Κυριακή της Σαμαρείτιδος
(Ιωάν. δ΄ 5 – 42)
Σήμερα, ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας παρουσιάζει στο κείμενό του ένα συγκλονιστικό διάλογο μεταξύ του Ιησού και μίας γυναίκας, της Σαμαρείτιδας.
Ο Ιησούς Χριστός πορεύεται προς την Συχάρ, μία πόλη της Σαμάρειας. Είναι μεσημέρι και κουρασμένος από την πεζοπορία κάθεται να ξεκουραστεί κοντά σε ένα πηγάδι, λίγο έξω από την πόλη.
Οι μαθητές Του ταλαιπωρημένοι και εκείνοι από την οδοιπορία, πεινασμένοι και διψασμένοι, προχωρούν για να αγοράσουν τρόφιμα και πηγαίνουν στην πόλη.
Ο Χριστός σταμάτησε να ξεκουραστεί δίπλα σε ένα πηγάδι. Στο ιστορικό φρέαρ του Πατριάρχη Ιακώβ. Εκεί… μόνος και διψασμένος, τον πλησιάζει μία γυναίκα που ήρθε να αντλήσει νερό. Ο Κύριος ζητάει να του δώσει νερό, υποσχόμενος ότι θα της έδινε σε αντάλλαγμα το «ζωντανό νερό» που θα την ξεδιψάσει για πάντα.
Ο Χριστός γνωρίζει τα κρύφια κάθε ανθρώπινης καρδιάς, τις σκέψεις, τις επιθυμίες, τα προβλήματα και όμως ξεκινάει μία συζήτηση μαζί της που θα αποτελέσει και την απαρχή της σωτηρίας της… «δός μοι πιεῖν».
Εκείνη ξαφνιάζεται, προβληματίζεται, ίσως ενοχλείται που ένας Ιουδαίος άνδρας της μιλάει και της ζητάει νερό, αφού είναι γνωστό ότι οι Ιουδαίοι μισούσαν τους Σαμαρείτες και δεν επιθυμούσαν να έχουν καμία σχέση με αυτούς… «πῶς σὺ Ἰουδαῖος ὢν παρ’ ἐμοῦ πιεῖν αἰτεῖς, οὔσης γυναικὸς Σαμαρείτιδος; οὐ γὰρ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις».
Ο Ιησούς Χριστός προκαλεί συζήτηση μαζί της. Γνωρίζει ως Παντογνώστης Θεός, ότι αυτή η γυναίκα έχει δεκτική ψυχή, γιʼαυτό και της αποκαλύπτει αλήθειες τις οποίες δεν ήταν έτοιμοι να ακούσουν ούτε οι μαθητές Του.
Ο Χριστός κάνει λόγο για το νερό το «ζωντανό» που δεν στερεύει ποτέ και έχει την ικανότητα να ξεδιψάσει για πάντα κάθε άνθρωπο. Ένα νερό που καθαρίζει, δροσίζει, παρηγορεί και ζωοποιεί τις ανθρώπινες ψυχές.
Ο Χριστός αποκαλύπτεται και της φανερώνει την πνευματική φύση του Θεού, για πρώτη φορά, και της λέει ότι έφτασε ο καιρός κατά τον οποίο ο Θεός θα λατρεύεται «εν πνεύματι και αληθεία».
Ο Κύριος επιθυμεί να δώσει στη Σαμαρείτιδα το Άγιο Πνεύμα που είναι Πνεύμα ανεξάντλητης ζωής, Πνεύμα συγγνώμης, Πνεύμα δυνάμεως, Πνεύμα καθάρσεως, Πνεύμα γνώσεως, Πνεύμα αναψύξεως, Πνεύμα αγάπης.
Η Σαμαρείτιδα τον ακούει με προσοχή, άλλωστε ο άγνωστος γι’αυτήν Ιουδαίος γνωρίζει τα πάντα για τη ζωή της και… συγκλονίζεται, ενθουσιάζεται και ζητάει από τον Ιησού να της δώσει να πιει από αυτό το νερό.
Ο Κύριος της εξηγεί ότι αυτός που θα δεχτεί να πιει από αυτό το νερό θα βιώσει μία υγιή πνευματικότητα και θα οδηγηθεί στην εν Χριστώ και εν Αγίω Πνεύματι ζωή.
Ο Κύριος της λέει ότι μέσα από αυτή την προσωπική σχέση με τον Χριστό θα υπάρξει η ίδια μία ζωντανή μαρτυρία που θα μαρτυρεί σε όλους, ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού και Σωτήρας του κόσμου.
Η Σαμαρείτιδα βλέπει κάποιον που διψάει και της ζητάει νερό. Βλέπει μία ορατή πραγματικότητα, ψηλαφητή και παρά τον περιπετειώδη βίο της αισθάνεται το μεγαλείο της Χάρης του Θεού.
Η γυναίκα εντυπωσιάζεται από τα λόγια του Χριστού. Ενεργοποιείται μέσα στην ύπαρξή της αυτό που αποκαλούμε «πίστη», δηλαδή η βεβαιότητα που υπάρχει μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξη.
Η Σαμαρείτιδα στην αρχή προβληματίστηκε, δίστασε να του δώσει νερό λόγω θρησκευτικότητας και καταγωγής, όμως… άκουσε, εμπιστεύτηκε τα λόγια Του και Εκείνος της έδωσε αφορμές για βαθιές τομές στην ανθρώπινη ύπαρξή της.
