Καθώς ατενίζουμε με δέος και αγάπη το πρόσωπό σας, Μακαριώτατε, νιώθουμε πως αντικρίζουμε μία αναμμένη, φωτεινή πασχαλινή λαμπάδα, που εκπέμπει ζωή και ελπίδα. Αναλογιζόμαστε, με αισθήματα βαθιάς συγκίνησης, τις πολλές φανερές και αφανείς ευεργεσίες σας προς εμάς. Ειδικότερα εμείς, οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς και οι μαθητές των Εκπαιδευτηρίων «Πνοή Αγάπης», θα θυμόμαστε πάντοτε με υιική ευγνωμοσύνη τις άπειρες δωρεές σας και την ανύσταχτη φροντίδα σας σε κάθε μας βήμα και στιγμή.
Όχι, δεν σας αποχαιρετούμε! Δεν μπορούμε να σας αποχωριστούμε! Απλώς, για άλλη μία φορά, σας ευγνωμονούμε, διότι έχουμε τη βαθιά πεποίθηση πως από το επουράνιο θυσιαστήριο, στο οποίο πλέον λειτουργείτε, θα συνεχίσετε να μας ευεργετείτε με τις ακοίμητες πρεσβείες σας.
Τι πλούτο ζωής μας χαρίσατε, Μακαριώτατε! Με τι πνεύμα Ανάστασης μπολιάσατε την ύπαρξή μας!
«Θεέ μου, ελευθέρωνέ με από τον εαυτό μου και δίνε με στον Εαυτό Σου». Αυτή η σύντομη, αλλά τόσο περιεκτική και συνταρακτική προσευχή, Μακαριώτατε, που από τα νεανικά σας χρόνια σας συντρόφευε σε κρίσιμες στιγμές, αποτελεί για εμάς όλους, τα πνευματικά σας τέκνα, μια πολύτιμη παρακαταθήκη ζωής.
«Να σου φθάνει ο Θεός». Αυτή η προσευχή ακούστηκε από τα χείλη σας, καθώς αγναντεύατε με αγωνία, σιωπή και περισυλλογή από το μικρό ασκητήριο της Πάτμου το απέραντο πέλαγος. Και εμείς, ως νέοι, ατενίζοντας τον ορίζοντα της ζωής που ανοίγεται μπροστά μας, προχωρούμε με θάρρος, ψελλίζοντας: «Να σου φθάνει ο Θεός».
«Ο Θεός των Εκπλήξεων», τον οποίο εσείς μας φανερώσατε – ο Σταυρωθείς και Αναστάς Χριστός, ο Θεός της Αγάπης, το άπειρο Κάλλος, η όντως Σοφία.
Αναλογιζόμενοι την σταυροαναστάσιμη επισκοπική πορεία σας – στην Ελλάδα, στην Αφρική, στην Αλβανία, στην Οικουμένη – νιώθουμε πως οι δύο μικρές αυτοσχέδιες προσευχές που αναφέραμε είναι το μυστικό κλειδί, μέσω του οποίου μπορούμε να ψηλαφήσουμε την αδιάκοπη παρουσία του Θεού στη ζωή σας: «Θεέ μου, ελευθέρωνέ με από τον εαυτό μου και δίνε με στον Εαυτό Σου» «Να σου φθάνει ο Θεός».
Τελικά, μία τρίτη προσευχητική φράση, που με δυσκολία ψέλλισαν τα χείλη σας εκείνο το δύσκολο βράδυ στη μακρινή Αιθιοπία, όταν ο πυρετός της ελονοσίας απειλητικά επέλαυνε, νομίζουμε πως συγκεφαλαιώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την εν Χριστώ ζωή και διακονία σας: «Θεέ μου, μπορείς να έχεις πολλές επιφυλάξεις για εμένα, όμως ξέρεις πως προσπάθησα να σε αγαπήσω».
Και, ω του θαύματος! Σηκωθήκατε και ιεραποστολικά πορευθήκατε στα ίχνη του Χριστού, έως εσχάτου της Γης, για να διδάξετε σε όλα τα έθνη πως η Ανάσταση δεν έρχεται μετά τον Σταυρό, αλλά η Ανάσταση βρίσκεται μέσα στον Σταυρό. Ως κόκος σίτου πέσατε στη γη, για να φέρετε καρπόν πολύ (Κατά Ιωάννην, 12:24). Καρπό αιώνιο. Καρπό Ζωής – της όντως Ζωής.
Απολαύστε, λοιπόν, Μακαριώτατε Πατέρα μας, την αιώνια αναστάσιμη λειτουργία, στην οποία διαρκώς, με τη γλυκιά φωνή σας, ακατάπαυστα θα ψάλλετε το «Χριστός Ανέστη», που ακόμα αντηχεί στα αυτιά μας κάθε φορά που σας συναντούσαμε.
Ευχηθείτε κι εμείς, τα πνευματικά σας παιδιά, να ακολουθήσουμε το παράδειγμα ζωής που μας διδάξατε. Να μην συμφιλιωθούμε με την παρακμή. Να κάνουμε αντίσταση ποιότητας, ώστε να αξιωθούμε και πάλι να ανταλλάξουμε τον αναστάσιμο ασπασμό, εκεί όπου βασιλεύει Αυτός που εσείς μας είπατε πως είναι η απόλυτη Αλήθεια, η ενσαρκωμένη Αγάπη και το άπειρο Κάλλος: ο Σταυρωθείς και Αναστάς Κύριός μας, Ιησούς Χριστός.
Ανάσταση, Μακαριώτατε. Μυρίζει Ανάσταση! Αιωνία η μνήμη Σας στις καρδιές όλων μας!
*Ο Θόδωρος Κέσκος, είναι Διευθυντής των Εκπαιδευτηρίων «Πνοή Αγάπης» Αργυροκάστρου- ένα από τα σχολεία που ίδρυσε ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος.
Ο λόγος εκφωνήθηκε κατά την τελετή υποδοχής του ιερού σκηνώματος του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αλβανίας κυρού Αναστάσιου στον Καθεδρικό Ναό της Αναστάσεως στο Αργυρόκαστρο, στις 28 Ιανουαρίου 2025.