Την Κυριακή των Απόκρεω ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κορωνείας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Ορθρο και προεξήρχε της Θ. Λειτουργίας στον Ιερό Ναό Αγ. Παύλου (Σταθμού Λαρίσης). Τον πλαισίωναν οι ιερείς του Ναού Αρχιμ. Γαβριήλ Τασόπουλος και Αρχιμ. Φιλόθεος Ορφανουδάκης, προϊστάμενος. Η παραβολή της κρίσεως, είπε στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος, μας δίνει την απάντηση στο ερώτημα: Ποιό είναι το κριτήριο σύμφωνα με το οποίο θα απαγγελθεί η κρίση και η απόφαση του Θεού;
Το κριτήριο θα είναι: Πώς συμπεριφερθήκαμε απέναντι στους ανθρώπους. Ανθρώπινα ή όχι. Δίκαια ή όχι. Με καλωσύνη ή όχι. Με αγάπη ή όχι. Αν είδαμε τους ανθρώπους σαν παιδιά του Θεού, αδελφούς του Ι. Χριστού, σαν δικούς μας αδελφούς ή όχι. Δηλ. κριτήριο θα είναι η κοινωνική μας συμπεριφορά. “Ου γαρ εκεί ο άρπαξ εγκαλείται, αλλ’ ο ακοινώνητος κατακρίνεται” (Μ. Βασίλειος).
Ο πεινασμένος, ο διψασμένος, ο γυμνός, ο ξένος, ο άρρωστος, ο φυλακισμένος είναι οι εκπρόσωποι των πολλών και ποικίλων μορφών ανάγκης και αδικίας. Οι άνθρωποι δηλ. θα κριθούν γιά το πως αντιμετώπισαν την ανάγκη και την αδικία ανάμεσά τους. Και αυτό ισχύει και για τους λαούς γενικά και για τον καθένα ξεχωριστά. Αυτό είναι, άλλωστε, το νέο στοιχείο που έφερε ο Χριστός στην αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων.
Η στροφή προς το πρόσωπο. Η στροφή προς τον άνθρωπο. Η στροφή προς τον άλλο, ως αδελφό. Η στροφή προς τους αδυνάτους και “ελαχίστους”. Αυτή η εξατομικευμένη αγάπη είναι η πρόκληση και για την κοινωνία γενικά, αλλά και η προσωπική κλήση γιά τον κάθε πιστό.
Η απάντηση του Κριτή στο ερώτημα “Κύριε πότε σε είδομεν πεινώντα ή διψώντα;” σημαίνει κάτι πολύ βασικό και παράδοξο: Ο Θεός μπορεί να μη υπάρχει εκεί ,που γίνεται λόγος, απλώς, για τον Θεό και να υπάρχει εκεί που εκδηλώνεται το ενδιαφέρον και η αγάπη γιά τον άνθρωπο. “Θεός γαρ ην ο δια των πτωχών λαμβάνων” (Ιερός Χρυσόστομος). Αλλά μπορεί κάποιος να αναγνωρίζει τον Χριστό στο πρόσωπο των “ελαχίστων” αδελφών Του, όταν γνωρίζει τον Χριστό.
Έτσι η αγάπη γιά τον άνθρωπο και η αγάπη για τον Θεό είναι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Αυτό θα σημάνουν οι σάλπιγγες της κρίσεως. Για τον άνθρωπο που είναι εγκλωβισμένος στη βία, στο μίσος, στα αδιέξοδα και στην απόγνωση. Που είναι επαναστατημένος και χωρισμένος, ίσως, μέσα στην αντίθεσή του προς τον Θεό.
Η αγάπη μας στο Χριστό θα κριθεί στην λυδία λίθο της αγάπης μας γι’ αυτόν τον άνθρωπο, ώστε να μην παρουσιαστούμε στον Κριτή με χέρια καθαρά, ίσως, αλλά άδεια.
