Στην «Κιβωτό» έχω πάει μια φορά. Ήταν αρκετά χρόνια πριν, στο πλαίσιο ρεπορτάζ για την κάλυψη της επίσκεψης του τότε Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, στην δομή που είχε φτιάξει ένας κληρικός της Αρχιεπισκοπής, ο π. Αντώνιος Παπανικολάου. Ο ιερέας, εφημέριος σε μια από τις ενορίες της περιοχής, είχε φτιάξει μια μικρή δομή για να βοηθήσει τα παιδιά της γειτονιάς, αυτής της «δύσκολης» από πολλές πλευρές γωνιάς της Αθήνας, να μείνουν μακριά από τον δρόμο, κι όλα όσα ξέρουμε πως ένα παιδί μπορεί να συναντήσει σε αυτόν. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ποια ήταν η νομική μορφή της «Κιβωτού» εκείνη την εποχή, αλλά αυτό που μπορώ να σας πω με βεβαιότητα είναι πως στα μάτια όλων ήταν μια όμορφη ενοριακή δράση.
Άλλωστε, οι γονείς που εμπιστεύονταν τα παιδιά τους, δεν τα άφηναν στον φιλάνθρωπο Αντώνη Παπανικολάου, αλλά στον παπά της ενορίας τους τον πρεσβύτερο Αντώνιο Παπανικολάου. Η γειτονιά που πρώτη στήριξε το εγχείρημα, δεν στήριξε το εγχείρημα του γείτονα Αντώνη, αλλά την προσπάθεια της ενορίας της να κάνει κάτι καλό για τα λιγότερο ωφελημένα παιδιά της περιοχής. Κι όλοι εμπιστευτήκαμε τον άνθρωπο που είχε αυτήν την ομολογουμένως όμορφη πρωτοβουλία, επειδή πολύ απλά μας έδειξε τα «διαπιστευτήρια» του ως κληρικού της Εκκλησίας της Ελλάδος, ενός φορέα που, παρά την γνήσια ελληνική γκρίνια μας, έχει αποδείξει ότι μοχθεί για τον τόπο.
Νομίζω λοιπόν πως όποια κι αν είναι η προσέγγιση μας στο θέμα των ημερών, όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε πως η μήτρα μέσα στην οποία αναπτύχθηκε η «Κιβωτός» ήταν η Εκκλησία. Και για να χρησιμοποιήσω μια πιο… θαλασσινή ορολογία, ο «Νώε» της δικής μας ιστορίας χρησιμοποίησε με τον καλύτερο τρόπο το απάνεμο λιμάνι της Εκκλησίας όσο ναυπηγούσε την «Κιβωτό» του, μέχρι που ένιωσε αρκετά ισχυρός ώστε να την ταξιδέψει στην ανοιχτή θάλασσα. Όσο το δυνατόν πιο μακριά όμως από το «λιμάνι» της.
Αυτή η συμπεριφορά μου θυμίζει κάποιους γιατρούς του ΕΣΥ που χρησιμοποιούσαν τα νοσοκομεία για να στέλνουν πελάτες στα ιδιωτικά ιατρεία τους.
Κι έτσι, φτάνουμε στο σήμερα όπου η άλλοτε χαριτωμένη πρωτοβουλία του εφημερίου της ενορίας της Ακαδημίας Πλάτωνος βρέθηκε να είναι μια πανίσχυρη ΑΜΚΕ (Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία) στο όνομα της πρεσβυτέρας και της μαμάς του.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το «εύκολο». Τις ευθύνες της Εκκλησίας. Όταν ο ιερέας εγκατέλειψε ουσιαστικά την εφημεριακή του θέση για να αφιερωθεί πλήρως στην οικογενειακή «δράση» του, τον σταμάτησε κανείς από την Εκκλησία; Όταν η «Κιβωτός» άρχισε να χτίζει «αγκυροβόλια» σε διάφορες περιοχές της χώρας τον ρώτησε κανείς «που πας πάτερ;» «Τι κάνεις;» και «με ποιου την άδεια;». Βγήκε ποτέ η Εκκλησία να πει στους ανθρώπους που κατά χιλιάδες έσπευδαν να στηρίξουν το όραμα του ιερέα, «ξέρετε κάτι χριστιανοί; Η «Κιβωτός» κυβερνάται μεν από έναν ιερέα αλλά η Εκκλησία δεν γνωρίζει το παραμικρό για όσα γίνονται εκεί». Δυο Αρχιεπίσκοποι προσπάθησαν να τον πείσουν να εντάξει την ΑΜΚΕ του στην «ομπρέλα» της Εκκλησίας αλλά κανείς δεν τα κατάφερε.
