Κυριακή Γ΄ Νηστειών
Σταυροπροσκυνήσεως
(Εβραίους δ΄14 – ε΄6)
Στη σημερινή αποστολική περικοπή ο απόστολος Παύλος μας πληροφορεί για το αρχιερατικό αξίωμα του Κυρίου αλλά και για το θρόνο της χάριτος από τον οποίο μπορούμε να λάβουμε έλεος, χάρη και ανάπαυση συνειδήσεως, δηλαδή θεραπεία από τα τραύματα που προξενεί το βαρύ φορτίο της αμαρτίας στην ψυχή μας.
Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη οι αρχιερείς προέρχονταν από τη φυλή του Λευΐ και ήταν πρόσωπα που ξεχώριζαν από τους υπόλοιπους ανθρώπους, εξαιτίας του έργου που είχαν αναλάβει σύμφωνα με το Νόμο, δηλαδή την προσφορά των δώρων και της θυσίας προς τον Θεό για να συγχωρούνται οι αμαρτίες τους, αλλά και οι αμαρτίες όλου του λαού.
Την αρχιεροσύνη του Χριστού προτυπώνει ο Μελχισεδέκ, ο ιερέας και βασιλιάς της Σαλήμ, ένα πρόσωπο της Παλαιάς Διαθήκης του οποίου η καταγωγή αποσιωπάται για να φαίνεται απάτωρ και αμήτωρ δηλαδή αγενεαλόγητος, όπως ο Χριστός που είναι απάτωρ ως προς την ανθρώπινη φύση και αμήτωρ ως προς τη θεία φύση και άρα δε μπορεί να γενεαλογηθεί.
Εμείς, οι χριστιανοί, έχουμε μεγάλο Αρχιερέα ο οποίος έζησε ανάμεσά μας και προσέφερε δώρο και θυσία τον εαυτό Του για να μας λυτρώσει και να μας σώσει και διαρκώς συμπάσχει για το γένος των ανθρώπων αφού συνεχώς προσφέρει τον εαυτό Του και γίνεται θυσία, ως μόνος και αιώνιος Αρχιερέας, σε κάθε Θεία Λειτουργία.
Ο Θεός προσφέρει τη λύτρωση και τη σωτηρία σε κάθε πιστό που ομολογεί έργω και λόγω την αλήθεια της πίστεως του Χριστού, του μεγάλου Αρχιερέα και Βασιλέα της κτίσης. Με την ομολογία της αλήθειας η συνείδησή μας καθαρίζεται, γίνεται αγνή και απευθύνεται στο θρόνο του Θεού και ζητά το έλεός Του.
Η συνείδηση λοιπόν… Η συνείδηση είναι αυτή που ελέγχει τον άνθρωπο όταν περιπέσει σε σφάλματα.
Η συνείδηση είναι αυτή που κάνει τον άνθρωπο να αισθανθεί το βάρος της ενοχής όταν ξεστρατίσει και βαδίσει σε δρόμους που τον οδηγούν στην απώλεια, σε σκοτεινά μονοπάτια από τα οποία δύναται να επιστρέψει όπως λέει ο απόστολος Παύλος και να αποκτήσει ξανά ήρεμη ζωή και καθαρή συνείδηση.
Ο Θεός ήρθε, φανερώθηκε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε, μας απάλλαξε από τις τύψεις της συνειδήσεως και έστησε για χάρη μας ένα θρόνο υψηλό τον οποίον οφείλουμε να προσεγγίσουμε για να βρούμε έλεος και Χάρη, «Προσερχώμεθα οὖν μετά παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καί χάριν».
Ο θρόνος αυτός δεν είναι θρόνος δυναστείας και κοσμικής δύναμης, αλλά βάση, θρόνος που στερεώνεται επάνω σε αυτόν ο Σταυρός Του, που τον ποτίζει το Αίμα του Εσταυρωμένου Χριστού και τον μετατρέπει από ατιμωτικό όπλο και όργανο μαρτυρικής τιμωρίας και θανάτου, σε όπλο κατά του διαβόλου, τρόπαιο νίκης, θρόνο Χάριτος και σύμβολο Αναστάσεως.