Ο Κύριος στο διάλογο που κάνει μαζί της αποκαλύπτει μεγάλες αλήθειες. Ο Ίδιος της φανερώνει τη μοναδική αλήθεια, ότι ο Ιησούς Χριστός έγινε άνθρωπος και αυτό αποτελεί την απαρχή μίας νέας ζωής, της αιώνιας ζωής.
Η Σαμαρείτιδα άκουσε τον Χριστό και έκανε την επιλογή της. Επέλεξε την καθαρότητα και την αλλαγή στη ζωή της εγκαταλείποντας κάθε τι που την κρατούσε δέσμια στα πρόσκαιρα και στα μάταια.
Η «αιρετική και ανήθικη» γυναίκα, εκείνη που ζούσε έκλυτη ζωή, κατάφερε να γίνει η ευαγγελίστρια των ομοεθνών της.
Η μετανοημένη γυναίκα αξιώθηκε να μαρτυρήσει για τον Χριστό.
Πίστεψε στο Φως και έγινε «Φωτεινή» και η Εκκλησία την τιμά ως «Ισαπόστολον και Μάρτυρα», αφού ελεύθερη πλέον και θεραπευμένη από πάθη και λάθη οδηγήθηκε στη γνώση του Θεού.
Οι μαθητές του Χριστού όταν επέστρεψαν από την πόλη είδαν τον Διδάσκαλό τους να συζητά με μία γυναίκα και μάλιστα «αιρετική». Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι ο Κύριος ήρθε στον κόσμο όχι για να εξυπηρετήσει εθνικισμούς και μεγαλοϊδεατισμούς αλλά για να αναγγείλει το μήνυμα της σωτηρίας «εις πάντα τα έθνη».
Οι μαθητές του Ιησού δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι ο Κύριός τους αποκάλυψε τα μυστήρια του Θεού σε μία γυναίκα.
Οι μαθητές του Χριστού είχαν την εντύπωση ότι η γυναίκα δεν είχε ιδιαίτερη αξία, γιʼαυτό και κάθε συζήτηση μαζί της ήταν ανώφελη αφού θεωρούνταν αναξιόπιστος κάθε λόγος της.
Ο Χριστός άλλαξε αυτή τη νοοτροπία.
Ο Χριστός είναι Εκείνος που δίνει την αξία που αρμόζει σε κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα από το φύλο, την εθνική καταγωγή και την κοινωνική θέση.
Ο Κύριος επέλεξε να κάνει αυτή τη συζήτηση με μία ταπεινή γυναίκα, άγνωστη και άσημη και αυτό δεν είναι τυχαίο.
Ο Χριστός συνδιαλέχθηκε με μία γυναίκα «αμαρτωλή και ανήθικη» και όχι με τους Γραμματείς και του Φαρισαίους, ούτε με το ιουδαϊκό ιερατείο και τους άρχοντες.
Αγαπητοί μου…
Η αγία μας Εκκλησία προσφέρει πολλά παραδείγματα που θα μας βοηθήσουν να βαδίσουμε την οδό που οδηγεί στο φρέαρ που αναβλύζει «τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν».
Η Εκκλησία μας χαρίζει πρόσωπα που αποτελούν πρότυπα ζωής, όπως η αγία Φωτεινή, στο πρόσωπο της οποίας καταξιώθηκε η γυναικεία φύση.
Ο Χριστός συναναστράφηκε με ανθρώπους εγνωσμένης ηθικής ελευθεριότητας και με μισητούς τελώνες. Δεν ήρθε στον κόσμο για τους δίκαιους ή τους «καθαρούς».
Ο Ιησούς Χριστός «σκανδάλισε» όλους τους ηθικιστές Ιουδαίους, όλους τους υποκριτές και τους πιστούς στον Μωσαϊκό νόμο «τυπολάτρες τύπους». Με τα λόγια και το έργο Του προσπάθησε να αποδείξει, ότι το μεγάλο πρόβλημα στον άνθρωπο είναι η αμετανοησία και όχι η αμαρτία.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ήθελε να δείξει και να αποδείξει ότι η φαρισαϊκή ιουδαϊκή κοινωνία και οι εκφραστές της είναι το χειρότερο παράδειγμα υποκρισίας, ψευτιάς, ανομίας και αμαρτίας.
Κύριε… «Χάρισέ μου το δροσερό νερό για να το πιω και τότε να μιλήσω είναι τα λόγια μου βαριά και πώς να στα εξηγήσω», γράφει σε ένα ωραιότατο ποίημά του ο Ιωάννης Δρακόπουλος.
Κύριε, χάρισέ μου το δροσερό νερό… για να αντιμετωπίσω τη φοβερή υπαρξιακή αγωνία μου.
Χάρισέ μου το δροσερό νερό, για να συνομιλήσω μαζί Σου… για να καρποφορήσει μέσα μου ο λόγος Σου.
Χάρισέ μου το δροσερό νερό… για να βιώσω το μήνυμα της Σωτηρίας.
Χάρισέ μου το «τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν»… για να απολαύσω την πνευματική και αληθινή λατρεία Σου.
Κύριε, «δός μοι πιεῖν τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν» για να αξιωθώ να συνομιλήσω… όχι με εκείνους που θρόνιασαν στη θέση Σου τη ματαιοδοξία… αλλά με Εσένα που έσωσες εμένα,.
Με Εσένα που έσωσες… «πάντας ὑμᾶς».