Ὁ ἄνθρωπος ἔχει τήν ψευδαίσθηση ὅτι ὁ χρόνος διαθέτει μυστικές δυνάμεις πού διευθύνουν τή ροή εἰς τήν ζωή του, ὅτι τά πάντα καθορίζονται ἀπό μία δύναμη ἄφαντη εἰς τήν ἀνθρώπινη ὁρατότητα. Φοβᾶται τόν χρόνο, τό μηδέν, τό χάος. Ὁ χρόνος ὑπάρχει, διότι ὑπάρχει ὁ ἄνθρωπος. Χωρίς τόν ἄνθρωπο δέν ὑπάρχει χρόνος, ὅπως πρίν ἀπό τήν δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου ὑπῆρχε ἄβυσσος.
Ὁ ἄνθρωπος ὑπερίπταται τοῦ χρόνου. Ἱστορικά ἀναστήματα δέν κατελύθησαν ὑπό τοῦ χρόνου, ἐξαιρετικά δημιουργήματα δέν τά ἀφάνισε ὁ χρόνος, ἡρωικές πράξεις παρέμειναν στόν χωροχρόνο. Ὁ ἄνθρωπος πάντοτε θά νοσταλγῇ τό ἀόρατο μέλλον μέ καρτερικότητα καί χρονική ἐπιθυμία καλλιτερεύσεως τῆς ζωῆς του, λησμονώντας ὅτι ὁ χρόνος εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς δημιουργικῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ καί ὑπάρχει, διότι τόν θέλει ὁ ἄναρχος, ἀτελεύτητος καί ἐπέκεινα παντός χρόνου Θεός.
Ὁ ἄνθρωπος ὀφείλει τήν ἀξιοποίηση τοῦ χρόνου πρός δόξαν τοῦ αἰωνίου συμφέροντός του πρός «τό καλόν καί ἀγαθόν». Ὁ ἀκηλίδωτος καθρέπτης τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς πρέπει νά ἐξακολουθήσει νά παραμένῃ ἀκηλίδωτος ἐντός τοῦ χρόνου διά κανόνων τοῦ Αἰωνίου Ἀρχετύπου τοῦ Θεοῦ. Ἡ παραβολή τῆς ἀκάρπου συκῆς (Μαρκ.11,21) διδάσκει ὅτι ὁ Θεός δίδει ἔτη ζωῆς εἰς τόν ἄνθρωπο καί ἀναμένει τήν καρποφορία τῶν καλῶν τοῦ ἔργων. Αὐτό πρέπει νά προσμένῃ ὁ ἄνθρωπος ἀπό τόν χρόνο. Τό μέλλον μας ἐξαρτᾶται ἀπό τόν Δημιουργό τοῦ χρόνου, τόν Θεόν.
Τό νέο ἔτος εἶναι ἀκόμη μιά δωρεά τοῦ Ὑψίστου ἀλλά καί μιά εὐθύνη γιά τό πώς θά τό διαχειρισθοῦμε. Θά ἀνταποκριθοῦμε εἰς τήν «καλοῦσα φωνήν» ἤ «θά ἀναβάλλωμεν»; Ὁ χριστιανός πρέπει νά χρησιμοποιήσῃ τόν χρόνο γιά τήν οὐσιαστική ἀνανέωσίν του. Νά πραγματοποιηθῇ ἐντός του ἡ «καινή κτίσις». Ὄχι στό ξέφρενο κυνήγι φαντασιακῶν ἀναγκῶν, ἀλλά στήν πραγμάτωση τῆς ὀρθῆς σχέσεώς του μετά τοῦ Θεοῦ. Ὅσο περισσότερο κυνηγοῦμε εἰς τήν ἀπαρχή κάθε νέου ἔτους τήν εὐτυχία, τόσο θά καταλαμβανόμαστε ἀπό ἀβέβαιο φόβο ὅτι ποτέ δέν θά τήν ἀποκτήσουμε.
Ὁ Κύριος μᾶς ὑπενθυμίζει τόν ἀναπόφευκτο θάνατο καί τήν φθορά, αὐτή εἶναι ἡ ἄκανθα γιά νά μήν ὑποπέσουμε στό ἁμάρτημα τῆς ἀνευρέσεως τῆς τεχνηέντου εὐτυχίας. Εἴμεθα ριζωμένοι στήν αἰωνιότητα πέραν τοῦ παρελθόντος καί τοῦ μέλλοντος. Δέν φοβούμεθα, διότι τό παρόν μας εὑρίσκεται στήν αἰωνιότητα τοῦ Θεοῦ. {Ὁ ἄχρονος Πατήρ μᾶς καλεῖ : «Ἰδού ἕστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω» (Ἀποκ 3, 20).
Ἄν παραμερίζαμε τόν φόβο τοῦ χρόνου καί τόν κοιτάζαμε, θά βλέπαμε μιά τέτοια χαρά πού σίγουρα θά ἐννοούσαμε τό νόημα τῆς φευγαλέας καί μυστηριώδους λέξεως εὐτυχία πού ἀγωνιζόμεθα κάθε ἀπαρχή τοῦ νέου ἔτους νά τήν εὕρουμε καί νά τήν κατακτήσουμε.} (fr. Alexander Schmemann).
O Αρχιμανδρίτης Κωνσταντίνος Χαραλαμπόπουλος είναι Πρωτοσύγκελλος της Ι. Μητροπόλεως Κηφισίας