Πάμε τώρα στο «δύσκολο» γιατί όπως σας είπα το να μιλάμε για τις ευθύνες της Εκκλησίας ακολουθώντας την δοκιμασμένη τακτική του «μετά Χριστόν Προφήτη» είναι το «εύκολο».
Αν μια ωραία πρωία ο Αρχιεπίσκοπος έστελνε ένα χαρτί στον παπά του, ζητώντας του να επιστρέψει στην εφημεριακή του θέση ποιος από εμάς θα έλεγε «μπράβο στην Εκκλησία που τηρεί τους κανόνες της»; Αν ένα άλλο πρωί η Αρχιεπισκοπή καλούσε τον ιερέα να δώσει εξηγήσεις για το γεγονός πως δημιουργεί δομές απ’ άκρη σ’ ακρη της χώρας χωρίς καμία εκκλησιαστική ενημέρωση και άδεια, πόσοι θα βρίσκονταν στο πλευρό της Αρχιεπισκοπής στην προσπάθεια της να μάθει τι κάνει ο κληρικός της; Κι αν ακόμη αποφασιζόταν να επιβληθεί στον ιερέα -γιατί με την πειθώ δουλειά δεν έγινε- να εντάξει τις δραστηριότητές του στην Εκκλησία, πόσα τζάμια της Αρχιεπισκοπής θα είχαν μείνει όρθια;
Είναι λοιπόν εύκολο να κατηγορήσουμε την Εκκλησία πως άφησε την κατάσταση να βγει εκτός ελέγχου στο σκέλος που την αφορά, αλλά όταν ακόμη και σήμερα με τα όσα ακούμε και διαβάζουμε ακούγονται φωνές που υποστηρίζουν πως αυτά συμβαίνουν επειδή η Εκκλησία θέλει να «φάει την Κιβωτό από τα χέρια του παπά», είμαστε σίγουροι πως η Εκκλησία μπορούσε να κάνει το παραμικρό;
Ας μην γελιόμαστε. Όλοι ξέρουμε την απάντηση. Οποιαδήποτε ρυθμιστική ενέργεια από την πλευρά της Εκκλησίας κι αν γινόταν όλα αυτά τα χρόνια, θα χαρακτηριζόταν ως «εχθρική» ή «σκοτεινή» και θα εισέπραττε πανηγυρικά και πάνδημα τον «λίθο του αναθέματος».
Δεν ξέρω στο τέλος τι θα αποδειχθεί και τι όχι. Περιμένω όπως όλοι να δω την δικαστική εξέλιξη της υπόθεσης. Ελπίζω μάλιστα να είναι αθώος. Και ξέρετε γιατί; Διότι η ζημιά που θα προκληθεί στην εμπιστοσύνη του κόσμου για αυτού του είδους τις δομές θα είναι -αν δεν είναι ήδη- έως και μη αναστρέψιμη για πολλά χρόνια. Γιατί εκτός από αυτόν τον ιερέα που με εμπιστοσύνη αγκάλιασε ολόκληρη η χώρα χαρίζοντας του άπειρους πόρους για να υλοποιήσει το όραμα του, υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι ιερείς στις φτωχές και ξεχασμένες γειτονιές της χώρας που παλεύουν να κάνουν έργο εκλιπαρώντας για έναν ντενεκέ λάδι. Κι αυτοί μπορεί να μην φωτίστηκαν ποτέ από την λάμψη του πολυπράγμονα κυβερνήτη της «Κιβωτού» αλλά θα καλυφθούν σίγουρα από το «σκοτάδι» της αμφιβολίας που θα σπείρει ο «Τιτανικός» της ελληνικής φιλανθρωπίας.