Σε αυτόν το θρόνο, από τον οποίον αναβλύζει η πηγή του Ζώντος Ύδατος, προστρέχουν με λαχτάρα οι χριστιανοί όλων των αιώνων για να ξεδιψάσουν, για να χορτάσουν από τη Χάρη και την ουράνια χαρά που προσφέρει. Σε αυτόν το θρόνο προστρέχει κάθε πιστός και λαμβάνει δύναμη και γίνεται ισχυρός εν πολέμω.
Σε αυτόν το θρόνο του Σταυρού προσέτρεξαν οι Μάρτυρες, οι Όσιοι, οι Ομολογητές, οι Πατέρες, οι Ασκητές, όλοι οι άγιοι, γυναίκες και άνδρες και όλοι όσοι πέτυχαν την τελειότητα, την αγιότητα.
Τεράστια είναι η δύναμη που αναβλύζει από τον Σταυρό. Το σκοτάδι το μετατρέπει σε φως, το θάνατο σε ζωή, την αμαρτία σε καθαρότητα και λαμπρότητα, άλλωστε «Ὁ λόγος γὰρ ὁ τοῦ σταυροῦ… δύναμις Θεοῦ ἐστι».
Η δύναμη του Σταυρού είναι το καύχημά μας, η ασπίδα μας, η δική μας δύναμη που πρέπει να υπάρχει μέσα στην καρδιά μας για να υπάρξουμε κι εμείς απόστολοι του Χριστού σε ένα σύγχρονο κόσμο, για να αποτελέσουμε το άλας της γης, φως Χριστού για να φωτίσουμε σκοτισμένες διάνοιες, φωτισμένοι από τη Ζωοποιό δύναμή Του.
Σήμερα, ατενίζουμε τον Τίμιο Σταυρό και οφείλουμε να συμμετάσχουμε ενσυνείδητα στη σταυρική θυσία του Κυρίου. Σήμερα, βρισκόμαστε στο μέσον της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και η Εκκλησία μας καλεί να οπλισθούμε με θάρρος, γι’ αυτό μας παρουσιάζει τον Τίμιο Σταυρό υψωμένο στο κέντρο του ναού, για να τον θρονιάσουμε στο κέντρο της καρδιάς μας και να στηρίξουμε επάνω του ολόκληρη τη ζωή μας.
Σήμερα, ο Σταυρός του Χριστού μας καλεί να αναλογιστούμε την ευθύνη που έχουμε για τις όποιες ενέργειές μας, σκέψεις και πράξεις που ίσως έχουν λυπήσει τον συνάνθρωπό μας και τον Θεό.
Σήμερα, είναι καιρός ευπρόσδεκτος και ημέρα σωτηρίας, γι’ αυτό ας διώξουμε από πάνω μας τα έργα του σκότους και ας οπλισθούμε με τα όπλα του φωτός για να μην έχουμε την υποψία ότι σε κάτι λυπήσαμε τον Χριστό, μία υποψία που είχαν οι μαθητές μέσα στην ψυχή τους όταν κατά τον Μυστικό Δείπνο ο Κύριος τους είπε: «εἷς ἐξ ὑμῶν παραδώσει με» κι εκείνοι θορυβημένοι απάντησαν: «μήτι ἐγώ εἰμι, Κύριε;».
Αγαπητοί μου…
Ας στηριχθούμε πάνω στον Τίμιο Σταυρό που αποτελεί το αήττητο τρόπαιο της Εκκλησίας μας για να μπορέσουμε να μεταδώσουμε την αλήθεια της πίστεως σε έναν κόσμο που ζει και πορεύεται μέσα στο σκοτάδι της σύγχρονης, πολύμορφης και απελπιστικής υποδούλωσης.
Ας στραφούμε προς το μέσον του ναού και ας οδηγήσουμε την καρδιά μας, ολόκληρο τον εαυτό μας στο θρόνο του Σταυρού, τοποθετώντας το θρόνο της Χάριτος στο κέντρο της ψυχής μας.
Όταν καταφέρουμε να επιτύχουμε αυτήν την αληθινή ενθρόνιση, τότε μόνο θα απολαύσουμε το έλεος του Θεού. Τότε μόνο θα υπάρξουμε… πραγματικοί Χριστοφόροι, ειρηνικοί Σταυροφόροι, πιστοί μαθητές και ακόλουθοι του Σταυρωμένου και Αναστημένου Ιησού, του Κυρίου και Θεού μας.
*Ο αρχιμανδρίτης Δημήτριος Πολιτάκης είναι ιεροκήρυκας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης.