Με την πρέπουσα Εκκλησιαστική τάξη και μέσα σε κλίμα ιερής κατάνυξης, όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, τελέσθηκε ο Κατανυκτικός Εσπερινός της Συγγνώμης στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Ιλίου.
Χοροστάτησε ο Μητροπολίτης Ιλίου Αθηναγόρας, συμπαραστατούμενος από τον Πρωτοσύγκελο αρχιμανδρίτη Γαβριήλ Ασπρολούπο ενώ το παρών έδωσε πλειάδα ιερέων και εκατοντάδες πιστοί που κατέκλυσαν το ναό για να ζητήσουν συγχώρεση για την έναρξη της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Στη ομιλία του ο κ. Αθηναγόρας αναφέρθηκε στον τραύμα που φέρει το ανθρώπινο γένος που δεν είναι άλλο από τον χαμένο Παράδεισο αλλά και στην δυνατότητα που προσφέρει ο Χριστός με την Σάρκωσή Του να μας προσφέρει ένα νέο Παράδεισο.
Αναλύοντας στίχους από ένα ιδιόμελο του Κυριακάτικου όρθρου, παρουσίασε τις δύο αντίθετες έννοιες. Ο απωλεσθείς και ευρεθείς Παράδεισος.
Οἴμοι! ὁ Ἀδάμ, ἐν θρήνῳ κέκραγεν…..ὁ ποτὲ δόξαν ἀθανασίας ἠμφιεσμένος, τῆς νεκρώσεως τὴν δοράν, ὡς θνητὸς ἐλεεινῶς περιφέρω….Ἀλλὰ σὺ Φιλάνθρωπε, ὁ ἐκ γῆς δημιουργήσας με, εὐσπλαγχνίαν φορέσας, τῆς δουλείας τοῦ ἐχθροῦ, ἀνακάλεσαι καὶ σῶσόν με.
Η θεολογία της Εκκλησίας μας είναι τέτοια που, η καθημερινότητα της ζωής μας δεν απουσιάζει από την υμνολογία των ακολουθιών. Και αυτό διότι οι ποιητές των τροπαρίων δεν έγραφαν τους ύμνους για να εντυπωσιάσουν αλλά για να μας βοηθήσουν από που ξεκινήσαμε, που βρισκόμαστε και ποιά δυνατότητα έχουμε για να ξανακερδίσαμε ότι χάσαμε.
Έτσι στον ύμνο αυτό αναφέρεται ότι ο πρώτος Άνθρωπος ο Αδάμ δημιουργήθηκε για ένα σκοπό. Να ενδυθεί και να κερδίσει την αθανασία. Αν αυτή η δυνατότητα γινόταν πραγματικότητα, τότε θα ήταν δόξα. Η δόξα αυτή που μας χάριζε ο Θεός ήταν η ελευθερία και η αγάπη. Μας δημιουργεί ελεύθερα κτίσματα μέσα στον Παράδεισο με λογική και ελευθερία, πλασμένα κατ’ εικόνα Του. Και δίνει την δυνατότητα να κυριαρχήσουμε μέσα στον κόσμο, όπως ο Θεός κυριαρχεί στο Σύμπαν.
Η εξουσία έχει άμεση σχέση με την ελευθερία καθώς η κακή χρήση της ελευθερίας, η ασυδοσία, απομακρύνει την δυνατότητα της ολοκληρώσεως της δημιουργίας. Και μας δίνει και αγάπη. Γι αυτό αναζητάμε άνθρωπο να μας αγαπήσει και να τον αγαπήσουμε. Έφθαρησαν όμως και η ελευθερία και η αγάπη. Και από εκεί που ήμασταν ντυμένοι με την δόξα της αθανασίας, τώρα πια ήμαστε σαν ζητιάνοι που κυκλοφορούμε περιφέροντες “τῆς νεκρώσεως τὴν δοράν”, τους δερμάτινους χιτώνες που αναφέρει και ο Μωυσής στην Γένεση, που οδηγούν στη φθορά και στον θάνατο όμως μας προστατεύουν στην καθημερινότητα.
Και ο ποιητής που διαπιστώνει από που ξεκινήσαμε και που βρισκόμαστε, απευθύνεται στον Χριστό ζητώντας να ενδυθεί την ευσπλαχνία έτσι ώστε ο άνθρωπος που ζει στην φθορά να μπορεί να κερδίσει πάλι εκείνο που είχε και το κακοποίησε. Η ένδυση της ευσπλαχνίας είναι η σάρκωση Θεού την δική μας ύπαρξη για να είναι όμοιος με αυτούς που κατέβηκε για να σώσει, να μη μας παραθεωρίσει να δείξει την αγάπη του και να μας δεχθεί πάλι στην αγκαλιά Του. Αυτός ο Χριστός είναι η λύση του δικού μας δράματος. Για να γίνει πάλι το φτωχό μας σαρκίο μας, ικανό να δεχθεί την αιωνιότητα.
Η Εκκλησία μας κάθε χρόνο μας θυμίζει τον χαμένο παράδεισο γιατί είναι ένα κομβικό σημείο, είναι ένα τραύμα το ποιο φέρουμε στον ψυχισμό μας γιατί θέλουμε να ζήσουμε. Και μας ανοίγει μπροστά μας το νέο Παράδεισο. Τον χώρο της Εκκλησίας, τον λειτουργικό χώρο. Εκεί που ο Χριστός αδιάκοπα γεννάται, πάσχει, και προσφέρεται σε όλους προς βρώσιν, εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν την αιώνιον. Εκεί είναι ο χώρος της ευσπλαχνίας Του Θεού, η Θεία Λειτουργία. Ο καινούριος Παράδεισος που μετατρέπει τον χαμένο Παράδεισο σε πραγματικότητα.
Η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή έχει σκοπό να μας δώσει τη δυνατότητα να ξανακερδίσουμε τον Παράδεισο και να μας δείξει πως να ξανακουβεντιάσουμε με τον Θεό για να του ζητήσουμε να μας αφαιρέσει της νεκρώσεως την δοράν και να μας μάθει πάλι να αγαπούμε.
Φωτορεπορτάζ: Orthodoxia.Info
