Τα πράγματα είναι απλά και δεν επιδέχονται πολλών ερμηνειών. Παραθέτω κωδικοποιημένα:
Η Μονή της Αγίας Αικατερίνης αιώνες τώρα είναι στον «αέρα» ως προς τα ιδιοκτησιακά της. Νομικό πρόσωπο, δεν υπάρχει. Συμβόλαια, κανονισμοί, και γενικά ένας ολοκληρωμένος φάκελος που να περιγράφει τα πως και τα γιατί γύρω από το μοναστήρι, την περιουσία και τα δικαιώματα του επ’ αυτής, δεν υπάρχει.
Αυτά που υπάρχουν είναι σκόρπια έγγραφα, χρυσόβουλα, αποφάσεις, αλληλογραφίες κτλ που δυστυχώς κανείς δεν έχει μπει έως τώρα στη διαδικασία να συγκεντρώσει στο σύνολο τους.
Βέβαια, με παρουσία από τον έκτο αιώνα στην περιοχή, η Μονή θεωρείται δεδομένη όσο δεδομένο είναι και το βουνό πάνω στο οποίο έχει κτιστεί. Ποιος άραγε θα μπορούσε να αμφισβητήσει την ιδιοκτησία των καλογήρων επί ενός μοναστηριού 1.500 ετων;
Κι όταν έχεις χαρτί, υπογεγραμμένο από τον Προφήτη Μωάμεθ αυτοπροσώπως, στο οποίο γίνεται σαφές ότι το μοναστήρι χαίρει υψηλής προστασίας, δεν χρειάζεσαι κάτι άλλο.
Στο Σινά αλλά και στην Αθήνα, κανείς δεν μπόρεσε να αντιληφθεί τι έκταση θα μπορούσε να πάρει το θέμα της δικαστικής προσφυγής του Αιγύπτιου πολίτη που κατήγγειλε τους μοναχούς για καταπάτηση αιγυπτιακής περιουσίας. Οι πιο πολλοί γελούσαν. «Σίγα μην χάσουμε το μοναστήρι μετά από 1.500 χρόνια συνεχούς λειτουργίας» έλεγαν.
Ακόμη κι όταν άρχισαν να έρχονται οι αποφάσεις. Σκληρές, αρνητικές και διόλου ασήμαντες. Ακόμη και τότε όμως, ουδείς ασχολήθηκε σοβαρά.
Μέχρι τη στιγμή που, για λόγους που δεν είναι της στιγμής να αναφερθούν, τόσο η Μονή όσο και η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισαν να ενεργοποιηθούν ουσιαστικά.
Κι έτσι ξεκίνησε ένας διπλωματικός μαραθώνιος με στόχο να αποτραπεί μια πολιτική, διπλωματική και εκκλησιαστική τραγωδία, να χαθεί δηλαδή το μοναστήρι. Να φύγει από τα χέρια των μοναχών και να περάσει σε αυτά του αιγυπτιακού κράτους ή εν πάσι περιπτώσει του οποιουδήποτε που δεν είναι μέλος του σιναϊτικού κοινού.
Αθήνα και Κάιρο, έχοντας συμφωνήσει για τις καλές προθέσεις τους, κάθονται στο ίδιο τραπέζι. Συντάσσουν κείμενο εξωδικαστικού συμβιβασμού. Η Αίγυπτος για πρώτη φορά αναγνωρίζει κυριότητα στους μοναχούς. Μπαίνουν στην άκρη οι ακρότητες και οι υπερβολές και οι δυο χώρες από κοινού με τον άμεσα ενδιαφερόμενο, το μοναστήρι, καταλήγουν σε ένα κείμενο που ικανοποιούσε όλους. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε εμείς.
Όλα ήταν έτοιμα. Έλειπαν μόνο οι υπογραφές.
Κι αντί η Αίγυπτος να υπογράψει τον εξωδικαστικό συμβιβασμό ώστε να αποτραπεί η έκδοση μιας απόφασης που θα έκανε τα πράγματα χειρότερα… εκδόθηκε η απόφαση ή κυκλοφόρησε το προσχέδιο της για να είμαστε απόλυτα σωστοι.
Και τώρα για πρώτη φορά εδώ και δεκαπέντε αιώνες, το μοναστήρι έχει επίσημα ιδιοκτήτη. Το αιγυπτιακό κράτος. Τι ανήκει στους μοναχούς; Τα ράσα που φοράνε. Όλα τα υπόλοιπα, κειμήλια, εικόνες, λατρευτικά σκεύη, ακόμη και τα λείψανα των αγίων, μαζί με αυτό της αγίας Αικατερίνης, είναι περιουσία του αιγυπτιακού κράτους και η αρμόδια υπηρεσία για την παρακολούθηση τους είναι η αρχαιολογική.
