος από τον πατέρα μας Ιακώβ που μας έδωσε το πηγάδι και ήπιε από αυτό και ο ίδιος και τα παιδιά του και τα ζωντανά του;».
Ο Κύριος σέβεται την ελευθερία της και την αφήνει να βρει μόνη της την απάντηση στο ερώτημά της, έτσι έκανε πάντοτε ο Ιησούς. Ο Χριστός της μιλάει για το «ύδωρ το ζων» και δεν εννοεί το τρεχούμενο νερό που έχει διαφορά από το στάσιμο νερό του πηγαδιού, αλλά για την υπερφυσική πηγή που αναβλύζει την αιώνια ζωή.
Ο Ιησούς της εξηγεί ότι αυτός που θα δεχτεί να πιει από αυτό το νερό θα βιώσει την υγιή πνευματικότητα και θα γίνει πνευματοφόρος, θα οδηγηθεί δηλαδή στην εν Χριστώ και εν Αγίω Πνεύματι ζωή. Όποιος δοκιμάσει αυτό το νερό δε θα παραμείνει προσκολλημένος στον αισθητό κόσμο, ούτε θα ζει υποταγμένος στο νόμο της φθοράς και του θανάτου.
Η Σαμαρείτιδα δεν αντιλαμβάνεται τα υψηλά νοήματα των λόγων του άγνωστου γιʼ αυτήν Ιουδαίου. Η γυναίκα βλέπει κάποιον που διψάει και της ζητάει νερό, βλέπει μια ορατή πραγματικότητα και παρά τον περιπετειώδη και άστατο βίο της αισθάνεται το μεγαλείο της Χάριτος του Θεού που ενεργοποιεί μέσα στην ύπαρξή της τη βεβαιότητα της πίστης.
Η γυναίκα στην αρχή προβληματίστηκε, δίστασε να δώσει νερό στο Χριστό λόγω θρησκευτικότητας και καταγωγής, όμως έδειξε εμπιστοσύνη στα λόγια Του και Εκείνος της έδωσε αφορμές για βαθιές τομές στην ανθρώπινη ύπαρξή της.
Η Σαμαρείτιδα δε μπορεί να καταλάβει το νόημα των λόγων του Κυρίου. Εκείνος έχει την προοπτική της αιώνιας και αληθινής ζωής ενώ αυτή παραμένει έως εκείνη τη στιγμή στην προοπτική της προσωρινότητας.
Η ουσιαστική συνάντηση του Χριστού με τη Σαμαρείτιδα έγινε όταν Εκείνος της είπε να καλέσει τον άνδρα της, τότε εκείνη απάντησε ειλικρινά: «Δεν έχω άνδρα». Ο Χριστός δεν τη διέψευσε, ούτε την πρόσβαλε για τον αμαρτωλό βίο της που γνώριζε με κάθε λεπτομέρεια, αλλά της είπε: «Σωστά είπες πως δεν έχεις άνδρα γιατί είχες πέντε άνδρες, και αυτός που έχεις τώρα δεν είναι άνδρας σου».
Ο Κύριος αποκάλυψε στη γυναίκα μια νέα πραγματικότητα και φώτισε με τη Χάρη Του τη ζωή της και εκείνη αντιλήφθηκε ότι το πραγματικό πρόβλημά της δεν είναι η εξεύρεση και η μεταφορά νερού στην κατοικία της, αλλά η εσωτερική δίψα που έχει, η πνευματική δίψα την οποία πρέπει να αντιμετωπίσει.
Η Σαμαρείτιδα ξύπνησε από τον πνευματικό λήθαργό της και αντιλήφθηκε ότι ο Θεός είναι Πνεύμα και «δε λατρεύεται μονάχα στο βουνό», αλλά εν Πνεύματι και αληθεία : «Πνεύμα ο Θεός, και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν».
Ο Θεός είναι Πνεύμα και επιθυμεί λατρεία πνευματική από τους ανθρώπους, γιʼ αυτό και δεν πρέπει να παραδίδονται στις σωματικές τους αισθήσεις που τους μετατρέπουν σε δούλους των παθών και τους απενεργοποιούν κάθε πνευματική αίσθηση.
Αγαπητοί μου.
Ο λόγος του Χριστού προς τη Σαμαρείτιδα: «ὃς δι’ ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλὰ τὸ ὕδωρ ὃ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον» απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο, κάθε εποχής και δίνει απάντηση στο βασανιστικό ερώτημα της ύπαρξης.
Ο Ιησούς Χριστός αποκαλύπτεται στο δημιούργημά Του και προσφέρει τη μοναδική αλήθεια που σώζει κάθε άνθρωπο, ότι ο Ιησούς Χριστός ήρθε στον κόσμο και η Ενσάρκωσή Του δεν αποτελεί ένα διανόημα, αλλά τρόπο ζωής, απαρχή μιας νέας ζωής, της αιώνιας ζωής.
Η «απρόσεκτη» γυναίκα έκανε την επιλογή της, εγκατέλειψε τα έργα της αμαρτίας και αξιώθηκε να γίνει Ευαγγελίστρια και Μάρτυρας του Χριστού.
Η «σκοτεινή» και αμαρτωλή γυναίκα έγινε «Φωτεινή» και η Εκκλησία την τιμά ως «Ισαπόστολον και Μάρτυρα», αφού ελεύθερη και θεραπευμένη από πάθη και λάθη οδηγήθηκε στη θεογνωσία.
Άρα, υπάρχει η δυνατότητα επιλογής.
Γιʼ αυτό, ας ελευθερωθούμε από τα λάθη για να θεραπευτούμε από τα πάθη.
Έτσι, θα βαδίσουμε τη «φωτεινή οδό» που οδηγεί στο Φρέαρ που αναβλύζει «τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν». Το ύδωρ που θα μας αναδείξει σε φλογερούς κήρυκες της Βασιλείας του Θεού και θα αποκαταστήσει τη σχέση μας μαζί Του, ελκύοντας το άπειρο έλεος και τη Χάρη Του.