Η Εκκλησία του Χριστού εορτάζει σήμερα την λαμπρά και φωσφόρο ημέρα της «μιᾶς τῶν σαββάτων», κατά την οποία ανέτειλε το άκτιστο φως από τον Πανάγιο και Ζωοδόχο Τάφο.
Ο θάνατος του Χριστού είναι ταυτόσημος με την δική Του Ανάσταση και τη δική μας συνανάσταση. Αποτελεί «μια άλλη στάση ζωής», κατά την ομολογία του Αγίου Αθανασίου του Μεγάλου. Η Ανάσταση είναι, δηλαδή, η απόληξη του Πάθους, η διάδοχος κατάσταση, μετά την τραγικότητα του Σταυρού.
«Καταδέχθηκε τον θάνατο, για να ζωοποιήσει όσους βρισκόμασταν υπό την σκιά του θανάτου. Γι’ αυτό και καταφρονείται ο θάνατος από εμάς ως ασθενής. Δεν τον φοβόμαστε πλέον, αλλά τον καταπατούμε», διδάσκει ο Μέγας Βασίλειος.
Ο Κύριος ζητά στην πορεία προς τον Γολγοθά, να γίνουμε συγκυρηναίοι, μέτοχοι του Πάθους Του, μιας και ο Ίδιος γίνεται ο δικός μας Σίμων Κυρηναίος, που σηκώνει τον καθημερινό μας σταυρό και μας χαρίζει την αναστάσιμη λύτρωση και σωτηρία.
Η Ανάσταση του Κυρίου είναι ο στόχος της αγάπης του Θεού προς το ανθρώπινο γένος. «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ ἔχῃ ζωήν αιώνιον.»
Ο Αναστημένος Χριστός απευθύνεται στον καθένα μας ξεχωριστά, δια στόματος του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: «Εγώ είμαι πατέρας, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφή, εγώ ένδυμα, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιο. Όλα για μένα είσαι συ· και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος του σώματος.» «Φιλότιμος γαρ ων ο δεσπότης, δέχεται τον έσχατον, καθάπερ και τον πρώτον.»
H Ανάσταση του Ιησού αποτελεί διαχρονική πρόκληση, σε πιστούς και απίστους. Οι Μαθητές, κρυμμένοι στο υπερώο, αμφισβήτησαν την πληροφορία που έλαβαν για την εμφάνιση του Αναστημένου Χριστού από τις Μυροφόρες γυναίκες, αποδίδοντάς την στη γυναικεία υπερβολή.
Στην πορεία προς Εμμαούς, ο Λουκάς και ο Κλεόπας, αν και συμπορεύονταν με τον Κύριο, αδυνατούσαν να Τον αναγνωρίσουν. Ο Θωμάς ζήτησε επιβεβαίωση, μέσω της ψηλάφησης, των όσων του είπαν οι άλλοι μαθητές, για την εμφάνιση του Διδασκάλου στο υπερώο.
Στην εποχή της σύγχρονης προόδου, της αλαζονικής αυτάρκειας, της λογικής και της ακόρεστης ευδαιμονίας, το γεγονός της Αναστάσεως αποδοκιμάζεται και περιθωριοποιείται, γιατί δεν περιλαμβάνεται στη σφαίρα της λογικής ή του παραλόγου, το οποίο έχουμε πλέον συνηθίζει, αλλά αγγίζει το υπέρλογο και προσεγγίζεται από την απλή και ανόθευτη πίστη. Είναι το υπέρ φύσιν γεγονός, μια όντως υπέρλογη, θεία πραγματικότητα.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, στον Κατηχητικό του Λόγο, τον οποίο θα διαβάσουμε απόψε, κηρύττει ότι «συγγνώμη ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλεν». Αυτή είναι η γλώσσα της χριστιανοσύνης, αυτή είναι η νέα παγκόσμια διάλεκτος της αγάπης και της καταλλαγής, το νέο μήνυμα που απευθύνεται στην οικουμένη, που είθε να επικρατήσει, έναντι της ιδιοτέλειας, του εγωκεντρισμού, του μίσους, των πολέμων, των επεκτατικών διαθέσεων και των φυλετικών κλπ. διακρίσεων.
Απόψε, τη νύχτα της λαμπροφόρου Αναστάσεως, ας πάρουμε φως από το ανέσπερο Φως, «φως όλοι γεγονότες θείον, ως θείου φωτός γεννήματα» κι ας ακολουθήσουμε, ως συνοδοιπόροι, την πορεία προς Εμμαούς, για να συναντήσουμε κι εμείς, όπως ο Λουκάς και ο Κλεόπας, τον Αναστημένο Κύριο.
Νέα διάσταση λαμβάνουν πλέον τα καθήκοντά μας ως χριστιανοί, με τη νέα εντολή του Αναστημένου Χριστού: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἒθνη». Καλούμαστε, να γίνουμε ιεραπόστολοι στην οικογένειά μας, στον ευρύτερο κοινωνικό μας περίγυρο, στον κόσμο όλο!
Το βίωμα της θυσιαστικής προσφοράς προς τον συνάνθρωπο, τον ελάχιστο αδελφό εν Χριστώ, εγγυάται τη χαρά της Αναστάσεως, αφού «ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ».
Ο λόγος του Κυρίου βεβαιώνει την παντοτινή παρουσίαση Του στη ζωή μας: «ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμί πάσας τάς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.» Αρκεί εμείς να Του επιτρέψουμε, να γίνει μέτοχος της χαράς και της ζωής μας καθόλης.