Σήμερα, Πέμπτη Κυριακή των Νηστειών και η Εκκλησία μας προβάλλει ως παράδειγμα μετάνοιας την αγία και ασκητική μορφή μιας γυναίκας, της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας.
Η ζωή της Μαρίας είναι γνωστή. Ο βίος της συγκλονιστικός όπως και η μετάνοιά της. Η μεταμόρφωσή της από άνθρωπος της αμαρτίας σε άνθρωπο του Θεού αποτελεί ένα γεγονός συγκλονιστικό, αφού αυτή η μεταστροφή στην εν Χριστώ ζωή την κατέστησε οσία γυναίκα και μεγάλη αγία της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Η Μαρία ζούσε μια άσωτη ζωή και τα μάτια της ήταν στραμμένα μόνο στη γη αδυνατώντας να ατενίσει τον απέραντο ουρανό, εκείνον το μακρινό αλλά και τόσο κοντινό φίλο, γιατί δεν είχε τη δύναμη να αρνηθεί: «της ζωής το φως το ξανθό, αφού μάνα της ήταν η γη», όπως γράφει σε ένα ωραίο ποίημα που έγινε τραγούδι, ο μεγάλος ποιητής Νίκος Γκάτσος.
Όμως, αυτός ο μακρινός φίλος, ο ουρανός, έδωσε ένα σημάδι στη Μαρία την οποίαν κάλεσε με τον τρόπο που μόνον Αυτός ξέρει. Ήρθε η ώρα του Θεού και η απρόσεκτη και άσωτη γυναίκα κοίταξε ψηλά.
Η Μαρία, κάποια στιγμή, άκουσε ότι στα Ιεροσόλυμα πηγαίνουν πολλοί άνθρωποι για να προσκυνήσουν τον Πανάγιο Τάφο του Χριστού. Εκείνη δε γνώριζε πολλά για τους Ιερούς και Αγίους Τόπους, αλλά η περιέργειά της την οδήγησε να ταξιδέψει εκεί για να διαπιστώσει τι ακριβώς συμβαίνει.
Ένα πρωινό, η Μαρία ξεκίνησε μόνη της για το μεγάλο ταξίδι που της άλλαξε τη ζωή. Όταν έφτασε στους Αγίους Τόπους πήγε αμέσως στο Ναό της Αναστάσεως όπου προσπάθησε να εισέλθει στο εσωτερικό του για να προσκυνήσει και εκείνη, όπως όλοι οι άνθρωποι που πήγαιναν εκεί, τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό του Κυρίου Ιησού Χριστού.
Όταν η Μαρία έφτασε στην είσοδο του Ναού αισθάνθηκε μια δύναμη αόρατη να την εμποδίζει να εισέλθει στον ιερό χώρο. Η Μαρία ξαφνιάστηκε, τρόμαξε, ταράχτηκε από αυτό το γεγονός. Δε μπορούσε να ερμηνεύσει τι συμβαίνει, όμως «ήλθε εις εαυτόν» και κατάλαβε, ότι πρέπει να απορρίψει όλα όσα την κρατούν δέσμια στον ψεύτικο και υλικό κόσμο της φθοράς και του θανάτου.
Η Μαρία κατάλαβε ότι η Χάρη του Θεού οδήγησε τα βήματά της στα Ιεροσόλυμα για να αλλάξει τρόπο ζωής και να δεχτεί την κλήση του Ουρανού που την καλεί σε μια νέα ζωή, την εν Χριστώ ζωή.
Η πρώην άσωτη γυναίκα είπε το μεγάλο «ΝΑΙ» και δέχτηκε τη Χάρη του Ουρανού. Βρήκε τη δύναμη να ανέβει ψηλά αφού πρώτα εγκατέλειψε και απέρριψε παντελώς όλα όσα την κρατούσαν στον πάτο της κόλασης… «χρειάζεται όμως φόρα για να μπορέσεις να ανέβεις στον ουρανό από τον πάτο της κόλασης», γράφει εύστοχα ο Ν. Καζαντζάκης.
Η Μαρία μετανόησε ειλικρινά, τα δάκρυά της πότισαν την πονεμένη, ταλαιπωρημένη και διψασμένη ψυχή της και έτοιμη πλέον, καθαρή και με βέβαιη πίστη στο Χριστό, ακολούθησε ένα νέο τρόπο ζωής που την οδήγησε στην τελειότητα, στην αγιότητα.
Η πίστη, η μετάνοια και η συντριβή της Μαρίας την αξίωσαν να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό, ο οποίος την ενδυνάμωσε πνευματικά και την οδήγησε στον τόπο της προσευχής, της άσκησης και της ιερής σιωπής, στην έρημο του Ιορδάνη.
Η Μαρία έζησε πολλά χρόνια μέσα στην απομόνωση και τις κακουχίες της ερήμου με μοναδική συντροφιά την πίστη της στο Θεό και την αδιάκοπη επικοινωνία με Εκείνον δια της προσευχής.
Εκεί, στην έρημο του Ιορδάνη, στον ιερό τόπο της ηρεμίας, της προσευχής και της άσκησης, τη συνάντησε ο άγιος γέροντας Ζωσιμάς, στον οποίον εμπιστεύτηκε ολόκληρη τη ζωή της.
Στον αββά Ζωσιμά εξομολογήθηκε όλα τα σφάλματά της και από τα χέρια εκείνου δέχτηκε το μεγάλο δώρο που την έσωσε, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.
Εκεί, σε αυτόν τον έρημο και αφιλόξενο τόπο κοιμήθηκε η Μαρία η Αιγυπτία, η οποία ήπιε εκουσίως το ποτήριον του δικού της μαρτυρίου.
Η Μαρία επέλεξε μόνη της να πιει το ποτήρι του μαρτυρίου που τη δρόσισε και της ξέπλυνε κάθε ανθρώπινη αμαρτία.
Η Μαρία αγάπησε το Θεό και αξιώθηκε να γίνει αγία, οσία γυναίκα και παράδειγμα αιώνιο για εκείνους που επιθυμούν την αλλαγή στη ζωή τους.
Όμως, η αλλαγή του τρόπου ζωής χρειάζεται την ύπαρξη και την παρουσία συντρόφων, συνεργατών και συνοδοιπόρων.
Συντρόφους όπως η μοναξιά και η αγωνία, συνεργάτες όπως η προδοσία και η πίκρα, συνοδοιπόρους όπως ο πόνος και η εγκατάλειψη. Άλλωστε, Εκείνος ο οποίος υπέφερε εντελώς μόνος Του τα Μαρτύρια και τα Πάθη Του, προδομένος και ταπεινωμένος όσο κανένας άλλος, είχε τους ίδιους συνεργάτες και συνοδοιπόρους.
Ο Χριστός, μόνος, προδομένος και εγκαταλελειμμένος από όλους, βίωσε την αγωνία της θλίψης. Εκεί, στη Γεθσημανή, διαπίστωσε τη δολιότητα του πονηρού Ιούδα και τη δειλία των εχθρών Του.
Εκεί, στη Γεθσημανή, γεύτηκε την απογοήτευση από την προδοσία του Μαθητή Του.
Εκεί, στη Γεθσημανή, βίωσε την αγωνία και προσευχήθηκε για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων, Εκείνος που ποτέ δεν εποίησε αμαρτία.
Κυριακή Πέμπτη των Νηστειών και εισερχόμαστε στην τελική ευθεία της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, αυτής της πνευματικής πορείας που οδηγεί στην Ανάσταση.
Σήμερα, ο Κύριος ομιλεί στους μαθητές Του και λέει για όλα εκείνα που πρόκειται να συμβούν, για όλα εκείνα που ο Ίδιος πρόκειται να υποστεί από τους Ιουδαίους και τους Φαρισαίους, «ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς ῾Ιεροσόλυμα».
Σήμερα, ο Χριστός κάνει λόγο για τα δεινά που έρχονται, για ένα δρόμο σταυρικό, μία πορεία μαρτυρική γεμάτη με πόνους, χλευασμούς και δάκρυα, που οδηγεί φαινομενικά στο θάνατο αλλά το τέλος είναι η Ζωή, η Ανάσταση.
Σήμερα, ο Ιησούς προκαλεί το ενδιαφέρον των Μαθητών Του, οι οποίοι όμως δεν κατανοούν πλήρως αυτά που τους εξιστορεί, αφού δεν αντιλαμβάνονται το βαθύτερο νόημα των λόγων Του.
Οι Μαθητές δεν καταλαβαίνουν τους λόγους του Διδασκάλου και πιστεύουν ότι ο Χριστός θα τους δώσει εξουσία κοσμική, γι’ αυτό ζητούν από Εκείνον τιμές και πρωτοκαθεδρίες. Ο Κύριος όμως δε μίλησε για ισχυρές κοσμικές θέσεις, αλλά για μαρτύρια, βάσανα, θλίψεις, πόνους και βάπτισμα αίματος.
Σήμερα, ο Ιησούς απευθύνει ένα ερώτημα στους μαθητές Του: «δύνασθε πιείν το ποτήριον ο εγώ πίνω;». Ένα ερώτημα που ακόμη περιμένει απάντηση, ένα ερώτημα αινιγματικό, συγκλονιστικό και διαχρονικό
Αγαπητοί μου.
Ο πόνος, η αγωνία, η θλίψη και τα μαρτύρια είναι «το ποτήριον» του Χριστού.
Αυτός είναι ο δρόμος που οδηγεί στην Ανάσταση. Μια πορεία σκληρών δοκιμασιών με συνοδοιπόρο τον Ιησού Χριστό.
Ο δρόμος προς την Ανάσταση είναι γεμάτος με πόνο, όμως ο πόνος, όσο σκληρό και να ακούγεται, βοηθάει στη συνειδητοποίηση των σφαλμάτων και των ελαττωμάτων, γιʼ αυτό και ο μεγάλος Ντοστογιέφσκι γράφει: «ο πόνος είναι η μόνη αιτία της συνειδήσεως».
«Δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω;». Έχουμε το θάρρος να δοκιμάσουμε αυτό το ποτήρι; Έχουμε τη δύναμη να αντέξουμε στις όποιες δοκιμασίες; Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε το μεγάλο βήμα και να ακολουθήσουμε την πορεία του δικού μας «πάθους» που οδηγεί στη λύτρωση και στη σωτηρία;
«Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς ῾Ιεροσόλυμα»… τη θλίψη, τους πόνους και τα δάκρυα ακολουθούν η δικαίωση και η λύτρωση.
Γι’ αυτό, τίποτα δεν πρέπει να μας φοβίζει και να μας προξενεί θλίψη και ταραχή, αφού το τέλος κάθε μαρτυρικής πορείας είναι η Ανάσταση, είναι ο Παράδεισος της Αγάπης του Χριστού για τον οποίον είμαστε όλοι πλασμένοι να απολαύσουμε μόνο… δια της μετανοίας.