Κυριακή Θ΄ Λουκά
(Λουκά ιβ΄ 16 – 21)
Στη σημερινή Ευαγγελική διήγησή του ο Λουκάς αναφέρεται σε έναν άνθρωπο αρκετά ευκατάστατο, πλούσιο σε υλικά αγαθά, όμως ανικανοποίητο και μελαγχολικό γιατί δε μπορεί να χαρεί με όσα ο Θεός του έχει άφθονα δωρίσει.
Ο πλούσιος άνθρωπος παρόλο που έχει στην κατοχή του άπειρα αγαθά και θησαυρούς δε μπορεί να ηρεμήσει γιατί βασανίζεται διαρκώς από διάφορες σκέψεις. Καθημερινά σκέφτεται και προβληματίζεται που θα βρει χώρο να αποθηκεύσει το πλεόνασμα της υπερπαραγωγής των καρπών του, αφού οι αποθήκες του είναι μικρές σε χωρητικότητα και χρειάζεται μεγαλύτερος χώρος.
Όλες αυτές οι σκέψεις τον ταλαιπωρούν αφάνταστα και τον οδηγούν στην απόφαση να γκρεμίσει τις ήδη υπάρχουσες αποθήκες και να χτίσει μεγαλύτερες. Με αυτόν τον τρόπο πιστεύει ότι θα ικανοποιήσει την πλεονεξία και το πάθος του για τα υλικά αγαθά που τόσο πολύ αγαπά.
Όμως, ο Θεός που γνωρίζει τις σκέψεις του πλούσιου πλεονέκτη έχει άλλα σχέδια για εκείνον. Ανόητε του λέει, αυτήν τη νύχτα θα φύγεις από τον πρόσκαιρο τούτο κόσμο: «ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;».
Ανόητε πλούσιε, όλα όσα έχεις συνάξει στα χρηματοκιβώτια και στις αποθήκες σου, σε ποιόν θα μείνουν και αγωνιάς τόσο και μάλιστα πιστεύεις ότι θα ζήσεις πολλά χρόνια και θα τα απολαμβάνεις;
Άφρονα, άμυαλο, ανόητο, επιπόλαιο, χαρακτηρίζει τον πλούσιο ο Κύριος. Απερίσκεπτος και απρόσεκτος γιατί πιστεύει ότι, «δεν υπάρχει Θεός άρα όλα επιτρέπονται», όπως γράφει ο μεγάλος Ντοστογιέφσκι. Αλλά… δεν έχει σκεφτεί αυτό που λέει ο Κύριος στο τέλος της παραβολής, ότι αυτά παθαίνει όποιος θησαυρίζει σκεπτόμενος μόνο τον εαυτό του και δε φροντίζει να γίνει πλούσιος κατά Θεόν.
Ο Χριστός δεν κάνει λόγο για τον πλούτο του ανθρώπου. Ελέγχει την πλεονεξία του, τη σκληρότητα και την αλαζονεία του. Εν ολίγοις, η πλεονεξία του πλουσίου είναι η αμαρτία του και όχι ο πλούτος του.
Η πλεονεξία τον μετατρέπει σε δούλο των υλικών πραγμάτων, ανελεύθερο, δυστυχισμένο, μοναχικό, άσπλαχνο, φιλάργυρο, άφρονα και ανελεήμονα άνθρωπο.
Η πλεονεξία και η αλαζονεία τον απομακρύνουν τελείως από τον Θεό και τον μετατρέπουν σε «ειδωλολάτρη». Το ασυγκράτητο πάθος και η λατρεία που έχει για το χρήμα τον κάνει να αγνοεί παντελώς την ύπαρξη και την παρουσία του Θεού και των συνανθρώπων του.
Ας θυμηθούμε όμως τι λέει ο μεγάλος Απόστολος των εθνών Παύλος: «Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία» (Κολασ. γ΄ 5 – 7). Η πλεονεξία είναι ειδωλολατρία!
Ο Κύριος κατακρίνει την πρόθεση του πλουσίου να διαχειριστεί και να απολαύσει μόνος του τα υπάρχοντά του. Δεν κατακρίνει τον πλούτο του, δεν κατακρίνει τη χαρά του επειδή τα χωράφια του έδωσαν αρκετή σοδειά, δεν κατακρίνει τα υλικά αγαθά, άλλωστε όλα αυτά είναι δώρα του Θεού στη ζωή του ανθρώπου.
