Η επόμενη εκδήλωση του κύκλου «Καιρός του ποιήσαι» θα πραγματοποιηθεί την Δευτέρα 10 Ιουνίου και θα είναι η στρογγυλή τράπεζα με θέμα «Υπάρχει φυσική θεολογία στην Ορθοδοξία;».
Ομιλητές θα είναι ο π. Christopher Knight (Ανώτερος Ερευνητικός Εταίρος και Αναπληρωτής Καθηγητής, Ινστιτούτο Ορθόδοξων Χριστιανικών Σπουδών, Κέιμπριτζ, Ηνωμένο Βασίλειο) και ο Δρ. David Bradshaw (Καθηγητής Φιλοσοφίας, Τμήμα Φιλοσοφίας, Πανεπιστημίου Κεντάκυ, Η.Π.Α.), ενώ συντονίστρια θα είναι η Δρ. Elizabeth Theokritoff (Ανώτερη Ερευνητική Εταίρος και Καθηγήτρια, Ινστιτούτο Ορθόδοξων Χριστιανικών Σπουδών, Κέιμπριτζ, Ηνωμένο Βασίλειο).
Η ομιλία αυτή διοργανώνεται σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Ορθόδοξων Χριστιανικών Σπουδών (IOCS) του Κέιμπριτζ, ενώ ο σύνδεσμος για την παρακολούθηση της εκδήλωσης είναι διαθέσιμος ΕΔΩ. Οι γλώσσες της εκδήλωσης θα είναι αγγλικά και ελληνικά.
Αν και στις πατερικές και μεταγενέστερες βυζαντινές παραδόσεις υπάρχουν ξεκάθαρα επιχειρήματα τύπου «φυσικής θεολογίας», οι τρέχουσες αντιλήψεις της φυσικής θεολογίας –και επομένως ο τρόπος με τον οποίο ερμηνεύονται αυτές οι προηγούμενες παραδόσεις– συχνά αγνοούν τον ρόλο που παίζει η πίστη και η στοχαστική, νοητική σύλληψη που δεν στηρίζεται στη διαλεκτική, ορθολογική κατανόηση.
Αυτό σημαίνει ότι η κοινή αντίληψη μιας φυσικής θεολογίας που παρέχει λογικά επιχειρήματα «απόδειξης» ή «πιθανότητας» της πραγματικότητας του Θεού πρέπει να τροποποιηθεί ώστε να ταιριάζει περισσότερο με τις πατερικές και τις μεταγενέστερες ορθόδοξες αντιλήψεις, στις οποίες τέτοια επιχειρήματα ενσωματώθηκαν με την αντίληψη της πραγματικότητας που έχει μια «μυστική» διάσταση (αυτό που ο Βλαντιμίρ Λόσκι θεωρεί γεγονός κεντρικής σημασίας για την Ορθόδοξη κατανόηση της φύσης της θεολογίας).
Ειδικότερα, στην ησυχαστική παράδοση, συχνά τονίζεται ο ρόλος της διαισθητικής, νοερής σύλληψης, και μπορεί να υποστηριχθεί ότι ακόμη και στη δυτική κατανόηση του ρόλου της φυσικής θεολογίας (preambula fidei), η πίστη εξακολουθεί να παίζει το ρόλο της. Υπό αυτό το πρίσμα, ο ρόλος της φυσικής θεολογίας δεν είναι αυτός που συνήθως προτείνουν οι αναλυτικοί φιλόσοφοι της θρησκείας, αλλά γίνεται συγκρίσιμος με τον τρόπο με τον οποίο, στην πατερική παράδοση, ο στοχασμός σχετικά με τη φύση («θεωρία φυσική») θεωρούνταν εν μέρει διαλεκτική και εν μέρει μυστικιστική υπόθεση.
Πράγματι, ακόμη και από την άποψη της αναλυτικής φιλοσοφίας της θρησκείας, μπορεί να υποστηριχθεί ότι πρέπει να αναγνωριστεί μια διαισθητική διάσταση της φυσικής θεολογίας, επειδή η διαφορετική βαρύτητα που αποδίδεται σε επιχειρήματα υπέρ και κατά της πραγματικότητας του Θεού δεν μπορούν να αξιολογηθούν με «καθαρά» ορθολογική βάση, ώστε να υπάρχει ο απαραίτητος χώρος για το διαισθητικό είδος της σύλληψης που μπορεί να κατανοηθεί θεολογικά με αυτόν τον «μυστικιστικό» τρόπο.
