Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 19 Οκτωβρίου (Λουκ. 7:11-16), μας μεταφέρει στη Ναϊν, όπου μια χήρα γυναίκα, συντετριμμένη από την απώλεια του παιδιού της στρέφεται στο Χριστό αναζητώντας δύναμη και ελπίδα. Κι Εκείνος, με φωνή που συνταράσσει, απευθύνεται προς το νεκρό παιδί: «Νεανίσκε, σου λέω, σήκω!». Και το παιδί ανασταίνεται.
Το συγκλονιστικό αυτό γεγονός δεν αποτελεί απλώς ένα θαύμα του παρελθόντος, αλλά μια αιώνια πρόσκληση. Είναι μια σωτηριώδης θεϊκή κραυγή, που φτάνει ως τις μέρες μας, καλώντας σε αληθινή ζωή κάθε άνθρωπο, που αισθάνεται εγκλωβισμένος σε υπαρξιακά αδιέξοδα, εξαρτήσεις και φόβους, γιατί, όπως μας υπενθυμίζει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «δεν ζει πραγματικά αυτός που απλώς αναπνέει, αλλά αυτός που ζει με την αρετή».
Αντιλαμβανόμαστε την επικαιρότητα αυτών των λόγων, όταν βλέπουμε τόσο τον εαυτό μας, αλλά ιδιαίτερα τους νέους στην εποχή μας, να παλεύουν με την απομόνωση, την εικονική πραγματικότητα, την εξάρτηση από ουσίες και την υπερκατανάλωση, επιβεβαιώνοντας τα λόγια του Αγίου Παϊσίου, που διαπίστωνε χαρακτηριστικά: «Οι άνθρωποι σήμερα προσπαθούν να γεμίσουν το κενό της ψυχής τους με υποκατάστατα Μα μόνο ο Χριστός μπορεί να το γεμίσει».
Η Εκκλησία δεν επιβάλλει έναν ηθικό καταναγκασμό. Αντιθέτως, προσφέρει μια εναλλακτική πρόταση ζωής την ελευθερία που πηγάζει από την παρουσία του Χριστού. Όπως γράφει κι ο Απόστολος Παύλος: «όπου είναι το Πνεύμα του Κυρίου, εκεί υπάρχει ελευθερία» (Β’ Κορ. 3:17). Μια ελευθερία αγάπης, όμως, και όχι ασυδοσίας, μια ελευθερία που δίνει τη δυνατότητα να αγαπάς χωρίς φόβο και όρια. Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης το επιβεβαιώνει: «Η ψυχή που γνώρισε τον Χριστό δεν μπορεί ποτέ να χορτάσει· διψά διαρκώς για την αγάπη του».
Ο Σέρβος άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς το διατυπώνει απλά και ουσιαστικά: «Να είσαι μέσα στην Εκκλησία σημαίνει να είσαι μέσα στην Ανάσταση». Μέσα στην αναστάσιμη ζωντανή κοινότητα της Εκκλησίας, στο «σχολείο της ελευθερίας», μαθαίνεις να αναπνέεις πνευματικά, να στηρίζεσαι σε φίλους που γνωρίζουν να αγαπούν και να βιώνεις τη χαρά της Ανάστασης όχι ως μελλοντική υπόσχεση, αλλά ως καθημερινή εμπειρία ως δυνατότητα να σηκώνεσαι από τα μικρά και μεγάλα «νεκρώματα» που σε κρατούν δεμένο.
Γι’ αυτό και η φωνή «Νεανίσκε, σου λέω, σήκω!» απευθύνεται σε κάθε νέο και νέα, που μπορεί να νιώθουν μόνοι, να ασφυκτιούν από το άγχος, να αισθάνονται ότι όλα είναι μάταια και αδιέξοδα, και προσκαλεί στην αγάπη και τη συγχώρηση, προσφέροντάς τους τη δυνατότητα να σταθούν ξανά * όρθιοι και να ζήσουν αληθινά. Γιατί η φωνή του Χριστού δεν είναι απλώς λόγος είναι ανάσταση.
*Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύθηκε το Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2025 στην εφημερίδα Θεσσαλονίκη.