Έκλεισε η Μονή;
Ως προορισμός, τόπος κατοικίας ανθρώπων που φοράνε μαύρα ράσα και ψάλλουν βυζαντινούς ύμνους όταν προσεύχονται, όχι.
Ως μοναστήρι όπως γνωρίζουμε τα μοναστήρια σε όλο τον κόσμο, με ιδιοκτησία επί της γης και των κτισμάτων του, ανεξάρτητο και προστατευμένο από κάθε εξωτερική παρέμβαση, ναι!
Έγινε έξωση στους μοναχούς; Από το κεντρικό μοναστήρι όχι. Από 12 ακίνητα όμως που περιγράφονται στην απόφαση ναι.
Κι εμείς γιατί είμαστε ικανοποιημένοι;
Η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί πως η διατήρηση του «λατρευτικού ελληνορθόδοξου χαρακτήρα» της Μονής είναι νίκη και δηλώνει ικανοποίηση για τη στάση της αιγυπτιακής πλευράς. Αλλά πότε τέθηκε τέτοιο θέμα; Υπήρξε ποτέ αμφισβήτηση του χαρακτήρα της Μονής; Είπε κάποιος ποτέ ότι αυτό το κτίριο εκεί δεν είναι μοναστήρι;
Το πρόβλημα ήταν το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Μονής. Η κυριότητα. Αυτό και τίποτα άλλο. Κι εδώ είναι σαφές ότι χάσαμε. Μας το πήραν. Δεν είναι πια δικό μας (των ορθοδόξων εννοώ). Είναι αλλουνού. Πως αλλιώς να το πω για να γίνει κατανοητό;
Η αντίδραση της Αθήνας βέβαια, Είναι σαν να απήγαγαν πρόσωπο της οικογένειας και μετά από λίγο να βγεις περιχαρής και να πεις «είμαστε ικανοποιημένοι, γιατί οι απαγωγείς μας διαβεβαίωσαν πως όσο θα έχουν τον άνθρωπο μας στα χέρια τους, δεν θα τον σκοτώσουν. Τώρα ως προς την απελευθέρωση του… θα δούμε».
Όταν είδα το αεροπλάνο να πέφτει στον πύργο του WTC στη Νέα Υόρκη, ο εγκέφαλος μου χρειάστηκε αρκετά δευτερόλεπτα μέχρι να αντιληφθώ τι ακριβώς έβλεπα. Για τις ευρύτερες προεκτάσεις του στην ζωή του πλανήτη ακόμη και στη ζωή μου, πήρε λίγο παραπάνω χρόνο μέχρι να τα δω να συμβαίνουν. Φαντάζομαι αυτό δεν συνέβη μόνο σε εμένα.
Αντίστοιχο είναι και το σοκ που έχουμε υποστεί με την «αρπαγή» της Μονής Σινά. Θα μας πάρει χρόνο μέχρι να καταλάβουμε τι βλέπουμε.
Κι η κυβέρνηση;
Είναι προφανές πως οι σχέσεις Αθήνας – Καΐρου είναι σημαντικές, σοβαρές και στρατηγικές. Κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό. Επίσης η κυβέρνηση της κάθε χώρας έχει την ευθύνη και την αρμοδιότητα να χαράσσει στρατηγική και εξωτερική πολιτική. Όπως επίσης και να ζυγίσει τι δίνει, τι παίρνει, τι θυσιάζει.
Το αν το μοναστήρι της αγίας Αικατερινης γίνει η Ιφιγένεια η θυσία της οποίας θα μας βοηθήσει να διατηρήσουμε «ούριο άνεμο» στο κοινό ταξίδι μας με την φίλη Αίγυπτο, είναι επίσης ένα θέμα. Ορισμένοι το συζητούν ήδη. Έτσι το έχουν ιεραρχήσει.
Αλλά θα πρέπει να γνωρίζουν πως οι φιλίες που στηρίζονται σε τέτοιου είδους υποχωρήσεις και παραχωρήσεις δεν είναι ακριβώς φιλίες. Είναι άλλου είδους σχέση.
Αν η ελληνική κυβέρνηση κατορθώσει να πείσει την αιγυπτιακή να υπογράψει τον εξωδικαστικό συμβιβασμό στην σύνταξη του οποίου συμμετείχε καλή τη πίστη, θα μιλάμε για μια στρατηγική νίκη της Αθήνας και μια ειλικρινή σχέση με το Κάιρο.
Μέχρι τότε όμως και για όσο θα ισχύει η απόφαση που αποκάλυψε το orthodoxia.info η αλήθεια θα είναι μια και πολύ πικρή!