Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024 | 13:32

Η αληθινή λατρεία του Θεού

Ιωάννης Καραβιδόπουλος
Ιωάννης Καραβιδόπουλος
Ο κ. Ιωάννης Καραβιδόπουλος, είναι Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ. ειδικός στην ερμηνεία της Καινής Διαθήκης

Του ιδίου συγγραφέα:

Επειδή η Κυριακή αυτή συμπίπτει με την εορτή των Τριών Ιεραρχών, η αποστολική περικοπή που επελέγη από την Εκκλησία ως αποστολικό ανάγνωσμα κάνει λόγο για υπακοή στους εκκλησιαστικούς ηγέτες αλλά και για την αληθινή λατρεία του Θεού. Προέρχεται από την προς Εβραίους επιστολή και είναι σε μετάφραση η ακόλουθη:

«Να θυμάστε τους εκκλησιαστικούς ηγέτες σας, που σας μετέδωσαν τον λόγο του Θεού· να βλέπετε πώς τέλειωσαν τη ζωή τους και ν’ ακολουθείτε το παράδειγμα της πίστης τους. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο ίδιος χτες, σήμερα και για πάντα. Μην παρασύρεστε από διάφορες ξένες διδασκαλίες. Είναι προτιμότερο να στηρίζετε την καρδιά σας στη χάρη του Θεού παρά σε φαγητά. Όσοι βασίστηκαν σ’ αυτά δεν είδαν καμιά ωφέλεια. Εμείς έχουμε ένα θυσιαστήριο από το οποίο δεν έχουν το δικαίωμα να φάνε όσοι συνεχίζουν να λατρεύουν τον Θεό στη σκηνή. Τα σώματα των ζώων, που το αίμα τους εισάγεται από τον αρχιερέα στα άγια των αγίων για τη συγχώρηση των αμαρτιών, καίγονται έξω από το στρατόπεδο.  Γι’ αυτό κι ο Ιησούς, για να εξαγνίσει τον λαό του με το ίδιο του το αίμα, θανατώθηκε έξω από την πύλη. Ας πάμε, λοιπόν, κι εμείς έξω από το στρατόπεδο κοντά του, κι ας υποστούμε τον ίδιο μ’ αυτόν εξευτελισμό. Γιατί δεν έχουμε εδώ μόνιμη πολιτεία, αλλά λαχταρούμε τη μελλοντική. Ας προσφέρουμε, λοιπόν, συνεχώς στον Θεό δια του Ιησού σαν θυσία τον ύμνο μας, δηλαδή τον καρπό των χειλιών μας, που ομολογούν το μεγαλείο του. Μην ξεχνάτε ακόμα να κάνετε το καλό και να μοιράζεστε με τους άλλους ό,τι έχετε. Με τέτοιες θυσίες ευχαριστείται ο Θεός» (Εβρ.13,7-16).

Η περικοπή προέρχεται από το τελευταίο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής που περιέχει πρακτικές οδηγίες και συμβουλές του ι. συγγραφέα προς τους αναγνώστες. Ας σημειωθεί ευθύς εξαρχής ότι οι παραλήπτες της επιστολής είναι χριστιανοί που προέρχονται εξ Εβραίων (εξ ου και η ονομασία της επιστολής) και ως εκ τούτου είναι εξοικειωμένοι με τις παραστάσεις και έννοιες τις οποίες ο ι. συγγραφέας δεν αισθάνεται την ανάγκη να τις επεξηγήσει. Ας επισημάνουμε μερικές οδηγίες που θα μπορούσαν να είναι χρήσιμες και για τον σημερινό αναγνώστη:

Υπακοή και μίμηση της πίστης των εκκλησιαστικών ηγετών, οι οποίοι κηρύττουν τον λόγο του Θεού. Αυτοί αποτελούν (ή μάλλον πρέπει να αποτελούν) πρότυπα για τους πιστούς, οι οποίοι αφού εξετάσουν την όλη διαγωγή στη ζωή τους καλούνται να μιμηθούν την πίστη τους. Βέβαια προϋποθέτει ο συγγραφέας τον σωστό και υπεύθυνο ηγέτη και δεν θίγει το ενδεχόμενο νε μην είναι ο ηγέτης σωστός χριστιανός (πράγμα που πιθανώς να συνέβαινε, ένεκα της ανθρώπινης αδυναμίας, στη διάρκεια της ζωής της Εκκλησίας, όπως είναι ενδεχόμενο να συμβαίνει και σήμερα!). Στο πρωτότυπο κείμενο χρησιμοποιεί για τον ηγέτη τον όρο «Ηγούμενος» που στη συνέχεια καθιερώθηκε ως τεχνικός όρος προς δήλωση του προϊσταμένου μιας μοναστικής αδελφότητας. Βέβαια έργο αυτονόητο του ηγέτη, εκτός από τη διδασκαλία του λόγου, είναι να κατευθύνει τον πιστό στο πρόσωπο του Χριστού.

Είναι φυσικό να στρέφεται η προσοχή των πιστών από τους ηγέτες προς τον Χριστό, ο οποίος μένει αναλλοίωτος «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας», όπως  λέγει ο δεύτερος στίχος της περικοπής. Το χθες ανα φέρεται ενδεχο μένω ς στις Χριστολογικές προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, το σήμερα στην ιστορία και στο παρόν, το εις τους αιώνας στην ελπίδα του μέλλοντος.

Κατόπιν προτρέπονται οι χριστιανοί να μην παρασύρονται από ξένες διδασκαλίες, ιδίως σχετικές με τις τροφές, η τήρηση των οποίων δεν ωφέλησε κανένα. Ο υπαινιγμός στις περί τροφών ιουδαϊκές διατάξεις είναι προφανής. Η τροφή των χριστιανών που μένει εις τον αιώνα είναι το σώμα και το αίμα του Χριστού, που του προσφέρεται με τη θεία Ευχαριστία.

Οι θυσίες ζώων στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης και ο ραντισμός από τον Αρχιερέα με το αίμα τους είχε συμβολικό χαρακτήρα σχετιζόμενο με τον καθαρισμό των αμαρτιών.  Όλα αυτά ο συγγραφέας τα θεωρεί προτυπώσεις της μοναδικής και «εφάπαξ» γενομένης σταυρικής θυσίας του Χριστού. Και όπως τα μέρη του σώματος του ζώου που δεν προσφέρονται θυσία στον Θεό κατακαίονταν έξω από το στρατόπεδο των Εβραίων στην έρημο, έτσι και ο Χριστός σταυρώθηκε έξω από την πόλη (την Ιερουσαλήμ). Μεταβαίνοντας ο συγγραφέας από το γεγονός αυτό στην προς τους αναγνώστες του παραίνεση προτρέπει: «Ας πάμε, λοιπόν, κι εμείς έξω από το στρατόπεδο κοντά του». Πώς μπορούμε να το κατανοήσουμε σήμερα αυτό το «έξω»; Να πορευτούμε προς τον Χριστό έξω από τα πάθη μας, έξω από τυπικές διατάξεις που δεν συνοδεύονται από ουσία, έξω από το κοσμικό φρόνημα, έξω από τα μεταβαλλόμενα πράγματα, «γιατί δεν έχουμε εδώ μόνιμη πολιτεία, αλλά λαχταρούμε τη μελλοντική».

Τέλος, η περικοπή τελειώνει με την προτροπή που συνοψίζοντας όσα προηγήθηκαν θυμίζει στους χριστιανούς παραλήπτες, και σε μας βέβαια :«Μην ξεχνάτε ακόμα να κάνετε το καλό και να μοιράζεστε με τους άλλους ό,τι έχετε. Με τέτοιες θυσίες ευχαριστείται ο Θεός».

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ GOOGLE NEWS ΓΙΑ ΣΥΝΕΧΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