Ο άμυαλος πλούσιος δε μπορεί να καταλάβει ότι αυτά που έχει δεν τα κατέχει. Νομίζει ότι είναι ο μόνιμος ιδιοκτήτης τους και όχι ένας προσωρινός διαχειριστής. Έχει παραμερίσει εντελώς τον Θεό από την ύπαρξή του και εξαρτάται ολοκληρωτικά από τα υλικά, τα κτιστά, τα μάταια, τα πρόσκαιρα.
Η απόλυτη εξάρτηση από τα υλικά αγαθά του δημιουργεί μεγάλη ανασφάλεια, άγχος, ταραχή, αγωνία, φόβο και νομίζει ότι το παν είναι η διατήρηση και η απόλαυση όλων αυτών των πραγμάτων. Όμως, η πραγματική δύναμη δεν υπάρχει σε αυτά που έχουμε αλλά σε αυτό που είμαστε, στην ολοκληρωμένη προσωπικότητά μας.
Δυστυχώς, ο άνθρωπος κάθε εποχής κάνει ένα μεγάλο και τρομερό λάθος, πιστεύει πως όσο αποκτά περισσότερα υλικά πράγματα τόσο αποκτά και την ανάλογη δύναμη. Έχει ξεχάσει ότι όλοι οι άνθρωποι, μηδενός εξαιρουμένου, έχουμε τα ίδια δεδομένα απέναντι στη θλίψη, στη χαρά, στην ασθένεια και στο θάνατο και αυτή η δύναμη των πάσης φύσεως υλικών αγαθών είναι μια ψευδαίσθηση.
Ο θάνατος όμως δεν αποτελεί ψευδαίσθηση για τον άνθρωπο και είναι ξεκάθαρο και αποδεδειγμένο ότι δεν αποφεύγεται με τα χρήματα. Άρα, χρειάζεται πνευματική επαγρύπνηση.
Η αλαζονεία του πλουσίου της παραβολής τον καταδικάζει να ζει μέσα στο ψέμα του καιροσκοπισμού και της υποκρισίας και ξεχνάει πως όταν πεθάνει δε θα πάρει τίποτα μαζί του, ούτε το ίδιο το σώμα του.
Αυτό που δεν πέρασε ποτέ από τη σκέψη του πλουσίου είναι ότι ο πλούτος χωρίς Θεό αποτελεί απάτη, δυστυχία και θάνατο.
Η ζωή του ανθρώπου είναι μια πορεία προς τον Θεό και η σύντομη παρουσία του πάνω στη γη αποτελεί μια ευκαιρία που οφείλει να αξιοποιήσει για το δικό του καλό, στηριζόμενος πάντοτε στη Χάρη του Θεού.
Αγαπητοί μου.
Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ λέει : «Ο σκοπός του ανθρώπου είναι η απόκτηση των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος. Έτσι πλουτίζει πραγματικά! Όταν προσεύχεται, όταν μετανοεί, όταν λειτουργείται και περισσότερο όταν κοινωνεί των Αχράντων Μυστηρίων, όταν ζει δηλαδή το γεγονός της Εκκλησίας».
Η Εκκλησία του Χριστού χαρίζει στους πιστούς τον αληθινό πλούτο της που είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, το Πανάγιο Σώμα και το Πανάχραντο Αίμα Του, μέσα στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
Η Εκκλησία του Εσταυρωμένου και Αναστημένου Χριστού χαρίζει τον ανεξάντλητο πλούτο της σε όποιον πιστεύει στη δύναμη και στη Χάρη του Ιδρυτή της και εφαρμόζει πιστά τους λόγους και τα διδάγματά Του.
Η Εκκλησία χαρίζει στους ανθρώπους τον αιώνιο πλούτο της που δίνει νόημα και περιεχόμενο στην ιστορία και στο θάνατο. Ο πλούτος της είναι ο Ίδιος ο Χριστός, η Ζωή και το Φως του κόσμου.
Ας ακολουθήσουμε πιστά το μοναδικό και αιώνιο πρότυπο που είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου.
Ας αποφύγουμε τη δαιμονική πλεονεξία που μας τυφλώνει και μας μετατρέπει σε πρόσωπα απρόσωπα, αλαζόνες και ανελεήμονες.
Ας ακολουθήσουμε πιστά και ας εμπιστευθούμε τον Κύριο και Θεό μας για να μην ακούσουμε και εμείς, το της παραβολής… «ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;».